Onun yanındayken yaşadığımı hissediyorum.
Itachi×oc
Bu kitap şuan orjinal Naruto/Naruto Shippuden ve Boruto; Naruto Next Generation sürecini kaplamaktadır. Orjinal yaşanacak olaylara eklenti veya çıkarım yapılmıştır. (Tamamlandı)
15.06.2022 - 27.11...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~•~
Bana doğru adımlanan üyeyi tekmeledim. Geriye doğru savrulduğunda diğerleri üstüme hızla geldi fakat sinsice gülümsedim.
"Birkaç şey buldum." Elindeki parşömeni gösterdi, "Bulut Köyü anbu takımı sende olan özel tip çakranın peşindeymiş." Parşömeni okurken gördüğüm gizli ninjutsu ile şaşırdım. Annemin bunu yaptığını görmüştüm. Kyuubi'yi olduğu yerde sabit tutmak için kullanmıştı. Saklı Uzumaki jujutsu. En azından bu yazıyordu adında. "Bende olup olmadığı ne malum ki?" Elini karnıma bastırdı, "Bilemiyorum. En azından bu geçti elime."
Aslında nasıl yaptığımı bilmiyorum fakat sırtımdan çıkan çakra zincirlerinin sivri uçlarını karşımdaki düşmanlarıma saldırmak için kullandığımda çakramın birbirine girdiğini hissettim, bu canımı yakmıştı. Uzaklaştıklarında zincirleri güç gösterisi yapmak için kullandım, "Yaklaşma!" O kadın memnuniyetle beni inceledi, "Harika! Artık kesin olarak hedefimizsin!" Kaşlarım çatılmış daha da öfke bedenimi ele geçirirken zincirlerle bana yaklaşan bu iğrenç insanları öldürmekten asla tereddüt etmeyecektim fakat birden alevli shirukenlerle yaralanan üyeler dağılınca derin bir nefes aldım.
Gelmişti sonunda!
Anbu üyesi takım kaptanı ilgisini Itachi'ye verdiği anda yere yığıldı, Itachi hızla yanıma geldiğinde kanlı gözleriyle bizi süzdü. "İyi misin?" Başımla onayladım, belimden aşağısı açıktaydı. Üstüme uzattığı cübbesini bana geçirdi. "Kazumi nerede?" Yutkundum, "Yukarıda." Derin bir nefesle sakinleşti, başımı okşadı.
"Baa-chan! Anata, o iyi mi?" Itachi düz bir ifadeyle bana bakarken gözlerini yumdu.
Rüya olmasını istedim.
Birisinin de benim yüzümden ölmediği bir gerçeklik yaşamak çok mu fazlaydı benim için?
"İçeri girdiklerinde baa-chan..." Beni susturdu, "Acı çekmemiş." Beni rahatlatmak için söylemişti bunu. Gergince etrafı kontrol ederken göz göze geldik. "Benim suçum. Erken gelebilseydim.." Başımı göğsüne yasladım. Boğazım düğümlenmişti, gözlerimdeki yorgunluk artık uçmuştu. Kucağımdaki bebeğimle Itachi göz göze geldi, en azından bunca karmaşaya rağmen... Itachi üst kattan Kazumi'yi getirdi. Evden çıktığımda beni taşıdığı kırmızı çakradan oluşan bedenle uzaklaştık. Baa-chan öylece yerde yatıyordu. Bir şey yapamamış olmanın üzüntüsü yüzünden yol boyunca ağlamış olmamı saymazsak eğer her şey daha kötü olamazdı herhalde.
* * *
Bir hana gelmiştik. Kazumi uyanmıştı, Itachi'nin geldiğini görünce sevinmiş kucağına atlamıştı. Kız kardeşini gördüğündeyse yanına uzandı. Küçük parmakları onun parmağını sardığında güldü, "Mama, çok küçük elleri var." Kazumi'ye gülümsedim.
Itachi ise öylece uyuyan kızına bakıyordu. Kazumi'den fırsat gelmemişti ki. Ben ise... Kafam bomboş, oturuyordum. Birinin daha günahına girmiştim, benim yüzümden ölmüştü. Ne yapmam gerekiyordu? Pişmanlık mı duymalıydım? Hayır, şu saatten sonra pişmanlık bana bir şey getirmeyecekti.
