Acıyla harmanlanmış yürekler...
Yedi asker, yedi farklı acı, yedi farklı hayat ama ortak bir geçmiş... Hepsinin tek bir ortak geçmişi vardı o da çektikleri acılar. Farklı zamanlarda çok farklı Acılar çekselerde hepsi ortak geçmişi olan yedi farklı...
Duyurulardan haberdar olmak için beni takip edebilirsiniz. Kitap_gezegeni1
1.Kitabın Finali...
Keyifli okumalar✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
27.Bölüm "Son Nefesime Kadar" (1.Kitabın Finali)
Kar tanesi gibi eşsizsin...
Duvar dibinde oturmuş iç çekmeye devam ederken bu sefer Enes şansını denemeye karar vermiş gibiydi. "Komutanım abartmıyor musunuz?" Başımı dizlerimden kaldırıp dolu gözlerimle ona baktım.
"Hayır!" diye bağırıp kılını kımıldatmayan Aras'a bakatım. Rahat bir şekilde koltuğa oturmuş televizyon izliyordu. "Bu mal yüzünden terk etti beni." dedim ağlamaklı bir sesle.
"Ya kızım." diyerek Aras sonunda ayağa kalktı. Birkaç büyük adımda yanıma gelip eğildi, ellerini yüzüme koyup ona bakmamı sağladı. "Mal mısın sen?" Cevap vermedim, omuz silktim. "Abim sana köpek gibi aşık terk eder mi seni?"
"Nerede o zaman?"
"Bir bilsem, bir bilsem." dedi dişlerinin arasından. "Bulup senin yanına getireceğim ve sonra kafanızı birbirine tokuşturup ayrılacağım yanınızdan."
"Niye ya?" dedim cırtlak bir sesle.
"O ses ne ya! Kes hemen o sesi!" dedi ellerini yüzümden çekerek. Yüzü buruşmuştu.
"Terk etti beni." dedim yine. "Hepsi senin yüzünden! Sen gelmeden önce biz çok iyi geçiniyorduk ama sen gelince benim dengem şaştı ve sürekli Pars'ı delirttin, o da yeter deyip bana veda etmeden terk etti." Burnumu çektim, kaşlarımı çatarak konuştum. "Niye bana veda etmedi ki?"
"Tek sorunumuz bu mu komutanım?" Anıl'ın sorusuyla ona bakıp düşündüm. Daha sonra başımı salladım.
"Haklısın, tek sorunumuz bu değil." Bakışlarım Aras'a kaydı, boğazımı temizleyip bağırarak konuştum. "Tek sorunumuz Aras'ın burada olması!"
"Hay ben senin sesinin!" diyerek ayağa kalktı, kulağını tuttu. "Sanırım kulak zarım deldindi manyak kadın."
Onu umursamadan başımı dizlerime koydum, sesli bir şekilde iç çekmeye devam ettim. Sabah kalktığımda Pars yanımda yoktu, belki yürüyüşe veya hava almaya çıkmıştır diye üstünde durmadım ama öğlen olmuştu ve hâlâ yoktu. Aras geleli üç gün oluyordu, bu yüzden Aras'la üç gündür yan yanaydık ve biz yan yana olunca hiç normal davranmıyorduk. Normal davranmadığımız için de Pars deliriyordu. Kesin bu sabah canına tak etti ve bana bir veda bile etme gereği duymadan beni terk etti.
"Keşke Aras bizi terk etseydi de kurtulsaydık." dedim. Başımı kaldırıp ona baktım. "Bir insan bu kadar yüzsüz olmamalı ama oluyor işte.
Kendisini gösterip "Ben miyim yüzsüz?" dedi, başımı sallayıp onayladım. "Asıl sen yüzsüzsün." Kaşlarım çatıldı, hiç de bile.
