ភាគទី៤៧

1.1K 109 4
                                    

« ហឹម! ដូចជាមិនឃើញយ៉ាវ យ៉ាន ចូលមកគាល់យើង!  » អង្គម្ចាស់ក៏ចាំមើលផ្លូវរាល់ដល់ភ្លឺមិនទាន់ទេ ហើចណាស់ក៏បានមកអើតនៅមុខដំណាល់ដែរតែនេះស្ងាត់ឈឹង មិនដឹងជាបាត់ទៅណា។ ព្រះអង្គទ្រង់ក៏យាងទៅមើលដំណាក់ស្នាក់នៅរបស់ពួកគេទាំងពីរ......

« យ៉ានននននហា~~~~~! » យ៉ាវញិកញ៉ក់និយាយបង្អូសសម្លេងមើលយ៉ានរកសម្លៀកបំពាក់។

« អាចង្រៃយក៎នេះវាស្អីឯងទៀតហើយ! » អ្នកកម្លោះជេរវ៉ាប់ខឹងណាស់រំខាននោះរំខានមុននេះចាប់អុកនាយក្នុងទឹកម្ដងហើយមករកងាប់យកស្អីទៀត។

« ហេតុអីជេរបែបនេះ? តែមិនអីទេឯងជាចាហួយបណ្ដូលចិត្តរបស់ខ្ញុំចឹងហៅយ៉ាងម៉េចក៏បានបងអត់ប្រកាន់ទេណព្វប៉ែតបងអើយ!  » អាបុិនេះរកចិត្តណាស់និយាយលិតមាត់លិតកដូចមនុស្សរកចិត្តអញ្ចឹង។

« .......... » ខ្ជិលមាត់ព្រោះដឹងថាថាពូនឹងកំពុងឆ្កួត។

« អង្គម្ចាស់! » ទ្រង់មកដល់ទីនេះមួយសន្ទុះហើយកំពុងនៅចាំស្ដាប់ខាងក្រៅរាងតូចក៏មក។

« សូច! » ទ្រង់ក៏ងាកមកលើដៃចង្អុរដាក់មាត់ ។

«  ?? » រាងតូចក៏ឆ្ងល់។

« យ៉ាន! គូថឯងទន់ហា៎! » យ៉ាវសម្លឹងមើលមិនឈប់ចង់តែដាក់ម្ដងទៀតទេមូលៗរលោងៗគួរអោយចង់វៃយ៉ាងនេះ អ្នកណាទ្រាំបាន។

«  ឯងចង់ងាប់ហ្ហេស៎? » យ៉ានងាកមកសម្លក់ថ្លែ។

«  មកៗសុំប៉ះតែតិចទេណព្វចិត្ត! » ឯម្នាក់នេះកាន់តែផ្កើន បានចិត្តណាស់បានញ៉ោះបែបនេះ។

ប្រាវ!! (លួចស្ដាប់មិនប្រយ័ត្នឈីងយ៉ុងរអិលជើងបុកអង្គម្ចាស់ទម្លុះចូលទ្វារដើរផ្កាប់មុខទាំងពីរនាក់) ឯណាអង្គម្ចាស់ដ៏ថ្លៃថ្លារបស់ខ្មីនពីមុន (ᗒᗩᗕ)

«  អង្គម្ចាស់! អ្នកម្នាង!  » យ៉ានភ្ញាក់ព្រើត ឌឹប! (ភ័យពេកទាញអាវមកបាំងខ្លួនតែរអិលទឹកដួលអុកគូថ)

«  អូយយ! ចង្កេះខ្ញុំ! »

« យ៉ាងម៉េចហើយ? » យ៉ាវប្រញាប់មកជួយ

«  គឺមកពីឯងទាំងអស់ហ្នឹង! »

« អាហាសៗហា៎! យើងគ្មានចេតនាមកកាត់ចង្វាក់ពួកឯងទេ! » រាងតូចនិងអង្គម្ចាស់ក្រោកឡើងបផសសម្លៀកបំពាក់។

« ហេមៗ! » អង្គម្ចាស់ក្រហេមបំពង់កក្រព័ទ្ធដៃក្រោយខ្នងសម្លឹងមើលអ្វីផ្សេង។

«  យើងទៅវិញ! ពួកលោកតាមសម្រួលចុះ! » រាងតូចចាប់អូសដៃអង្គម្ចាស់ចេញ។

«  អត់ទេ! ព្រះអង្គស្ដាប់ទូលបង្គំបកស្រាយសិន! » យ៉ានដ៏កំសត់អើយ ಡ ͜ ʖ ಡ ។

« អរព្រះគុណក្រាបទូល! » យ៉ាវ

« ព្រះ.....អឹមៗ! មិនមែនដូចអ្វីដែលទ្រង់ឃើញទេ....! »  យ៉ាវព្យាយាមខ្ទប់មាត់តែយ៉ានខាំដៃហើយស្រែកបន្ត។

« មិនអីទេ! » ឈីងយ៉ុងស្រែកតបវិញហើយក៏ដើរទៅជាមួយអង្គម្ចាស់ទៅ។

ខ្មីនឆ្លៀតបានប៉ុណ្ណឹងទេអ្នកទាំងអស់គ្នា🥺

រឿងរជ្ជកាលថ្មីរបស់ម្ចាស់ក្សត្រីកំណាច Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang