Acıyla harmanlanmış yürekler...
Yedi asker, yedi farklı acı, yedi farklı hayat ama ortak bir geçmiş... Hepsinin tek bir ortak geçmişi vardı o da çektikleri acılar. Farklı zamanlarda çok farklı Acılar çekselerde hepsi ortak geçmişi olan yedi farklı...
Duyurulardan haberdar olmak için beni takip edebilirsiniz. Kitap_gezegeni1
Keyifli okumalar✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
37.Bölüm "Tuzak"
Elbise dolabımı açıp içinden üniformamı aldım ve uzun uzun baktım. En son buradan Pars'ı kurtarmak için İstanbul'a giderken bir daha üniformamı giyemem diye düşünüyordum ama öyle olmamıştı. Bu sefer şans bizden yana olmuştu ve her şey yolunda gitmişti. Hepimiz buraya tekrardan gelmiştik ve üniformalarımızı giyip birazdan karargaha gidecektik. Tek eksik Barış'tı ama o da yakında aramıza katılırdı. Çünkü çok azimliydi ve çok yakında desteksiz yürüyecekti. Pars'ın panzehirini bulup ona verdikten sonra Barış daha bir hırslanmıştı ve bu hırsla devam ederse iki gün sonra koştur koştur yanımıza gelirse hiç şaşırmazdım. Tabii bir de onun en büyük destekçisi Ece vardı. Onun sayesinde de hırslanıyor olabilirdi. İki gün sonra ben Ece'yi seviyorum, Enes'e nasıl söyleyeceğiz diye sorarsa hiç şaşırmazdım. Tabii Enes de kardeşini seven bir abi olduğu için Barış'a kesin iki yumruk sallardı.
Üniformama bakmayı kestim ve üstümdeki kıyafetleri çıkardım. Üniformamı üzerime geçirdikten sonra saçlarımı ensemde toplayıp topuz yaptım. Bordo beremi omzuma takıp aynadan kendimi süzdüm.
Yemin ediyorum özlemiştim. Üniformamı giymeyi, operasyona çıkmayı, Görkem'in dikkatsiz dikkatsiz yürüyüp mayına basmasını, kardeşi Batuhan'ın söylenip onu mayından kurtarmasını, Enes'le bir olup Pars'ın emirlerini dinlememeyi, Barış'ın yüzlerce metre öteden teröristleri indirmesini ve halletim komutanım demesini, Anıl teröristlerin ruhu bile duymadan ensesine kadar yaklaşıp onları etkisiz hale getirmesini özlemiştim. En çokta sokak serserileri gibi kavgaya karışıp kendimle birlikte timi de peşimde sürükleyip nezarethaneye düşmeyi özlemiştim.
Onlarla tanıştığımdan beri yaşadığım onca iyi ve kötü anı olmuştu. İyi anılarımın hepsini özlemiştim ama işin komik yani kötü anılarımı bile özlemiştim. Hatta Pars yüzünden açığa alınmamı bile özlemiştim çünkü o zamanlar sevdiğim insanları kaybetme korkum yoktu. Birkaç hafta öncesine kafar o günlerimin en güzel günler olduğunu anlamıştım çünkü bir hafta öncesine kadar kaybetme korkusunu iliklerime kadar hissediyordum. Ama neyse ki bu zor imtihanı da bir şekilde atlatmıştık. Artık düşünmeye bile gerek yoktu.
Son kez aynadan kendime baktım ve odamdan çıktım. Salondan evin anahtarını da alıp evden de çıktım. Ailem biz İstanbul'dayken zaten Ankara'ya dönmüştü. Can okumak için naklini buradaki liselerden birine aldırmıştı ama ben iyileşince tekrardan Ankara'da okumaya devam edecekti. Şu anda yaz tatili olduğu için nakil işlerini okul açıldığında yapacaktı. Arkadaşları Ankara'da olduğu için o da ailemle birlikte dönmüştü oraya.
