Acıyla harmanlanmış yürekler...
Yedi asker, yedi farklı acı, yedi farklı hayat ama ortak bir geçmiş... Hepsinin tek bir ortak geçmişi vardı o da çektikleri acılar. Farklı zamanlarda çok farklı Acılar çekselerde hepsi ortak geçmişi olan yedi farklı...
Duyurulardan haberdar olmak için beni takip edebilirsiniz. Kitap_gezegeni1
Keyifli okumalar✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
32.Bölüm"Hasret Ve Özlem"
Kar tanem...
PARS KARADAĞLI
Aylar sonra sevdiğim kadına, kardeşime, arkadaşlarıma, aileme kavuştum derken kollarımda yığılıp kalan Gece'yle sevincim kursağımda kalmıştı. Durup dururken neden bayılmıştı? Bir hastalığı mi vardı? Bir şey mi olmuştu? Alnındaki o yara bandı neydi? Burada tam olarak ne oluyordu?
"Gece? Duyuyor musun beni?" Yüzüne hafif hafif dokunarak konuştum ama bir tepki vermedi. Başımı kaldırıp kardeşime ve time baktım. Bir tek Barış yoktu burada. "Niye bayıldı Gece? Bir şey mi oldu?" Hepsi bakışlarını kaçırıp birbirine bakınca kaşarım çatıldı. Benim bilmediğim bir şey dönüyordu burada.
Tam tekrardan soru soracakken kucağımda bir hareketlilik oluştu, hızla Gece'ye dönerken uyandığını anladım. Kısık gözlerle etrafına baktı ve bakışları bende durdu. Yüzünde sıcak bir tebessüm oluşurken elini kaldırıp oldukça uzayan sakallarıma götürdü. "Pars..." diye mırıldandı. "Hayal değilsin, değil mi?" İç çekmeden edemedim. Kim bilir kaç kere hayal ve gerçek dünyanın arasında gidip gelmişti.
Yüzümdeki elini tutup dudaklarıma götürdüm, iç çekerek öptü. "Gerçeğim" dedim kısık bir sesle. gözlerini usulca kapattı.
Elimi yüzünde gezdirip onu inceledim. Onu o kadar çok özlemiştim ki yüzündeki, vücudundaki değişiklikleri anında fark ettim. Makyaj yapmıştı, operasyonlardan dolayı buna pek vakiti olmuyordu. Çoğu zaman operasyona bile saçlarını rastgele toplayıp gidiyordu ama şimdi yüzünde makyaj vardı. Bir şeyleri gizlemek istediği belliydi.
Çok yorgun görünüyordu, aynı zamanda zayıflamıştı. O bu kadar zayıf değildi.
Yüzündeki elimi alnındaki yaraya götürdüm. "Ne oldu buraya?" Yara bandının üstünde parmağımı gezdirerek sordum.
"Düştüm." dedi sadece. Bakışları Aras'a kaydı. "Aras'ın peşinden gideceğim diye düştüm." Ben de Aras'a dönerken Aras şaşkınca Gece'ye bakıyordu.
"Lan bütün suçu niye bana atıyorsun? Ben sana otur dedim oturmayıp kuyruk gibi takıldın peşimize." Aras'ın söylenmesine Gece sadece omuz silkti ve kucağımda bana sarılmaya devam etti. Onun başının üstüne bir öpücük kondurup Aras ve bizimkilere baktım. Bir kolumla Gece'ye sarılırken diğer kolumu onlara açtım.
"Gelin buraya." Sanki hepsi bunu dememi bekliyormuş gibi üstüme çullandı ve bana sarılmaya çalıştı. Aylar sonra yüzümde gerçek bir tebessüm belirdi. Aylardır bunun hayalini kurmuştum. Şimdi gerçek oluyordu.
