Ben Zeynep, 25 yaşındayım Annem Yonca ile mütavizi bir hayatımız varken günün birinde başka bir aile çıkıp bana gerçek ailem olduklarını söylediler. Hayatım o andan itibaren değişti.
Peki Ya yıllardır aşık olduğum adam Tolga onu sevdiğimi sanarken k...
Kır Çiçeklerim yine upuzun bir bölümle karşı karşıyayız. Bu bölüm hemen hemen diğer bölümle aynı uzunlukta. Umarım beğenirsiniz. Okuma ve oy sayılarını arttırmaya gayret edelim lütfen. Hepinizi kocaman öpüyorum.
Rabia Deniz KONUK.
~Zeynep~
Bana kalsa bir ömür burda kalıp annemin yanından bir dakika olsun ayrılmaz onu yalnız bırakmadım. Ama tabiki böyle bir şey mümkün değil zaten annem de böyle birşey istemezdi. Onun benimle ilgili tek istediği şey mutlu olabilmem. Zaten bu yüzden beni öz aileme geri vermemişmiydi?😟
Hiç konuşmadan arabanın içinde öylece durmuş yolu seyrediyordum. Kerem'in elini elimin üzerinde hissedince gözümden akan bir damla yaşla ona döndüm.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Yine ağlama demeyeceksin değil mi?"
"Zaten öyle denemiştim hatırlarsan?" Tabi bunu derken çok bilmiş bir edası vardı yüzünde ama yine de beni gülümsetmeye yetmişti.
"Annemi gördüm biliyor musun?"
Hızlıca kafasını bana çevirip şaşkın bir vaziyette yüzüme baktı. Umarım deli olduğumu düşünmemiştir. Yine saçmaladım sanırım. Başkası olsa neyse de Kerem'den bahsediyoruz.
"Anneni mi gördün?"
"Evet mezarlıkta bana sarılmıştı ya o ara gördüm karşı kaldırımdaydı. Bana gülümsüyor du.
Kerem birşey demeden susup sadece yola odaklandı. Acaba gerçekten hakkımda ne düşünüyordur şu an.
"Deli olduğumu düşünmüyorsun değil mi?" Ağlamaklı bir şekilde söyleyince hızlıca arabayı durdurup yüzümü avuçlayıp gözümden akan yaşları sildi. Dikkat ettim de annemden zorla koparılmam, sonra ani ölümü, Kerem için çektiğim acıları da sayarsak şu bir kaç ay da bunlar için akıttığım göz yaşlarımı biriktirsek her halde boş bir havuzu doldurur. Normalde bu kadar ağlayan biri değildim. Ama şu son bir yıldır bir çok günüm azap içinde geçiyor.
Tekrar Kerem'e odaklandığım da tam da tahmin ettiğim şeyleri söyledi.
"Asla öyle birşey düşünmedim. Ve bunu benden daha çok senin bildiğine eminim. Senin ki sadece beyninin sana bir oyunu biz buna tıpta halislünasyon diyoruz."
"O kadar gerçek gibiydi ki Kerem. Sanki hiç ölmemiş capcanlı karşımda duruyor gibiydi."
"İnanırım bazen böyle halislünasyonlar insana kendini o kadar iyi hissettiriyor hep görmek istiyor sonra onunla yaşamak istiyor. Sen ne hissettin anneni görünce."
