Onun yanındayken yaşadığımı hissediyorum.
Itachi×oc
Bu kitap şuan orjinal Naruto/Naruto Shippuden ve Boruto; Naruto Next Generation sürecini kaplamaktadır. Orjinal yaşanacak olaylara eklenti veya çıkarım yapılmıştır. (Tamamlandı)
15.06.2022 - 27.11...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~•~
"Ah, Itachi-kun!"
"O çok havalı! Değil mi, Izumi-chan?"
Herkes pencereden onu izliyordu.
Onu.
Onun nesi havalı ve güzeldi ki?
Beni sınıfa zorla getirmişlerdi.
Ben burada olmak istemiyorum ki.
Onun ne kadar harika olduğunu da duymak istemiyorum.
"Naomi-chan, neden ağlıyorsun?" Bana bakarken sormuştu. Ağladığımı yeni farkediyordum, beni üstelik böyle görmüştü!
"Ağlamıyorum! Dokunma bana!" onu ittirdim, birden fırladım sınıftan. Birine çarptım fakat umurumda bile değildi. Burada olmak istemiyordum ki! Akademiden apar topar çıktım. Sokaklarda koşarken insanların bana acıyarak bakması canımı yakıyordu. Ailem orada can verdiyse ne olmuş yani?! Benim korunmaya ihtiyacım yok!
* * *
"Ben, oraya gitmek istemiyorum! Tamam mı? Eğer beni bir daha gönderirsen giderim burdan! Ben ninja olmak istemiyorum!" odasına birden dalmıştım. Üçüncü Hokage'ye bağırırken yanımızda duran bir kaç yaşlı insan bana bakıyordu. "Oh.."
"Seninle biraz yürüyüşe çıkalım mı?" dedi ve masasından kalktı. "Sandaime-sama, peki ya -" Birden ona döndü. "Bekleyebilir."
Elimi tuttu. Beni çıkardı. Eğildi ve gözyaşlarımı sildi. Saçımı düzeltti ve beni dışarı çıkardı. Beraber yürürken insanlar bana bakıyordu. "Oi, oji."
"Hm?"
"Ben gitmek istiyorum."
"Gidemezsin," dedi. "Gözümün önünde olman gerekiyor."
Ağzıma tıkıştırdığı ramenle dudaklarımı sildi. Bana sıkıca sarıldığında tuttuğum yüreğimdeki parçalar dökülüyordu gözlerimden. Onun beyaz cübbesine sarılıyordum. Sanki tüm bu kaosu durduracakmış gibi. "Annemi istiyorum."
"Konuşacak gibi durmuyor, ne dersin?"
"Sonunda anladın be balık adam -"
Üstüme yürüyecekken Itachi onu engelledi. "Kes şunu," deyip bana döndü. "Sen çık, ben hallederim." Kisame histerik bir şekilde güldü. "Hatununun kalbini kıracak bir şey yapma sakın."
"İstese de kıramaz, merak etme."
Bana bakarken şaşırdığına yemin edebilirdim.
"Ne de olsa yıllar önce parçalayıp geçti üstünden," dedim. Çıktı gitti. Baş başa kaldığımızda bağlandığım zinciler artık kollarımı ağrıtmıştı, üstelik karnım acıkmıştı.
