Onun yanındayken yaşadığımı hissediyorum.
Itachi×oc
Bu kitap şuan orjinal Naruto/Naruto Shippuden ve Boruto; Naruto Next Generation sürecini kaplamaktadır. Orjinal yaşanacak olaylara eklenti veya çıkarım yapılmıştır. (Tamamlandı)
15.06.2022 - 27.11...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~•~
"Sen iyileşmeden olmaz." Yüzümdeki hayal kırıklığını bir kenara bıraktım. "Durumun ne kadar ciddi olduğunun bende farkındayım fakat... Sen benim için bu kadar çırpınırken ben de senin için bir şeyle yapmak istiyorum." Itachi gözlerini gök yüzünden ayırmadı, "Daha ne yapacaksın?" dedi büyük bir bıkkınlıkla. İnatlaşmaya devam ettim, "Daha fazlası neyse, onu!" Gözlerimi onun yüzünden ayırmadım, "Gerekirse ölürüm, benim için problem değil. Senin iyi olmanı istiyorum." Itachi derin bir nefes verdi, "Yanımda olman yeterli, Naomi."
"Anlamıyorsun, değil mi?" diyerek ayağa kalktım. Itachi gözleriyle beni süzdü, "Sana yetmeyecek bir adamı neden bu kadar sahipleniyorsun?" dediğinde öfkeden köpüren kanıma engel olamadı zihnim. "Sana olan aşkımdan olabilir mi? Aptal mısın, yoksa gece gece çok mu salaklaştın?!" Itachi mimik oynatmadan bana bakarken derin bir nefesle bana yaklaştı, "Üzülmeni istemiyorum." diyerek kollarımdan tuttu, "Üzme o zaman, canımı sıkma. Ben zaten şuan halimden memnunum." Derin nefesle daha da sokuldum yanına, "Seni gülümsetmek, mutlu etmek istiyorum." Belime yerleşen kollarını hissettiğimde kollarımı omzundan boynuna sardım, "Seni mutlu etmeme izin verir misin?"
Bana cevap vermedi, boynumda hissettiğim öpücükle hafifçe uzaklaştım, "Bende seni mutlu etmek istiyorum." dedi ve anlıma kondurduğu dudaklarını uzaklaştırdı, "Ailenin yokluğunu, Sasuke'nin yokluğunu hissettirmemek istiyorum." Yüzüm düştü, avcumu yanağı doldurdu.
O an hissettiğim şeyin adı neydi bilmiyorum fakat, karnımdaki karıncalanma ve bacaklarımdaki titremeyle beynimde yanan ışık birden söndü ve yutkundum.
"O zaman sen benim ailem ol."
Bana şaşkın şaşkın bakarken ağzımdan çıkanla öylece çakılmıştım.
Ne demiştim ben?
"Eğer... Eğer beni kabul edersen... Bu halime rağmen edersen, olurum." Zorlandığını hissediyordum. Anlımı omzuna yaslayıp fısıldadım, "Sence de şu ana kadar kabul etmedim mi?" diye sorduğumda başını başıma yasladığını hissettim, "Ettin." deyip kıkırdadı. Ellerim titriyor, aklım hala az önce yaşananları sindirmeye çalışıyordu. Bu ne demek oluyordu?
Reşit değildik, bu bir sorun teşkil eder miydi?
Bedenim sanki komadan uyanmış gibi titriyor ve bu gerçeğin altından kalkmaya çalışıyordu. Itachi beni tutmasa eminim yere kapaklanırdım, mutlu mu hissediyordum bilmiyordum. Nefes alıyordum, yaşıyordum. Ama neden hareket edemiyordum? "Naomi?" Gözlerim onun yüzüne kaydığında bana gülümsedi, "Hadi, içeri geçelim. Üşüteceksin."
İçeri geçtiğimizde yataklarımızı açtı ve yan yana serdi. Kendi yatağının üstüne oturduğunda yanına oturmam için elini yere yavaşça vurdu. Bende kurulmuş bir saat gibi yanına oturdum, "Pekala, sen iyi misin?" dediğinde yutkundum, "İyiyim. Sanırım?" Güldü, "Sevindim." Başını omzuma yasladığında camdan sızan yeni ayın ışığı ile derin bir nefes verdim, "Uyuyalım mı?" Itachi başını kaldırdı ve yanağıma kondurduğu busesiyle beni onayladı.
