Finally I've Found You : Redefined Version [COMPLETED]

Chapter 20: DEJA VU

(APRIL 10, 2014- SUNDAY)

It is a beautiful and sunny day, lalo nang nakakainteres ang araw sa mga kinikimkim ko sa sarili kong "Cold-Feelings" sa mga problema ko sa buhay, luckily, andon ang mga kaibigan ko, ang mga kapatid ko at si Daniela para sa akin, ang aking mga tunay na tagahanga... Ang aking tunay na maaasahan sa dagok ng aking buhay. Kaya naman it's a perfect day para ako'y mag-isip habang nag jojogging

"SUNDAY MORNING, RAIN STARTS FALLING, O I DON'T KNOW WHAT TO DO"

Sa kalagitnaan ng mataas na tirik ng araw ay maya-maya ay ito'y biglang naglaho dahil bumuhos ang napakalakas na ulan, nagtatakbo ako sa may waiting shed at ako'y doon muna pansamantalang sumilong, medyo mahirap ang lagay ko dahil may sinat pa ako, nakita naman ako ni Lucky at pinasilong muna ako sa bahay nila at pinatuyo ang damit ko sa kanila.

Lubos akong nagpapasalamat kay Lucky dahil pinasilong niya ako sa bahay nila, pinagtimpla niya ako mg kape at naginit siya ng pandesal na may mantikilya. Sa maikling oras ay nagusap kami ni Lucky sa mga buhay namin, and we all have a great spot on our lives, sobra akong natuwa kay Lucky dahil nakaya niyang mabuhay independently habang ang magulang niya ay nagta-trabaho sa ibang lugar at ang mga kapatid niya ay nasa lola niya. (THIS REMINDS MY LIFE)

*THAT SWEET BREEZE OF MY STORY WHIPPED MY HEART RELENTLESSLY*

Kinuhit ako ni Lucky dahil tila natulala ako sabi niya...
Our conversation goes on a little while, hangga't sa may nabanggit siyang tila, bago sa pandinog ko..

Si Lucky pala ay nag-apply ng summer job sa isang shoelast factory where manager doon ang nanay ni Daniela, kahit papaano naman daw ay kumikita siya, since pansamantala lang ako sa fastfood chain na pinasukan ko. After noon ay namaalam na ako kay Lucky at uuwi na ako ng bahay nung tumila na ang ulan.

Sa paglalakad ko pauwi ay may biglang lumipad na lumang diyaryo at dumaplis sa mukha ko. Sabay kuha ko naman to know what it is. And.... Nagulat ako sa nakita ko..

Putol-putol ang diyaryo eh... Malabo na ang kopya at sabog-sabog na ang ink, yun pala'y ang lumang diyaryo ng school namin nung High School, bukod sa naging salutatorian ako at officer ng CAT ay naging writer din ako sa aming newspaper.

Nung binasa ko ang diyaryo, it was issued December 15,2010. Foundation Day namin yun eh.. Nag-issue ako nang writings about sa recent activities and enhancement sa school namin, while.... Si Charlene Agatpia (also a staffer) ay nagsulat sa kanyang newly found inspiration, which is AKO, na naging hudyat para tumaas ang grades niya at maging active sa lahat ng activities..

•••••
•••••
(COLD BREEZE)

Naaalala ko pa din ang naging buhay namin ni Charlene.. Sobra akong ma tense kaya't nagayamusot ko ang papel at nagtatakbo na ako! Nakakatense na maalala ang mga sandali na sobra mong pinagpalang Makalimutan!?

Sa sobrang tense ko talaga ay hindi ko namalayan na tinawag ako ni Daniela at Tita Marian na tila'y nagjojogging din, nadapa naman ako sa gulat at agad akong inapproach ni Daniela, nakapansin si Daniela na medyo wala ako sa sarili at ako'y galing sa stress.. Which is na umamin ako na parang ganun na nga ang naramdaman ko. Nang makita ko ang messages ni Daniela sa cellphone ko ay puro "JOGGING TAYO AVERONE? Please!" Na hindi ko naman na basa, but in the end, okay lang daw sabi ni Daniela.

Habang may kinakausap si Tita Marian na kaibigan niya habang nagjojogging ay kinakausap naman ako ni Daniela kung bakit ako stress at mukhang pugnat these past few days. Well i am so ashamed to say this to her, but I confess na naaalala ko si Charlene dahil sa mga ilusyon ng nakikita ko sa diyaryo at sinabi ko din sa kanya na muntik na kaming magkabanggaan nung kumuha ako ng permit sa DEPED sa mall nung isang araw, i explain to her na naalala ko ang lahat ng iyon dahil para bang may something despite the fact na may naging emosyon ako when I remembered those silly things. But then sabi ni Daniela ay normal lang daw na maalala ang lahat ng iyon dahil syempre mahirap naman makalimutan ang isang tao lalo na pag may naging malalim na uganayan kayo sa isa't-isa at normal lang naman daw yun para sa akin dah mahal niya ako para ipagkaila sa akin ang naging mahal ko noon, maliban nalang daw kung makikipagbalikan ako kay Charlene dun daw talaga siya magagalit at magwawala dahil tinalukaran ko siya which I condemn in a graceful way na hindi mangyayari yoon, never in a million years na hindi na kami magkakabalikan ni Charlene sa kabila ng pag-iwan noya sa akin na hindi ko alam ang dahilan..

That moment ay hinawakan ni Daniela ang kamay ko at tumakbo kami papalayo, sabi niya sa akin.

"Averone, imagine that life is a race, may mga taong nakikipagkarera sa buhay mo, may ilang matitisod, may ilang makikipagkompitensya, may ilang mapapagod, may ilan na babalik sa pinanggalingan, but for you, the race of life goes ahead..kahit ano pang ilusyon ang makita mo whether it is past or present even future, kailangan mong ipagpatuloy ang buhay mo, keep on running and running and never give up sa buhay, and whatever happens, i'll be here behind you and running with you, supporting you and loving you, ganun ako para sayo Averone"

Lubusan akong nagpasalamat kay Daniela for all the kind words and kind things she shared with me... Halos hindi ako nakapagsalita ng sinabi niya na ang buhay ay parang karera... Keep on running and running until you've reached the goal.. And never give up sa buhay... Wag nang kahit na anong ilusyon ang magiging hadlang nito..

After naming magjogging ay umuwi na kami sa aming mga bahay... Sinabi din ni Daniela na magtetext nalang siya. And I, as myself ay sobrang naexhaust, my "DEJA VU"