Çilek Mevsimi🍓🍓🍓 (Kitap Oluyor)

66-Dünyanın Durduğu An

Kır çiçeklerim 🌼🌼🌼 bir haftalık aranın ardından yeni bir bölüm daha karşınızdayım. İçimde olan yazma isteğimden sizi fazla bekletmek istemeyip hemen yazıp bitirdim. Yine oldukça uzun bir bölüm sizi bekliyor benden söylemesi. Şimdilik sizi bu uzun bölümle baş başa bırakıyorum. Okuma ve oy oranlarını artırmaya gayret edelim lütfen. Oy verirken yorum yapmayı da ihmal etmeyelim olur mı canlarım. Bir sonraki bölümde görüşmek dileğiyle. Hepinizi kocaman öpüyorum. 😘😘😘

Rabia Deniz KONUK

~Zeynep~

Annemin yalvarırcasına "Zeynep lütfen kapıyı aç?" Demesini için el vermese de şimdilik duymazdan geliyordum. Gelmek te zorundaydım zaten. Eğer kapının kilidini açarsam bana engel olacaktı çünkü biliyorum.

Odaya adım atar atmaz önce derin bir nefes aldım. Bir yerden başlamam gerektiğini biliyordum ama bu gibi durumlarda çok ta düşünmeye gerek yoktu. Gar dolabımı açıp içinden en büyük valizlerden birini çıkardım. Kıyafetlerden başlayıp sırası ile lazım olan şeyleri tek tek valize atarcasına tıkıyordum.

Valizin fermuarını sonuna kadar çekip yatağın üstünden yere bıraktım. Sürükleyerek önce bulunduğum odanın kapısının kilidini yavaşça açtım.

Karşılaşmak isteyeceğim en son şey annemin ağlamaklı yüz ifadesi olurdu. O göz yaşlarının her bir damlasında payım olduğu için kendimden nefret ediyordum. Biraz sonra ağzından çıkacak cümleleri bu göz yaşlarına bakarak önceden tahmin etmek çok zor değil biliyorum.

"Zeynep kızım saçmalama bırak şu valizi de oturup konuşalım." Almak için elimdeki valize uzanmaya kalktığında elimi bir hızla geri çektim.

"Annecim lütfen, işi daha da zorlaştırma?"

"Kızım baban şimdi size kızgın ondan konuşmak istemiyor. Ama siniri geçince eminim sizi dinleyecektir."

"Benim babam ama senin de bunca yıllık hayat arkadaşın ne de olsa, bizden daha iyi tanırsın anne, ama sende gördün konuşmayı reddetti. Sonra dan konuşacak olsak da bir süre aynı ortam da bulunmamamız daha iyi olur."

"Kızım saçmalama nereye gideceksiniz bu saatte? Nerde kalacaksınız?"

"Tek derdin bu olsun annecim? Bizim kalacağımız yeri biz sorun etmezken sen hiç sorun etmene hiç gerek yok."

"Nasıl sorun etmem kızım ya, anne olmadığın için beni anlayamıyorsun tabi?" Ağlayarak söylediği sitem üzerine elimdeki valizi bırakarak anneme sarıldım.

"Henüz değilim ama olacağım, yakında anneanne olacağını hatırlatırım sana?"

"Bak kendin söylüyorsun işte, normal zamanların değil ki, karnında çocuğun var. Tek başına yanında annen olmadan bunun üstesinden nasıl geleceksin ki, hem şunun şurasında doğuma ne kaldı?"

"Annecim lütfen üzme beni, tek başıma olacağımı kim söyledi ki? Kerem her saniye yanımda olup bana güç verecek. Belki keremin desteği bu gibi durum da senin vereceğin destek kadar kuvvetli olamaz ama-"

"Olamaz tabi, hiçbir kimse bir evladı annesinin onu düşündüğü kadar düşünemez. Bu sevdiğin adam, hayatını birleştireceğin adam bile olsa. Bu konuda kızın annesiyle yarışamaz.

"Muhakkak öyledir annecim, lütfen üzülme artık. Bende olayların bu noktaya kadar gelmesini istemezdim, ama temelli gitmiyoruz ya sadece bir süre ayrı kalacağız, hem dedim ya yalnız olmayacağım ki Kerem de yanımda olacak."