Onun yanındayken yaşadığımı hissediyorum.
Itachi×oc
Bu kitap şuan orjinal Naruto/Naruto Shippuden ve Boruto; Naruto Next Generation sürecini kaplamaktadır. Orjinal yaşanacak olaylara eklenti veya çıkarım yapılmıştır. (Tamamlandı)
15.06.2022 - 27.11...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~•~
"Yavaş sür!"
"Tamam, özür dilerim." Kremimi sırtıma sürdüğü sırada başımı örten örtüyü tekrar sıkmak için kolumu kaldırdım ve acıyla geri indirdim. "Naomi, hareket etmemen gerek." Sinirlerim iyice bozulmuş, bir haftadır bu dinmeyen acıyla yaşıyordum. Itachi yanımdan ayrılmamaya çalışsa da çoğu zaman yalnızdım ve gözlerimde sadece o bomboş bakışlar vardı.
Beni öldürmek isteyebileceği aklımın ucundan geçmezdi. Bunu yapmak için bir sebep görmedikçe bencillik yaptığım düşüncesi kalbimi sarıyor ve göğsüm sıkışıyordu. Birini sevmek suç muydu? Anlayamıyordum, Itachi'nin masum olduğunu bilmeyen bir insan onu sevdiğim için benden neden nefret edip öldürmek isterdi ki? Üstelik Sasuke'ydi bu, onunla her zaman yan yanaydık. Aklım almazken vücudumdaki yanıklarla yaşasam da yüzümdeki yara en kötüsüydü. Anlımın sağından başlayıp kulağıma kadar inen yanık az daha sağ gözümü kaybetmeme sebep olacaktı. Omzumdan bahsetmiyorum, liflerimi kesmişti. Kolumu hareket ettirmek benim için ayrı bir cehennemdi.
Saçlarımın yokluğuna da alışamamıştım. Kızıl saçlarımdan nefret etmeyi beş yaşımda bırakmıştım fakat şuan ilk defa onlardan bu kadar ayrı hissediyordum. "Naomi. İşimiz bitti, uzanabilirsin." Birden onun kıyafetini tutup sıktım, "Acıyor, Itachi." Derin bir nefes verdiğini duydum, canı en az benim kadar yanıyordu, bunun farkındaydım.
Kendisini suçlu hissediyordu.
Neden her şey bu kadar kötü olmak zorunda?
"Lütfen," dedim, başımı yaslayarak, "Böyle kalalım." Omzuma dokunan parmakları canımı yaksa da umursamadım. Başını hafifçe bana yasladı. "Özür dilerim." Tekrar özür dilemişti, artık ona 'Kendini suçlama.' demeyi kesmiştim. Sürekli aynı şey yaşanıyordu.
Boğulduğumu hissediyordum.
Aynada yüzümü ilk defa gördüğüm an... Çok kötü hissetmiştim. Tüm her şeyim alınmışcasına çökmüştüm. Gerçi hala öyle hissetsem de o an ki gibi ağır hissetmiyorum. O zaman dolan gözlerim tekrar kendini aynı yere bıraktığında beni sakinleştirmekle uğraşmadı.
Tükendiğimi hissediyordum.
Tüm ruhumu o ateşle yakıp küllerini havaya üflemişti sanki. Bilemiyorum, belki de ben abartıyorumdur fakat aramızdaki bağın bundan daha güçlü olduğunu hissetmiştim her zaman. O benim ailemdi, bu kadar ileri gidebileceğini düşünmezdim. Gerçi suçlanacak bir kişi varsa o da bendim. Ona iyi bir abla olamamıştım, yaralarını saramadıktan sonra ne söylesem boştu zaten.
Gözlerim bu gerçeğe inanmayı reddederken Itachi'nin derin nefesiyle ona bakmak için başımı kaldırdım. Bana bakmıyordu, ileride yanan meşaleden gözünü ayırmıyordu.
