Onun yanındayken yaşadığımı hissediyorum.
Itachi×oc
Bu kitap şuan orjinal Naruto/Naruto Shippuden ve Boruto; Naruto Next Generation sürecini kaplamaktadır. Orjinal yaşanacak olaylara eklenti veya çıkarım yapılmıştır. (Tamamlandı)
15.06.2022 - 27.11...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~•~
"Evet.. Bugünlük bu kadar." Çocuklar arkadaşları için endişelenirken ben de bir an önce yatağıma gitmek istiyordum. Bu bir hafta bile nefes aldırtmayacak kadar yoğundu. Yuma'nın cenazesinin ardından bir gün kafa dinlemek için köy dışındaydım. Şimdi gelmiştim ve gennin takımımla göreve çıkmıştık. "Yasushi-kun, Yori-kun eğer isterseniz sizinle beraber ramen yemeğe gidebiliriz?"
Yori reddetti, "Gidin başımdan." Kyoko yutkunduğunda Yasushi, Kyoko'yu teselli etti.
* * *
"Sarada, canım. Sakura'ya söyle, ben iyiyim." Sarada kapıda hala ısrar ediyordu, "Lütfen Naomi-san. Rica ediyorum. Hem Kazumi nii-san, Akane nee-san ve Asahi nii-san'da gelecek yemeğe. Ailecek beraber olacağız!" Sarada gülümsedi ve elimden tuttu, "Lütfen." Derin bir nefes aldım.
"Peki. Sadece yemek."
Bana gülümsediğinde içeride hızlıca üstümü değiştim. Gözlerim artık iyice kötüleşmişti, çakramı yayarak nesnelerin ve kişilerin kim olduğunu anlıyordum. Kapıya geldiğimde Sarada neşeyle kapıyı ardımdan kapattı, "Mama çok güzel katsudon yaptı, eminim bayılacaksın!" Beni sürüklerken söyledim, "Sakura yaptıysa öyledir tabii."
"İyiyim. Bayağıdır ailecek toplanamamıştık, bu yüzden bu yemek umuyorum ki herkese iyi gelecek." Gülümsedim, "Umarım." Arkama yaslandığımda şiş göz altlarım inatla uyumak için bana isyan ediyordu, "Yorgunsan uyuyabilirsin Naomi nee-san, ben seni uyandırırım." Sarada içeri geçtiğinde onayladım, "Peki."
Kanepeye yerleştiğimde derin bir nefes verdim, bu sefer de rüyama girmesini diledim en azından iyi hissetmek için.
Engelleyememiştim. Verdiğim sözü tutamamıştım. Bir an da olsa gerçekten mutlu olabileceğimi düşünmüştüm fakat yanılmıştım işte. Hayat bana olan nefretini tekrar kusmuştu yüzüme. En azından keşke ben ölseydim. Benim görevimdi bu, o gitmişti.
"Nani?" Yuma gülümsedi ve omuzlarıma ellerini koydu, "Sensei olarak öğrencilerini bekletmemen gerek. Bir parşömen zaten. Ben hallederim." Yutkundum, "Emin misin?" Sırıtmaya devam etti, "Eh, tabii ki! Git hadi, ben hallederim."
Aptal kafam.
Aiki'nin yanında olmam gerekirken ben burada uzanıyordum üstelik. Yalnız kalması gereken bir dönemdi gerçi. Ben de hissetmiştim bu acıyı. Kim ne derse desin benim hatamdı bu.
