Çilek Mevsimi🍓🍓🍓 (Kitap Oluyor)

75-SON PİŞMANLIK NEYE YARAR?

Kır Çiçeklerim 🌼🌼 6 günlük aradan sonra yeni bir bölümle daha karşınızdayım. Size birşey itiraf etmek zorundayım. Bu hikayeye başlayalı 2.5 sene civarı oldu, çok severek yazdım, ama her hikayenin bir sonu olduğu gibi bu hikaye de de artık sona yaklaşıyoruz. Yaklaşık 10 bölüm kadar sonra artık final yapacağım. Ama beni bu yolda hikayemi yazmamda yanımda olan siz değerli KIR ÇİÇEKLERİME 🌼🌼 ne kadar teşekkür etsem az. Eminim bir sonraki hikayelerim de de beni yalnız bırakmacağınıza şüphem yok.

Sözü çok fazla uzatmayacağım. Şimdilik söyleyeceklerim bu kadar. Okuma ve oy oranlarını arttırmaya gayret edelim lütfen, olurken yorum yapmayı da ihmal etmeyelim olur mu? Bir sonraki bölümde görüşmek dileğiyle. Şimdilik hoşçakalın. Hepinizi kocaman öpüyorum 😘😘

Rabia Deniz KONUK

~Kerem~

İstanbul kazan biz kepçe o mahir denen şerefsizi aylardır aramadığımız yer kalmadı, kendini çok iyi gizleme yeteneğine sahip olduğu için o mahir itine de fare diye isim takmıştık ama şerefsiz o kadar iyi gizleniyor ki, ona ne zaman yaklaşacak olsak sanki başka bir renge bürünüyor, böyle bir özelliği olan birisine de fareden ziyade bukalemun demek daha mantıklı kaçar, izine rastlayacak en küçük bir haber aldığımız da vakit kaybetmeden soluğu o delikte alırdık, alırdık ta ne olurdu, o şerefsiz gitmeden kokumuzu alıp biz gelmeden ortadan toz olurdu.

Sadece son bir aydır o iti arama çalışmalarına ara vermiştik, arada Zeynep ve bebeğim vardı, doğuma günleri sayılı onu yalnız bırakmak istemedim, zaten o sıralarda duygu ve tarık ta balayında idiler, çocukları ile birlikte en mutlu anlarını bulutların üzerinde yaşayan çiftin arasına girmeyi fırsat bile o kara bulut o zaman girmediyse, demek ki bizimle uğraşılmayacağını anlayıp pes etmiş olmalı diye bir mantık kurmaya çalıştık. Ama hata etmişiz herşeyin yolunda gittiğini zannederken bir yandan da o etrafı kolaçan etmeyi ihmal etmemeliydik, şimdi karşımda ağlamaktan gözleri çıkmış şu kadını görüyorum da yaptığım hatanın bedelini vicdanım yerinden çıkarmışcasına ödüyorum.

Haberi alan herkes nebahat teyzeme doluştu, babam, annem, amcam, annem, yengem, bulut, Zara, Tolga, Nisan, ezgi, Zeynep ve ben bütün ailenin aynı yerde toplanıp kalabalık oluşturması duyulduğunda kulağa hoş geliyor, ama kim nerden bilsin ki böyle kahredici bir sebepten toplanmış olduğumuzu?

Mahir denen it eylülü kaçırdığından beri duygunun ağlamaktan perişan oldu, bir yanında zeynep bir yanında Nebahat teyzem sakinleşmesi için kollarına kolanya sürüp bileklerini ovuyordu. Sadece duygu perişan olsa neyse, ezgi ve Nisan da duygu kadar olmasa da yine de gözlerinden yaşlar akıyordu, kendilerini biraz rahat hissetmeleri için bulut ezgi ile Zara da Nisan ile ilgilenmeye başladı, ortada zaten gizli saklı birşey kalmamıştı, ama bulutun ezgiye bu denli ilgi göstermesi ordaki herkesin dikkatini çekti, zaten öğreneceklerdi ama keşke daha başka bir şekilde öğrenmiş olsalardı.

"Biliyordum ya biliyordum o pislik bana zarar vermeden duramaz, günün birinde yine çıka gelip benim canımı yerinden sökecek diyordum."

Duygu feryatlar yaka yaka söylediği şeylerle hıçkırarak ağlamaya başladı, herkes bir ağızdan duyguyu sakinleştirmek için başına toplanmış nasihatler de bulunuyordu.

"Duygucum yapma böyle, bak görürsün, hep beraber olup eylülü bulacağız o bizimde canımız ciğerimiz, sen yeterki iyi olmaya çalış, zaten polisler didik didik her yerde o pisliği arıyorlar."