TUTSAK

22.bölüm. Mezarlık

  

Ben geldim.😍😍😍

   Hayatta ki her şeyin anlamsız olduğu dedikleri anı yaşıyordum. Ne kadar gerçek olsa da annemin ölümü, ben hala inanamıyordum. Sanki telefonum çalacak ve hemşire annemin durumu hakkında bilgi verecekmiş gibi bekliyordum. Onu soğuk toprağa gömeli saatler olmuştu. Ne kadar yanında kalmak istesemde Kenan, beni zorla eve getirmişti. Yine Kenan, tarafından zorla oturduğum masaya keyifsizce bakıp önümde ki yemeğe boş gözlerle baktım. Yemek yiyecek durumda değildim. Şuan yalnız kalmak ve deli gibi ağlamak istiyordum. Ama Kenan buna da izin vermiyordu.
" Yemeğini ye Sare'm."
Hiçbir duygu barındırmayan sesiyle başımı kaldırıp yüzüne baktım.
" Aç değilim." Gözlerinde ki kızgın ifadeyi görmez gelip yerimden kalktım. " Ben biraz yalnız kalmak istiyorum. Afiyet olsun."
Kenan, elindeki çatalı sert bir şekilde masaya bırakıp yerinden kalktı.
" Otur yemeğini ye Sare, sabahtan beri bir şey yemedin. Bir yerde düşüp bayılmak mı istiyorsun.!"  Neden beni anlamaya çalışmıyordu. Ne hissettiğimi nasıl acı çektiğimi görmüyor muydu. " Lütfen Kenan, yemek yiyecek durumda değilim. Şuan tek ihtiyacım biraz yalnız kalmak." Kenan, yanıma gelerek sert bakışlarıyla yüzüme bakıp dudaklarıma küçük bir öpücük bıraktı. " Bugünlük istediğin gibi olsun ama yarın yemek yemeyene kadar bu sofradan kalkamazsın."
Sessiz kalarak odama gitmek için hızla yürümeye başladım. Odaya girdiğim gibi göz yaşlarım akmaya başladı. Kenan'ın birazdan geleceğini bildiğim için sarsak adımlarla banyoya girip kapıyı kilitledim. Yere çökerek sırtımı duvara yasladım ve deli gibi ağlamaya başladım. Ben annemsiz yapamazdım. Bütün yaşanmışlıklarıma onun için katlandım. Her şeyi yanımda kalsın diye daha fazla hasta olmasın diye yaptım. Kenan, bile önce annem için hayatıma girmemişmiydi. Verdiğim savaş yenilgiyle sonuçlandı. Annem gitti ve ben mağlup oldum. Canımdan can vererek, bütün hayallerimi yıkarak.

Tekrar hıçkırdığımda başımı dizlerime yasladım. " Benim bütün hayallerim seninleydi anne. Sen gittin benim hiç hayalim kalmadı. Şimdi ne yapacağım bu dünyada." 
Odanın kapısı açılıp kapandıktan sonra Kenan'ın sesini duydum.
" Sare, banyoda mısın.?"
Kenan, kapıyı açmaya çalıştığında kilitli olduğunu anlayıp kızgınlıkla söylenmeye başladı." Bu kapı kilitlenmeyecek demedim mi ben.! Aç şu kapıyı Sare." İç çekerek ağlamaya devam ettiğimde Kenan, kapıyı zorluyor durmadan bağırıyordu.
" Lanet olsun ağlama, hadi aç kapıyı güzelim söz veriyorum kızmayacağım. Hadi meleğim yoksa kapıyı kıracağım."  Kenan'ı daha fazla öfkelendirmemek için zorda olsa yerden kalktım. Ellerim titrediği için zorlanak kapının kilidi açıp yavaşça kapıyı açtım. Kenan'ın öfkeli yüzünü gördüğümde tekrar hıçkırmamak için dudağımı ısırdım."  Şu haline bak. Ayakta bile duramıyorsun.! Ne kadar ağlarsan ağla annen geri gelmez artık bunu anla." Son söylediği ile Kenan'ı hırsla ittim. Bunu beklemediği için bir iki adım geri gitti. " Öldüğünü biliyorum. Bunu yüzüme vurup durma, bu kadar kalpsiz olmak yerine birazcık beni anlamaya çalış. Benim annem öldü. Kalbimin ne kadar acıdığını biliyor musun.? Her şey anlamsız artık benim için hayatımda olan tek varlık da beni bırakıp gitti. Benden gülüp eğlenmemi bekleme.! Yapa yalnızım artık. Tutunacağım bir kardeşim bile yok. Benim canım acıyor, kalbim acıyor hiç geçmeyecek bu acı biliyorum çünkü tek sığınağım olan evim yok artık çünkü benim annem öldü o artık yok."
Dizlerimin üzerine düşerek bağırarak ağlama başladım. Kenan, yere oturup beni kucağına aldığında itiraz edecek gücüm bile kalmamıştı.
" Ben öyle söylemek istemedim. Daha fazla acı çekmene dayanamadığım için söyledim. Yalnız değilsin ben varım. Senin evin de sığınağın da benim artık. Seni hiç bırakmayacağım meleğim."
Kenan, beni yatağa bıraktığında komidinin çekmecesinden bir ilaç çıkardı. İlacı açıp bana uzattığında başımı olumsuz anlamda salladım.
" Kriz geçiyorsun bu ilacı içmezsen hastaneye gideriz. Hadi iç Sare'm."
Kenan, içmeyeceğimi anladığın da zorla kapsülü ağzıma tıkıp suyu ağzıma dayadı. " Sakın atayım deme. İç yoksa başka yöntemlerle içiririm ilacı. Zevk alacağım bir yöntem olacağı kesin." Korkuyla suyu içip ilacı yuttum. Sakinleştiriciler beni uyuşturduğu için almak istemiyordum. Etkisini gösterdiği zaman uyumaktan başka bir şey yapamıyordum. Oysa ben uyumak istemiyorum acımı yaşayarak atlatmak istiyorum.