Acıyla harmanlanmış yürekler...
Yedi asker, yedi farklı acı, yedi farklı hayat ama ortak bir geçmiş... Hepsinin tek bir ortak geçmişi vardı o da çektikleri acılar. Farklı zamanlarda çok farklı Acılar çekselerde hepsi ortak geçmişi olan yedi farklı...
Oylar ve yorumlar ne kadar çok olursa bölümlerde daha erken gelir, yani bölümlerin erken gelip gelmemesi sizin verdiğiniz oy ve yorumlara bağlı.
Duyurulardan haberdar olmak için beni takip edebilirsiniz. Kitap_gezegeni1
Keyifli okumalar✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3.Bölüm "Tanıdık Gelen Hisler"
Bir insanı ya tanırsın ya da tanımazsın değil mi? Pars'ı tanımadığıma eminim ama bazı şeyleri niye tanıdık geliyor işte onu anlamadım. Görsel hafızam iyiydi, birini sadece birkaç saniye görsem bile anında tanırdım ama Pars... Bana sadece gözleri ve dokunuşu tanıdık geliyordu. Neden? İşte bu sorunun cevabını bulmam lazımdı.
Daha önce gördüm mü? Gördüysem neden hatırlamıyorum? Neden sadece gözleri ve dokunuşu tanıdık geliyor? Bu ve bunun gibi sorular beynimin içinde dönüp beni sinir etmeye başlarken kamp alanına gelmiştik bile.
Daha fazla düşüncelere dalarsam bu opresayonu batırırdım, onun için bir an önce toparlanıp hayal aleminden kurtulmam lazımdı. Aklımdaki düşüncelerin hepsini defedip bu operasyona odaklandım. Kamp alanın biraz gerisinde durunca etrafıma baktım, az ileride nöbet tutan teröristler vardı. Toplam beş kişilerdi ve hepsinin arasında mesafe vardı.
"Gece, Anıl, Enes ve ben içeriye giriyoruz, Barış ve Batuhan, siz de nöbet tutan teröristleri halledin. Geleceğimizi tahmin ettikleri için etrafta çok sayıda terörist var, sessizce etkisiz hale getiriyorsunuz." dedi Pars, bakışlarını Görkem'e çevirdi. "Sen de mümkünse olduğun yerde dur, bize gözcülük yap." Gülmemek için alt dudağımı ısırdım, mayına basma olayından dolayı böyle diyordu sanırım.
"Komutanım sıkılırım ben burada, söz daha dikkatli olup mayına basmam. En azından Barış ve Batuhan'la birlikte teröristleri halledeyim." dedi. Batuhan hemen söze girdi.
"Nedense sana hiç güvenemiyorum Görkem, yani şöyle dururken bile mayına basacakmışsın gibi hissediyorum." Batuhan'ın dediğine güldüm, askerlik hayatı boyunca çocuğu nasıl bıktırdıysa artık her an her şey olabilir havasına bürünmütü. Yazık.
"Sen ortalığı bir karıştırma oğlum ya! Senin gevezeliğin yüzünden teröristlere yakalanacağız." deyip Batuhan'a kızdı Görkem. Sanki kendisi az önce gevezelik yapmıyordu.
"Tamam tartışmayın, Barış sen gözcülük yap Batuhan ve Görkem de gözcülük yapan adamları halletsin." deyip tartışmaya son noktasını koydu Pars.
Herkes görevini anladığı için yanımızdan ayrıldı. Pars'la ben bir yere Anıl'la Enes de başka bir yere dağıldı. Biz dördümüz içeriye girecektik. Batuhan ve Görkem'in etkisiz hale getirdi teröristlerin yanına gittik. Hava çoktan kararmasına rağmen etrafta çok sayıda terörist vardı ve bizi anında görürlerdi, onun için onların kılığına girmek zorundaydık. Bizim geleceğimizi bildikleri için kamp alanından ayrılmışlardı, buraya da geleceğimizi tahmin ettikleri için etrafta çok sayıda terörist dolaşıyordu.
