TUTSAK

7. bölüm. ilk gülümseme

   Herkesi hayata bağlayan birşeyler vardı. Benim ki ise her yanını saran kablolar içinde yaşam mücadelesi veren annemdi. Onun için gözümü kırpmadan herşeyi yapardım.
Elimi aramızda duran cama yaslayıp hasretle baktım solan bedenine.
Tam iyiye gidiyor derken dün birden fenalaşmıştı. Doktor acil ameliyat edilmesi gerektiğini söylemiş yarına kadar düşünmem için süre vermişti.
Zor bir ameliyattı, annem bir daha hiç uyanmayabilirdi ama tek şansımda bu ameliyattı. Eğer ameliyat olmazsa annemin organları en fazla birkaç gün daha dayanabilirmiş. Ameliyat başarılı geçer ise annemin bir şansı daha olacaktı. Tekrar yanımda olacaktı. Aslında doktor bana anlattığı ilk anda kabul etmiştim ameliyatı ama iş paraya gelince durmuştum.
Yüksek bir mevlaydı. O kadar param yoktu, isteyebileceğim zengin bir arkadaşım yada aile dostumda yoktu.
Birkez daha lanet ettim bu hayata.
Annemi hayata bağlayan kağıt parçasına bir kez daha lanet ettim.
Dolan gözlerimden yaşlar akarken titreyen dudaklarımı ısırarak hıçkırığımı engellemeye çalıştım.
Tam göz yaşlarım bitti derken yenileri akıyordu. Zaten dünden beri yaptığım tek şey ağlamaktı.
Kenan, dün toplantısı olduğunu söyleyip gitmişti. Birkaç defa arayıp sorun olup olmadığını sorduğunda ona annemin ameliyat olması gerektiğini ve bunun için paraya ihtiyacım olduğunu söyleyememiştim. Zaten hayatım boyunca ödeyemeyeceğim kadar borçlanmıştım ona.

Arkamda hissettiğim bedenle gözlerimi kapattım. Burnuma dolan sert kokuyla Kenan olduğunu anladım hemen. Omzundan tutup yüzümü kendine doğru çevirince gözlerimi açtım. Gözlerimi bulan karanlık gözleri öfkeyle daha çok kararmaya başladı.
Kenan," Ne zamandan beri ağlıyorsun Sare, seni böyle görmek beni deli ediyor güzelim yapma bunu bana. "
" Kenan, annem ölüyor. "
Ağzımdan çıkan hıçkırığım onun sert göğsünde kayboldu. Beni göğsüne çekip kollarını bedenime dolayarak çenesini başıma yasladı.
Ona şans verdiğim için bana sarılmasına da izin veriyordum. Her ne kadar kabul etmesem de onun kız arkadaşı sayılıyordum. Yüzümü okşamasına, saçlarımı sevmesine, arada bana sarılmasına sessiz kalıyordum. Bazen geri çekilmeye çalıştığımda, içimdeki ses ona borçlu olduğumu annemin hayatının onun elinde olduğunu haykırıyordu bana. Buda herşeyi kabullenme mi sağlıyordu. Herkes severek evlenmezdi değil mi. Bazen sevgi ve aşk zamanla olurdu. Belki bende Kenan'ı zamanla severdim sonuçta çirkin bir adam değildi, sadece biraz sert bir yapısı vardı ve soğuk ama bana bakınca yumuşuyordu bakışları. Kim bilir belki de kendimi kandırıyordum, onu sevmek için bahaneler buluyordum.
Kenan," Ağlama artık, eğer kabul edersen anneni hemen ameliyata alacaklar Sare'm. "
" Ama ben o kadar parayı.."
Kenan," Sana kaç defa para konusunu dert etmemeni söyledim. Bunun için mi bana anlatmadın durumu. "
Gözlerimi kaçırdığımda, parmakları çenemi tutup ona bakmamı sağladı.
Kenan," Bir daha böyle bir durumla karşılaşmak istemiyorum. Bırakta senin için birşeyler yapayım, sevdiğim kadını mutlu etmek istiyorum. Benim büyük bir servetim var inan bana gözümü kırpmadan senin için her kuruşunu harcarım."
Minnetle Kenan'a baktığımda göz yaşlarımı silip alnıma dudaklarını bastırdı. Huzursuzca yerimde kıpırdandığımda geri çekilip kızgınlıkla gözlerimi baktı. Yutkunduğumda elimi tutup doktorun odasına doğru ilerlemeye başladı.

Teninin tenimle temas etmesi beni huzursuz ediyordu. Daha bu duruma alışamamıştım. Benim için ilkti.
İlk defa bir erkek bana bu kadar yakın olup dokunabiliyordu. Bu duygulara ve dokunuşlara yabancıydım. Verdiğim tepkiler Kenan'ı kızdırıyordu ama yinede sesini çıkarmıyordu. Çünkü istediği zaman bana sarılıp kokumu içine çekiyordu.
Kenan," Sana dokunduğumda verdiğin tepkiler beni deli ediyor. Kendimi hastalıklı bir adam gibi hissediyorum."
" Ben, biliyorsun böyle şeylere uzağım, ilk defa biriyle bu kadar yakınım."
Kenan," Biliyorum güzelim bunun için sessiz kalıp birşey demiyorum. Zamanla alışacaksın varlığıma ve dokunuşlarıma. "
Kenan, sıkıca tuttuğu elimi öpüp doktorun kapısını çalmadan odaya girdi. Doktorlar Kenan'ı görünce resmen saygı duruşuna giriyorlardı. Korktukları için mi yoksa gerçekten saygı duydukları için mi böyle yapıyorlardı bilmiyordum.
Ameliyat için onay verdiğimde doktorlar hemen hazırlıkları yapıp yarım saat sonra annemi ameliyata almışlardı. Hem korku hemde mutluluk vardı içimde. Annemin bir şansı daha olmuştu bunun için mutluydum. Hiç uyanmayabilirdi de bunun için ise mutsuzdum ama doktor yüzde yetmiş şansı olduğunu söylediği için umudum vardı. Biliyordum benim için başaracaktı, açacaktı gözlerini. Annem beni bırakmazdı.