នៅឯម្ខាងទៀត
« គួរអោយចាប់អារម្មណ៍!»អង្គម្ចាស់អង្គុយមើលតាមរង្វង់សិល្ប៍ឃើញគ្រប់សកម្មភាពដែលថេយ៉ុងធ្វើ។
« ពិតមែនហ្ហេស! អង្គម្ចាស់!» អីយ៉ាអាបុិកំពូលរំខាននឹងមិនដឹងពីណាទេ ក្រែងដាក់ទោសអោយទៅលើលានមកសេះមិនអញ្ចឹង ហេតុអ្វីក៏មករំខានទៀតហើយ។
« ប្រូស! » អង្គម្ចាស់ភ្ញាក់ក៏ប្រូសទឹកចេញពីមាត់ តាមទឹកមុខគឹចង់សម្លាប់អានឹងតែម្ដង។
« ឯង! មកបានយ៉ាងម៉េចក្រែងយើងដាក់ទោសឯងហើយៗមិនអញ្ចឹង! »
« ហិ ហិ មិញដើរកាត់ដំណាក់អង្គម្ចាស់ ចៃដន្យអីទូលបង្គំឃើញអង្គម្ចាស់ទតមើល អ្នកម្នាង ចឹងហើយទូលបង្គំក៏សង្ងំលួចមើលក្បែរទ្រង់ទៅ!»
ភូសៗៗ!
ត្រូវទៀតហើយឃើញទេលើនេះធ្ងន់ក៎តែម្ដងមួយដៃខៀវភ្នែកហើយទាត់ចេញពីដំណាក់ មិនតែប៉ុណ្ណោះនៅបញ្ជាសេនាអោយចាប់ចងសំយុងក្បាលចុះក្រោមពេញមួយថ្ងៃទៀត។
មកមើលរាងតូចឯណេះវិញ
ក្រោយពីអោយដៃស្ដាំយ៉ាវ សំអាតគ្រួសារនោះហើយទ្រង់ក៏អៀវសុីង សុីងមកដំណាក់វិញដោយហក់តាមដំបូលដូចពួកអង្គរក្សសំងាត់អញ្ចឹង។ មកដល់ដំណាក់កាល... ថេយ៉ុងឈរភ្លឹកបន្តិចក៏ដឹងខ្លួន
« មុនៗនេះមានរឿងអីកើតឡើងម៉េចក៏ក្បាលរបស់ខ្ញុំឈឺខ្លាំងម្ល៉េះ អូយ! »រាងស្រែកអូយ រឿងរ៉ាងមុននេះលេចឡើងក្នុងខួរក្បាល ដៃចាប់ផ្តើមញ័រទទ្រើក ទឹកមុខស្លេកស្លាំង មុននេះមិនមែនជាគេអ្នកធ្វើទេត្រូវទេ បន្តិចក៏មិនមែនគេធ្វើដែរ ហើយពោលក្នុងចិត្ត។
« ខ្ញុំ! ខ្ញុំឯណាសាហាវយ៉ាងនេះនោះ សូម្បីតែស្រមោចមិនហ៊ានទាំងជាន់ផង នេះមនុស្សមួយគ្រួសារណា! ច្បាស់ណាស់ថាមិនមែនខ្ញុំជាអ្នកសម្លាប់!»
« ឯង! ឯងជាអ្នកសម្លាប់! ឯងជាអ្នកសម្លាប់ពួកគេ គឺឯង ឯងច្បាស់ណាស់! » សម្លេងលេចឡើងក្នុងខួរក្បាលឆ្លងឆ្លើយជាមួយនិងគេ ថេយ៉ុងចាប់ផ្ដើមឈឺក្បាលកាន់តែខ្លាំង។
« អា៎~~~~~~~~~ ប្រាប់ហើយថាមិនមែនខ្ញុំទេ! ខ្ញុំមិនមែនអ្នកសម្លាប់ទេ! ឯងជាអ្នកណាចេញមកបើខ្លាំងកុំពួននៅពីក្រោយខ្នងដូច្នេះ.!»
YOU ARE READING
រឿងរជ្ជកាលថ្មីរបស់ម្ចាស់ក្សត្រីកំណាច
Historical Fictionនៅសល់៣ខែទៀតខ្ញុំនិងត្រូវស្លាប់ហើយ។ អង្គរក្សរបស់ខ្ញុំជាហ្វេនប្រលោមលោកនាយបានណែនាំសៀវភៅមួយក្បាលអោយខ្ញុំអានគ្រាន់កំសាន្តអារម្មណ៍។រឿងមួយនោះមានចំណងជើងថាម្ចាស់ក្សត្រីក្នុងដំណាក់ត្រជាក់ តើវាចៃដន្យទេជីវិតម្ចាស់ក្សត្រីម្នាក់នោះគឺវាស្រដៀងនិងខ្ញុំណាស់ពួកយើងសុទ្...
