ARAL(+18)

TOKYO

Selamünaleyküm 😎

Ben geldim🔥

Hoşgeldim💃

Sizde hoşgeldiniz. Öncelikle okuduğunuz saati yazın bakayım ❤

Heyecanlı mısınız?

Ayss düğünümüzüde yaptık🥺

Düğün klibi ve kitap tanıtım videonuzu hala izlemeyenler hemen instagram hesabıma koşup izlesin. Mükemmel bir şey oldu değil mi? İzleyenlerin yorumunu alalım👀

İnstagram: aynur7_a

Bölüme başlamadan oy butonuna basmayı unutmayınız🖤

Wattpad hesabımı gelecek bölüm ve kitap duyuruları için takip ediniz lütfen🖤

Öpüyorum hepinizi kocaman. İyi okumalar❣️

Bölüm sınırı: 3.500 yorum ve 1.000 oy. Yorumlarınız lütfen satır aralarına yapın ki ben okuyabileyim😘

♕♕

Aral'ın tuttuğu elimle adımlarımız uçağın içini bulduğun da kendimi ne kadar da kötü hissediyordum.

İçimde köpüren bir şeyler organlarımı tamamen esir alıp her yerimi lavlara bırakıyor, oturduğum koltukta gözlerim Aral'ı bulurken o ise benim durgunluğumun nedenini anlamaya çalışıyordu.

Neden ve niçin olduğunu bilmediğim bir şekilde sürekli gözüm camdan dışarı kayıp orada bize el sallayan sevdiklerimizi buldu.

Abim.

Ona baktığım an nedensiz bir ağlama isteği ile dolup taşmamın nedenini hiç anlayamayacaktım herhalde.

Gözlerim dolu dolu olup yaşlarım yanağımdan çeneme akarken, Aral'ın uzanıp elimi sıkmasına baktım.

*"İdil istemezsen gitmeyiz"

Ben gözlerimi bir abim de  birde Aral da gezdirdiğim an bu kezde yanağımdaki yaşları sildi.

*"Neden ağlıyorsun o zaman? "

-"Bilmiyorum " dedim burnumu çekip. "Kötü hissediyorum Aral. Sanki gitmemiz doğru değil"

*"Bak " yerinden kalkıp bir adımla önümde diz çöküp her iki diz kapağıma dudağını bastırdı. "Aklın hala o aptal notta kaldı biliyorum. Ama bunun en güzel günlerimizi mahvetmesine izin vermeyeceğim. Sende verme. Güven bana"

Gözlerim onun üzerinden bir kez daha abimi bulup onunda herkesle birlikte sanırım görevlilerin uyarısıyla uzaklaştığını fark edince çenemin titrediğini fark ettim.

*"Ne sana ne abine ne de hiç birimize" dedi Aral doğrulup alnımı öptü. "Hiç bir şey olmayacak söz veriyorum"

Ellerim belini bukup sıkıca sarmış ve başımda yaslanacak yer olarak göğsünü seçti.

Yorgunluktan birbirimize bakarken bile güçsüz düşüyor, ona rağmen benim neden olduğunu bilmediğim bir şekilde üstüme yerleşen huzursuzluğu Aral gidermeye çalışıyordu.

Kemerimi takıp kendi de yerine geçtiği an uçağın kaşkışa geçtiğini pilot ve hostesten öğrendik.

Eğer olurda yanımızda Emir Yağız veya abim olsaydı belki o zaman kendimi bu kadar kötü hissetmezdim. Ama şimdi yalnızdık.

Benim düşen göz kapaklarım uçuşa geçen uçak ve açık kalmakla mücadelesini verirken Aral da durmuş bana tebessümle baktı.

Bir kaç dakika boyunca dayanmaya çalışsamda yapamıyor uyumaktan kendimi alamıyordum.