Selam 👋
Öncelikle başladığınız saati yazar mısınız?
Şimdide yeni bölümün erken gelmesi için aşağıda ki yıldıza basarak oy verir misiniz? ⭐
Şimdi nasılsınız bebekler. Umarım çok iyisinizdir. Ben iyiyim. Evet nedenini bir çoğunuz biliyor. Çünkü aylardır heyecanla başlamayı istediğim XP(AYIN ÇOCUKLARI) kitabına ilk bölümü attım 🎉
Bazılarınız gördü ama biliyorum bir çoğunuzun haberi yok. YAĞIZ VE GÜNEŞ'in hikayesini XP(AYIN ÇOCUKLARI) kitabında okuyacağız. Ve size müjde, içerisinde bolca Aral karakterlerini de göreceğiz. Hala aranızda okumayalar varsa muhakkak göz atsın. Ve oradaki ailemize de katılsın.
Yüzlerce AYIN ÇOCUKLARI'nı arıyoruz🌙
Umarım bölümü çok çok seversiniz. 🙏
Bölüm sınırı: 1.500 oy/3.500 yorum.
Kitap ve yeni bölüm duyuruları in Wattpad hesabımı takip etmeyi unutmayın bebekler ❤
Buyrun İnstagram hesaplarımız;
İnstagram: aynur7_a
İnstgram: aralresmi
İnstagram: xpresmi
♕♕
ARAL'ın ağzından...
Yüzüme yansıyan güneşin ısısı uyumamı güçleştirmiş olacak ki daha fazla kapalı kalamadı gözlerim. Kolumu ağır ağır hareket ettirip, gözlerimi açtığım an yine o gerçek hayatın içine yuvarlandığımı farkettim.
Yine sağ yanım boş ve ben sanki cehennemimde yanıyormuş gibiyim.
Hala nefes almama rağmen yanıyormuş gibi.
Gözlerim Tarçın'ın yanımda göz kapakları kapalı uyuyan haline kaydığı an Milas'ı bulamamış ve gözlerimin açıkkalması için çabaladım.
O kadar çabuk düşüyorlardıki uyanık kalmak benim için imkansız bir hal alıyordu her geçen gün.
Aylardır bir yatağa resmen bağımlı bir şekilde hiç bir hareket sergilemeyen vücudum o denli alışmıştı ki tepkisiz kalmaya, ben hala bile uyanışımım üzerinden bir hafta geçmesine rağmen üstümdeki uyku isteğini kontrol edemiyor, uzun süre her yerde kendimi uyumuş olarak buluyordum.
Elimi yavaş yavaş Tarçın'a uzandırıp sağ patisine dokundurunca gözleri açılıp ben olduğumu farkettiği an tekrar kapandı.
Bu yatakta, bu evde o kadar çok İdil anısı biriktirmiştimki şimdi kendimi ulu ortada kalmış gibi hissediyorum.
Ne son görüntüsünü nede sesini atmak mümkündü kafamın içinden.
Değişti mi acaba? Hamilelik onu değiştirdi mi? Çocuklarım nasıldı kim bilir? Doğdular mı ve her şeyden en önemlisi idil yaşıyor mu? Bu soruları her saniye düşünmekten kafayı yer hale geldiğimi tahmin edebilirsiniz.
Bitmeyen bir öfke sürekli olarak artıp duran bir kinin o denli büyük bir kurbanı olmuştum ki ne bunu bitirebilmiş ne de azıcık olsa da dindirebilmiştim.
Ve keşke sadece ben kurban olarak kalsaydım. Birilerini kendimle kurban etmeseydim.
İdil'i hayatıma aldığım ilk günden bu yana yaşadıklarımı düşünüyorum da ben onunla yaşamaya başlamışım diyorum.
Ve o. O son fotoğraf öyle bir yara bırakıyordu ki kalbimde sadece hatırası bile delik deşik olmama yeterdi.
O son bakışları. Arkama geçip vücudu korkudan tirtir titrerken elleriyle kolumu sıkıca sarmasını nasıl unutabilirimki?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ARAL(+18)
ChickLitGerilen çenesi ve hızlı hızlı aldığı nefeslerle tenimi keşfe çıkıp belime indiğinde kısa bir süre duraksadı "Beni uyuşturduğun halde sana her geçen gün biraz daha ihtiyaç duymam akıl kârı değil." Çekemediğim nefeslere bir de boğazımda takılıp kalan...
