EP - (16)

442 56 8
                                    

"အကို"

"အင်း~"

အရပ်ရှည်ရှည်နှင့်ဂျီဆောင်းကသူ့ရှေ့ကိုရောက်လာတော့ဂျယ်မင်းရဲ့ မျက်နှာမှာအပြုံးတွေကတန်းပြီးပေါ်ထွက်လာကာမျက်လုံးတွေဟာချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေနဲ့ပြည့်နှက်နေလေတော့တယ်။

ဂျယ်မင်းကဂျီဆောင်းကိုကြည့်နေရင်းနဲ့ပဲဂျီဆောင်းရဲ့ပါးကိုလှမ်းဆွဲလိုက်ပါသည်။ ထိုအခါအပြစ်ကင်းစွာပြုံးပြလာသောဂျီဆောင်းကြောင့်ဂျယ်မင်းကအချစ်ပိုရပြန်သည်။

"ဂျီဆောင်း~"

"ဟုတ်?"

"ဒါနဲ့ဟိုကောင်လေး...မင်းနဲ့ရင်းနှီးတာလား"

ဂျယ်မင်းကမေးခွန်းနဲ့အတူတူ chenleရှိရာဘက်ကိုမေးငေါ့ပြလိုက်တော့ ဂျီဆောင်းကခေါင်းကိုအတန်တန်ခါလိုက်ရင်းခါးခါးသဂိသီးပဲပြန်ငြင်းလာတယ်။

"မရင်းနှီးပါဘူး။ စကားတောင်မပြောဖူးဘူး"

ဂျယ်မင်းကထိုကောင်လေးရှိရာကိုကြည့်လိုက်တော့သူငယ်ချင်းလည်းရှိမည့်ပုံမပေါ်။ သူ့ခြေလှမ်းသွားရာကိုသာမျက်လုံးဖြင့်စိုက်ကြည့်ရင်းလူတိုင်းကိုလျစ်လျှူရှုထားလေသည်။

"သူ့ကိုနည်းနည်းဂရုစိုက်ပေးလိုက်ပါ။ သူ့ကြည့်ရတာအထီးကျန်နေတဲ့ပုံပဲ"

"ဘာလို့ဂရုစိုက်ပေးရမှာလဲ။ သူ့အမေကအကို့ကိုဘယ်လောက်တောင်ဒုက္ခပေးလိုက်လဲ"

ဂျီဆောင်းကသူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုအနည်းဆူကာမကျေမနပ်ဖြင့်ပြောလိုက်တော့ ဂျယ်မင်းကဂျီဆောင်းရဲ့လက်မောင်းကိုကိုင်လိုက်ရင်းပဲလမ်းစလျှောက်လိုက်တယ်။

"အဲ့ဒါသူ့အမေလုပ်တာလေ။ သူလုပ်တာမှမဟုတ်တာ ဂျီဆောင်းရဲ့"

"အကိုကတအားကြင်နာတတ်လွန်းတယ်"

ဂျီဆောင်းရဲ့တိုးညှင်းတဲ့စကားသံလေးမှာဂျယ်မင်းကတစ်ချက်ရယ်လိုက်ရင်းပဲ အသဲယားစွာဂျီဆောင်းရဲ့ပါးကိုဆွဲညှစ်လိုက်လေတော့တယ်။

"အကို့ကလေးလေးကအခုထိကလေးလေးပဲ~"

ဂျယ်မင်းကပြောလိုက်ပြီးတော့ဂျီဆောင်းကိုအသဲယားစွာပဲကြည့်နေမိတယ်။ ဒီလိုကြည့်ရင်သူဟာဂျီဆောင်းကိုကောင်းကောင်းပျိုးထောင်ခဲ့တယ်ထင်။

𝙼𝚘𝚛𝚊𝚕 𝙾𝚏 𝚃𝚑𝚎 𝚂𝚝𝚘𝚛𝚢 🅽🅾︎🅼🅸🅽حيث تعيش القصص. اكتشف الآن