Onun yanındayken yaşadığımı hissediyorum.
Itachi×oc
Bu kitap şuan orjinal Naruto/Naruto Shippuden ve Boruto; Naruto Next Generation sürecini kaplamaktadır. Orjinal yaşanacak olaylara eklenti veya çıkarım yapılmıştır. (Tamamlandı)
15.06.2022 - 27.11...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~•~
"Diyorum sana, kasabadaki doktora görün diye." Itachi'yi tekrar reddettim, "Fazla uzattın Itachi, iyiyim dedim ya?"
Olay şöyle gerçekleşti.
Sabah kahvaltıyı toplamak için birden ayağa kalktım ve gözüm karardı.
Fakat beyfendi bir türlü iyiyim lafından anlamıyor!
"Endişelenme, iyiyim. Birden kalktım diye oldu." İkna olmayan bakışları arasında ne kadar şımarmak istesem de derin bir nefes aldım, "Hem, seninle konuşmamız gereken bi konu var." Gerginliğim artıyordu fakat bu iki ay içinde gerçekten aramızdaki son duvarı da yıkmak için bu adımı atmalıydım, "Konu ne?" Itachi'ye oturması için sanki yer yokmuş gibi kaydım. Yanıma oturduğunda hızlıca konuya girdim, "Hala benden sakladığın şeyler var, farkındayım."
Sanki konuşacağım konuyu anlamışcasına başını hafifçe eğdi, "Itachi. Ben böyle bir zamanda yanında olamayacaksam, biz neden evlendik?" Başını cama çevirdiğinde yanına yanaşıp elini tuttum, "Nasıl sen benim en zayıf anımda elimi tuttuysan, benim de tutmam gerekiyor. Bizim şuan birbirimizden başka kimimiz var?" Başını bana çevirdi ve elinin üstündeki elimi sıktı, "Biliyorum, Naomi." Derin nefesi ardındaki şeyi görmüştüm.
Korku.
Fakat bu korku kendi için değildi.
"Söyle. Anlat bana anata." Kaçmak istercesine elini çekecekken diğer elimle daha da yapıştım, "Ne kadar ciddi, söyle."
* * *
"Bir... Çaresi yok mu?" Umutsuzca onu yavaş yavaş tüketen hastalığa şimdiden tüm kinimi kusmuştum. Zehir gibi yayılan bu hastalık yüzündendi belki de Sasuke'ye her şeyi anlatmak istememesi. "Yok." dediğindeyse beynimden vurulmuşcasına sarsıldım. Aklıma bin bir sahne doluyordu, canımı yaktığı gerçeğini kabullenemiyordum, "Ne kadar kaldı peki?"
Cevaplamadı.
Yutkundum ve Itachi'ye yaslandım. Elini okşarken sırtım onun gövdesine yaslı, aramızdaki son duvarı aşmanın zaferini kutlarken kalbim ise olacakların yasını tutmaya hazırlanıyordu. Gözlerimse sadece göreceği gerçekten korkuyordu. Gözyaşlarım kalbimde diktiği ateşkes bayrağının altında toplanmış, ümitsizce bir umut arıyordu. "Ben yanındayım. Eminim, bir yolu vardır."
"Yoksa bile... Önemi yok."
İçime dolan huzurla başımı yaslayıp elimle diğer elini tuttum, kollarını kendime sardım, "Sen yoksan bende yokum ki. Ortada bir sorun da yok."
