[TAMAMLANDI]
Usanmaz
Yenilmez
O sadece güler
Hep hissiz aşık
Hiç görmez kendini ama
Suçlar o herkesi
Pişmiş arsız
Kibirle bir tepeden izler durur
Cahil anlayacak gibi
İnandım soyundum yine
Gafil avlayacak beni
Dur o ellerini
Bi' ruhumdan çek
Çek yo...
Gerçekten bölümü pazar günü atacaktım ama... Biraz motivasyona ihtiyacım olan bugünde sizin kisslerinize ihtiyaçım olacağını düşündüm. Bana şans dileyin. Kiss
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
---
Bölüm şarkısı: Pinhani - Yıldızlar
Deli gibi değil, gayet aklı başında olarak seviyorum
İkisinde içi kıpır kıpırdı ama Kartal yüzünden sessiz bir araba yolcuğu geçirmişlerdi. Devrim bir yandan onu zorlamak istemiyordu bir yandan da ona sataşmadan asla durmuyordu. Asansörün gelmesini beklerken konuşmamak için o kadar direniyordu ki. Dudaklarını sıkmaktan dudakları acımaya başlamıştı. Kartal ise bambaşka bir dünyada olduğunu her halinden belli ediyordu. Parmağını asansörün düğmesinin üzerine koymuş asla çekmiyordu. Sanki basınca daha hızlı gelecekti asansör. Devrim dudaklarını serbest bırakıp yüzüne büyük bir gülümsemenin yayılmasına izin verdi. Kartal'ın eline uzanıp onun elini düğmeden çekti. Kartal inatla ona bakmamayı sürdürerek Devrim'den bambaşka bir yere baktı. Devrim onun baktığı yere bakıp elini Kartal'ın yüzüne doğru uzattı. "Ne oldu gene görünmez mi oldum acaba?"
O sırada asansör gelip kapısını yavaşça açmıştı. Kartal, Devrim'den önce hareketlenip asansörün içine girdi ve Çınar'ın evinin olduğu kata bastı. Devrim onu baştan aşağıya süzdükten sonra asansörün içine girip Kartal'ın bastığı numaraya baktı.
Yanlış kata basmıştı.
Devrim hiç bozuntuya vermeden Çınar'ın evine kadar olan tüm katlara teker teker bastı. Kartal'ın ne yapıyorsun demeye kalmadan asansörün kapısı kapandı. Kartal ona şaşkınlık ile bakarken Devrim kollarını göğüslerinde birleştirdi. Yüzündeki zafer kazanmış gülümseme ile konuştu.
"Benimle baş edemezsin." Devrim'in kendinden emin sesi asansörün içinde yankılanmıştı, Kartal teslim oluyormuş gibi ellerini kaldırıp indirdi.
"Elimi tut." Devrim, Kartal'a doğru elini uzatırken Kartal ciddi anlamda onu anlamıyordu. Ona doğru uzatmış olduğu elin havada kalmaması için elini yavaşça tutup başını Devrim'den başka tarafa çevirmek yerine bu sefer dik dik bakmayı tercih etti. Devrim'i anlamıyor oluşunun yanında birde kendini anlamdıraması arasında ki o kararsızlıktaydı. Boşlukta iki yana sallanıyormuş gibi hissetti. Devrim onun elini sıkıca tutup sırtını aynaya yasladı. Omzunu Kartal'ın omzuna bastırıp ona doğru eğildi. "Seni zorlamayacağım." Devrim sanki birileri duyacakmış gibi fısıldamıştı.
Asansör bir üst katta durup kapısı açılıp kapandığında Devrim, Kartal'ın elini çekeceğini düşündüğü için elinin arasındaki eli daha sıkı tutmaya başladı. Bundan sonra hiçbir kuvvet o eli bırakmasını sağlayamazdı. Gerekirse kendini Kartal'a zımbalardı. Kartal hiç istifini bozmadığı için Devrim'in içi rahatladı. Sanki birkaç dakika önce kendisini istekle öpen o değilmiş gibi davranmasına takılmıyordu bile. Kartal'ı çözmüştü. Asansörün kapısı geri kapandığında Kartal başını diğer tarafa yatırdı, birleşik olan ellerini havaya kaldırıp Devrim'e gösterdi. "Bu mu zorlamadığın halin?"
