Acıyla harmanlanmış yürekler...
Yedi asker, yedi farklı acı, yedi farklı hayat ama ortak bir geçmiş... Hepsinin tek bir ortak geçmişi vardı o da çektikleri acılar. Farklı zamanlarda çok farklı Acılar çekselerde hepsi ortak geçmişi olan yedi farklı...
Duyurulardan haberdar olmak için beni takip edebilirsiniz. Kitap_gezegeni1
Keyifli okumalar✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
24.Bölüm "Düello"
Üzerime üniformamı giyip aynanın karşısına geçtim. Saçlarımı ensemde topuz yapıp bordo beremi başıma geçirdim. Karşımdaki aynada kendimi inceleyip gülümsedim. Üniformamı giymeyeli çok uzun zaman olmuştu ve özlemiştim. Derin bir nefes alıp üzerimi düzelttim. Heyecanlamıştım ve heyecandan ellerim titremeye başlamıştı.
"Sakin ol Gece, ilk defa giymiyorsun." diye kendime telkinler verdim ama işe yaradığını söyleyemezdim. İlk giydiğim zamanki gibi üzerimde bir heyecan vardı.
Heyecanımı geçiremeyeceğimi bildiğim için son kez aynaya bakıp odamdan çıkmak için ilerledim ama telefonumun çalmasıyla olduğum yerde durdum. Sabahtan beri telefonum hiç susmamıştı. Haberi alan herkes tebrik etmek için arıyordu. Sabah saat altıdan yediye kadar annem ve babamla konuştum, daha sonra yakın birkaç arkadaşımla konuştuktan sonra hazırlanmaya başlamıştım ama anlaşılan arayacak kişiler henüz bitmemişti
Telefonumu çıkarınca ekranda gördüğüm isim gülümsememe neden oldu. Hiç bekletmeden açıp konuştum. "Ben de diyorum bir eksiklik var ama ne, meğersem beni sinir eden Aras Bey beni arayıp tebrik etmemiş." Evet, arayan Aras'tı. Ben de nerede kaldı diyordum, fazla bekletmeden aramıştı.
"Tebrik etmek için anca fırsatım oldu çünkü sabahtan beri komutanlarını arayıp seni mesleğe geri almamalarını söylüyordum. Başarısız olunca tebrik bari edeyim dedim." Dalga geçtiğini bildiğim için ciddiye almayıp güldüm.
"Aşk olsun Aras ya, her insan gibi aradığında dalga geçmek yerine tebrik etsen ölür müsün? Biz sıradan insanlar bunu yapıyoruz hep. Sürekli şakacı olmak yormuyor mu seni?"
"Sıradan insan olmayı herkes başarır ama bir Aras olmayı bir tek ben başarırım." Egolu ve kendini beğenmiş bir şekilde konuşunca göz devirdim. Anca kendisini övsün. Bıkmadan usanmadan her dakika kendisini övme potansiyeli vardı onda.
"Zaten başkası da başarmasın çünkü benim başıma bela oldun, bari başkalarının başına sana özenen insanlar bela olmasın."
"İleride yeğenlerim bana benzerse görürüm ben seni." Kaşlarım çatıldı, niye ona benzesin ya?
"Sana niye benziyormuş? Yapacak olan Pars ve ben olduğum için ikimizden birine benzer." dedim hiç düşünmeden.
"Yapacaksınız yani?" dedi muzip bir sesle. "Hâlbuki daha birkaç ay önce açığa alındığında ben abinle sevgili olmam, hadi oldum evlenmem, hadi evlendim çocuk yapmak gibi bir hataya düşmem diyen bir inatçı keçi biliyordum ben." Alt dudağımı ısırdım. Bu laflarımı bir bir yutacağımı bilseydim hayatta öyle şeyler demezdim.
