Ben Zeynep, 25 yaşındayım Annem Yonca ile mütavizi bir hayatımız varken günün birinde başka bir aile çıkıp bana gerçek ailem olduklarını söylediler. Hayatım o andan itibaren değişti.
Peki Ya yıllardır aşık olduğum adam Tolga onu sevdiğimi sanarken k...
Kır Çiçeklerim biliyorum bana çok kızgın ve de kırgınsınız normalde 3 günde bir attığım bölümü 2 aydan fazla zamandır atmıyorum ama gerçekten hiç hevesim yoktu hepinizden tek tek özür diliyorum. İnşallah bir sonraki bölümü eskisi gibi erken atmaya çalışırım. Beğeni ve oy sayılarını arttırmaya gayret edelim lütfen. Hepinizi kocaman öpüyorum.
Rabia Deniz Konuk
~Zeynep~
Neredeyse iki dakika boyunca ayrılmadan öpüşmeye devam ediyorduk. En sonunda nefessiz kalıp ayrıldığımızda bir süre birbirimizin gözlerine dalıp gittik. Adeta en derinlerinde kayboluyorduk.
Yüzüme öylece bakıyordu. Ne ondan bir ses çıkıyordu ne de benden. Bir zaman sonra hızla kendini geri çekip sadece önüne bakıyordu. Şaşırmamıştım yine aynı şeyi yapıyordu. Önce bana sen benimsin diyip beni öpüyor, sonra hiçbir şey olmamış gibi susup önüne bakıyordu. Aşkına sadık değil onun aşkı deyince sadece bir anlık alayla gülümsedim. Ne aşkı? Benimkisi sadece kendi kendine gelin güvey olmak gibi birşey bizim için. Keşke birazda olsa bir ümidim olabilse beni sevdiğine dair içimde en ufacıcık bir ümidim olabilse hiç düşünmeden çabalarım. Onun yaptığı tek şey ümit verip ortada bırakmak sonra kendi kendine aşk acısı çekip hiçbir şey olmamış gibi oturmak.
Arabayı çalıştırmasıyla bu düşüncelerden sıyrılabildim. Yol boyunca tek bir kelime dahi konuşmamıştı. Konuşmayı bırak dönüp yüzüme bile bakmamıştı. En sonunda eve geldiğimizde dönüp yüzüne baktığımda onunda aynı şekilde bana baktığını gördüm. Ama onun gözlerinde bende olmayan tek bir şey vardı. Utanç. Ben sonuna kadar aşkım için savaşmaya hazırken o yaptıklarından utanıyordu.
Sinirle arabadan tam inecektimki kolumu tutmasıyla "Zeynep?" Dedi.
Dönüp Kerem'e baktığımda hem sinirli hem de neredeyse ağlayacak bir ifadeyle konuştum.
"Yapma bana bunu artık. Lütfen yapma Kerem."
Hızla inip kapıdaki korumanın şaşkın bakışlarına aldırmadan eve girdim. Herkes salonda oturuyordu. Hepsiyle tek tek selamlaştıktan sonra hızla odama çıktım, üzerimdeki gerginliği, siniri ve üzüntüyü atabilmek için duşa girdim.
Soğuk su vücudumdan hızla akarken bir anlık bir titresemde çabuk alışmıştım. Kerem'le olan yaşadığım şeyler gözümün önüne gelince zor tuttuğum göz yaşlarım yine akmaya başladı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her ne kadar soğuk suda kendini gizlesede benim bilmem ve bunun acısını en derinlerde hissetmem yetiyordu zaten. Keşke şu an vücudumdan akıp giden suda giderken kalbindeki acıyı, üzüntülerimi, kırgınlıklarımı, kızgınlıklarımı, yaşadıklarımıda akarken alıp götürse. Ve birdaha geri getirmese. Peki bundan sonra ne yapıcaktım? Birdaha onu gördüğümde hiçbir şey olmamış gibi yoluma devammı edecektim yani? Kulağa bile ne kadar saçma geliyor değilmi?
