TUTSAK

29.bölüm. Bedel

  Keyifli okumalar 😘

   Barlas, gittikten sonra bizde balodan ayrılmıştık. Kenan, arabaya kadar beni kucağında taşımış arabaya bindiğimiz de bile kucağında indirmemişti beni. Kaçacakmışım gibi sıkıca sarmıştı kollarını bedenime. Kızgındı, öfkeliydi ama bana her baktığında yüzü şefkatle yumuşuyordu. Parmak uçlarıyla yüzümü okşayıp iç çekerek alnıma, yüzüme ve saçlarıma öpücükler bırakıyordu. " Eve gidene kadar uyu Sare'm." Mayışan bedenimle Kenan'ın göğsüne sokulup gözlerimi kapattım. Yaşanan olaylı geceden dolayı hem zihnim hemde bedenim yorgun düşmüştü. Kenan'ın aksine ben gayet mutluydum, her ne kadar yüzüme yansıtmasam da bu mutluluğu içimde kelebekler uçuşuyordu resmen. Artık bir umudum vardı. Hakan, beni kurtaracaktı. Yüzümde oluşan gülümseme ile beni saran uykuya teslim oldum.

  Karnımda oluşan hareketlenmeyle gözlerimi açmaya çalıştım. Ellerimi şişkin karnıma sarıp kızımın varlığıyla gülümsedim. " Sana da günaydın bebeğim."
Sırt üstü uzandığım da uykumun açılması için gözlerimi ovuşturup beyaz tavanı izlemeye başladım. Etrafıma baktığımda  yerimde doğrulup yataktan çıktım. Burası bizim odamız değildi. Şaşkınlıkla bilmediğim odada gözlerimi gezdirip pencereye doğru ilerledim. Dışarı baktığımda ağaçlardan başka bir şey görülmüyordu. İçimi saran korkuyla etrafıma bakıp kollarımı karnıma sardım. En son arabada Kenan'ın kucağında uyuduğumu hatırlıyordum. Burası neresiydi hem Kenan, nereye gitmişti ki. Üzerimdeki tişörtü çekiştirip odada olan dolaba  doğru ilerledim. Çıplak bacaklarıma bakıp dolabın kapağını açtığım da boş olduğunu görüp kapattım. Dün gece giydiğim elbise ve ayakkabılar yatağın ayak ucunda yerde duruyorlardı. Belli ki Kenan, yine üstümü çıkarıp kendi tişörtünü giydirmişti. Sıkkın bir nefes alıp odadan çıktım. Boş koridora bakıp yürümeye başladım. Yabancısı olduğum eve bakıp merdivenlerin başında durup alt kata baktım.
" Kenan...?"

  Evin sessizliğiyle yutkunup bir adım attım. Burada yalnız mıydım. Kenan, beni bırakmaz ki. Derin bir nefes alıp daha yüksek bir sesle yine adını söyledim. " Kenan."
Merdivenleri indiğimde bahçeye açılan cam kapından onu gördüm. Hızla bana doğru geliyordu. Rahat bir nefes aldığımda Kenan, beni çoktan kollarının arasına almıştı. " Korktun mu güzelim." Başımı olumlu anlamda sallayıp Kenan'ın izin verdiği kadar geri çekilip yüzüne baktım.
" Bilmediğim bir yerde uyanıyorum sende yoktun. Nerede olduğumu bilmediğim için korktum biraz."
Kenan, yüzünü okşayıp alnıma dudaklarını bastırdı.
" Çok güzel uyuyordun, kıyamadım uyandırmaya. Hem korkmana gerek yok sensiz bir yere gidemediğimi biliyorsun."
Kenan'ın düşündüğünün aksine korkum onsuz kalmak değildi sadece yabancı yer olduğu için böyle hissetmiştim. Onun olmadığı bir evde ve hayatta uyanmak tek dilediğimdi oysa...

" Neredeyiz Kenan? Kimin evi bu? Neden eve gitmedik.?"
Kenan'ın yönlendirmeysiyle koltuğa geçip oturdum. " Benim evim Sare'm, bir müddet burada kalacağız."
Şaşkınlık ve korku dolu bir ifadeyle sert çehresine baktım. Burada kalacağımızı söylüyordu üstelik ne kadar kalacağımızı belirtmemişti. Barlas, iki gün sonra beni kurtaracağını söylemişti. Eğer burada kalırsak kurtulma ihtimalim sıfırdı.
" Bir sorun mu var. Buraya geleceğimizden hiç bahsetmedin. Diğer evde Cansu vardı hiç olmazsa burada tek başımı ne yapacağım Kenan, aklımı mı oynatma mı istiyorsun. Ne zamana kadar kaçacağız, kaç ev değiştireceksin, oradan buraya sürüklenmekten yoruldum artık."
Gözlerinde oluşan kıvılcımlar öfkelendiğinin işaretiydi. Söylediklerim hoşuna gitmediği için kaşlarını çatarak sert bir soluk verdi.
" İşleri yoluna koyana kadar burada kalacağız. Doğuma kadar her şeyi halletmek istiyorum Sare. Bir müddet daha herkesten uzak durmanı istiyorum. Ayrıca merak etme Cansu gerekli olan eşyalarını alıp buraya gelecek. Şimdi kahvaltı yap güzelim, kızım açıkmış olmalı."
Tam konuşacağım zaman parmağını dudaklarıma bastırıp konuşmamı engelledi.
" Bu konu tartışmaya açık değil Sare, burada kalıyoruz."