TUTSAK

33.bölüm Veda

   Bir şans verilse insana, geleceğini gösteren bir ayna olsa ve o aynada acıyı görse yanında sevdiklerinin olması şartıyla yine de kabul eder miydi acaba o hayatı yaşamayı? O acıyı çekmeye değer miydi.?

   Zihninde yankılanan soruyla gözlerini sıkıca yumdu Sare. Belki aptallıktı ama bütün acılara rağmen kabul ederdi o acı hayatı. Kızı için bütün acılara razı olurdu. Yeter ki meleği onun olsun, kokusunu içine çekebilsin. Sessiz bir şekilde göz yaşlarını döktü yine...
Kenan'ın ondan aldıklarını tekrarladı zihni. Acıyla iki büklüm oldu bedeni. Kendi acılarını taşıyabilirdi omuzları ama başkalarının yükünü taşıyamazdı yorgun bedeni.
" Neden Kenan? Neden yaptın bunu bana. Nasıl yaşarım benim yüzümden ölen insanların vebali boynumdayken."
Ağlayarak uyuya kaldı Sare. Gece onu ziyaret eden Barlas'ı ve Hakan'ı duymadı bile. Rüyasında güzel meleğini gördüğü için hiç uyanmak istemiyordu.

  Aradan geçen iki gün boyunca bir hayalet gibiydi Sare. Ne doğru düzgün konuşuyor nede yemek yiyiyordu. Hakan ve İrem onu yalnız bırakmıyor Sare'nin iyi olması için ellerinden geleni yapıyorlardı. Hayat dolu olan arkadaşlarının bir ölüden farksız olduğunu görmek hepsine acı veriyordu. Zaman her şeyin ilacıdır derler. Onlar da sabırla bekleyerek Sare'nin iyi olmasını diliyorlardı. Kızı ve annesi için ara ara geçirdiği ağlama krizlerine alışmışlardı artık.
Barlas, günün çoğunu şirketinde geçiriyordu. Kenan'ın ondan aldıklarını gözden geçirip yine kendisine ait kılıyordu. Hayatları boyunca hep temiz iş yapmışlardı. Kimsenin malında yada işinde gözleri yoktu. Kazandıkları ihaleleri kendi emekleriyle almışlardı hep. Barlas, babasından böyle öğrenmişti. Babası da kendi babasından tabi. Onların zenginliği eskiye dayanan bir zenginlikti. Babadan oğula geçen bir imparatorluktu onun hayatı. Her devirde herkes tarafından bilinen soylu bir aileydi Faysal ailesi. Taki Kenan hayatlarına girene kadar.
Kenan, Faysal ailesinin birçok işine leke bulaştırmıştı. Bunu temizlemek Barlas'ın önceliğiydi.
Yorgunlukla gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı. Biraz dinlenmek için başını koltuğu yasladığında odayı dolduran telefon sesiyle istemeyerek gözlerini açmak zorunda kaldı. Kayıtlı olmayan numarayı cevapladığında duyduklarıyla hem üzülmüş hemde rahatlamıştı.
Barlas, aldığı haberle eve gitmek için şirketten çıkarak yola çıktı. Günlerdir ölüden farkı olmayan Sare'ye iyi gelirdi belki öğrendikleri. Yada daha kötü olurdu. Öfkeyle arabayı daha hızlı sürdü. Acı da olsa artık kabullenmeliydi Sare. Yeni bir adım atmak için yeni bir hayata başlamak için...

   Saçlarında dolaşan parmaklarla bedeni mayışmış tatlı bir uyku sarmıştı bedenini. Başını sert göğse yaslayıp gözlerini kapattı Sare.
" Kedi gibi göğsüme sokulduğuna göre uykun geldi demek ki."
Başını olumlu anlamda sallayıp Kenan'ı onayladı tatlı bir homurtuyla.
Kollarında aşık olduğu kadını kucağına alıp daha çok sarıp sarmaladı Kenan. Saçlarını koklayıp öpücükler bıraktı gece gibi kara saçlara. Öpüp koklamaya doyamıyordu. Seviyordu Sare'nin uzun ve parlak saçlarını. Her zerresine aşıktı ama gözleri ve saçları başkaydı onun için.
" Hep dokunmak öpüp koklamak istiyorum ipek saçlarını, en çok gözlerini ve saçlarını seviyorum Sare'm. Benim iznim olmadan bir telini bile kesmeyeceksin."
Şefkatle çıkan sesi sonlara doğru sertleşmişti.
" Saçlarımı kesmeyi düşünmüyorum Kenan, hem annem de çok seviyordu. Kıyamam kesmeye."
Duyduğu sözlerle kaşlarını çattı Kenan. Kendisi için değil de ölen annesi için kıyamıyordu saçlarına.
Kadını öldürmüştü ama ruhuyla savaşıyordu hala. Okşadığı saçları sıktığında Sare'nin ağzından küçük bir inilti duyuldu.
" Ne yapıyorsun Kenan, canımı acıttın."
Saç derisini ovalayıp yüzünü buruşturarak kendisine bakan kadınına baktı adam. Sare'nin hayatında olan her şeyin sahibi olmak istiyordu. Hayallerinin, mutluluğunun, aldığı nefesin bile sahibi olmak istiyordu.
Kenan, Sare'nin tüm dünyası ve o dünyanın sahibi olmak istiyordu.
" En çok ben seviyorum saçlarını, annenden bile çok. Benim için hep böyle kalacak saçların başkası için değil!"