Soluk

Acı

"Ülkü!"

Ülkü koşarak yanıma geldiğinde ona baktım, gözümdeki yaşla. Elimdeki kağıtları sallayıp, bir umut gözlerine baktım.

"B-burda yazanlar doğru mu?"

Yağız, mutfaktan koşup yanımıza geldi.

"Noluyor?"

Kısa bir an bakıp, Ülküye döndüm tekrar. Belli belirsiz başını salladı. Boğazıma sıra sıra dizilen düğümler nefesimi tıkadı.

"A-nne olma ihtimalim yok mu?"

Yağız, sessizce bir küfür savururken Ülkü, bana bir adım yaklaştı.

"Tuana ben, ben söyleyecektim ama."

Sıkıca gözlerimi yumdum. Başını sağa sola salladım, delirmişcesine.

"Hayır, hayır. Her zaman bir ihtimal vardır Ülkü. V-vardır."

"Ne ihtimali?"

Merdivenden inen Çağan, beni görünce adımlarını hızlandırdı. Yanıma gelip, ellerini yüzüme yasladı. Gözyaşlarımı silip, Ülkülere döndü.

"Ne ihtimalinden bahsediyorsunuz? Dahası, neden ağlıyorsunuz?"

Bir hıçkırık koptu dudaklarımdan. Çağan korkuyla tekrar bana döndü. Gözlerimin içine baktı ama ben gözlerimi kaçırdım. Yağız, Çağanın omzundan tutup kendine dönmesini sağladı.

"Çağan, bir geç koltuğa otur. Konuşalım hadi."

Çağan omuz silkip hepimizin üzerinde göz gezdirirken, en son bende durdu. Canım yandı. Elim istemsiz karnımı tuttu. Dizlerimin üzerine yere çöküp, ağlamaya devam ettim. Kazadan beri sancım hep vardı ama böyle bir şey olduğunu düşünmemiştim.

Çağan yanıma oturup, başımı dizlerime yatırdı.

"Noluyor güzelim, söyle hadi bana."

"Tuana, kazada aldığı hasar yüzünden-"

Devamını duymamak için kulaklarımı kapadım. Ama yine de olmadı.

"Anne olamayacak."

Ülkünün hıçkırıkları benimkilere karışırken, Çağanın saçlarımı okşayan eli durdu. Yutkundum.

Onu baba yapamayacağım için beni sevmez miydi? Bırakıp gider miydi? Gitmemi ister miydi? Yapayalnız mı kalırdım, koca zaman içinde? Yeniden. Ben ağlamaya devam ederken, Çağan öylece durdu. Konuşmadı. Bir şey söylemedi, yapmadı. Bu daha çok ağlamama neden olurken, küçük bir kız çocuğu hayallerimin yok olması kalbimi parçaladı.

Bu acı, eşsizdi. Acısı, karnıma giren sancıdan beterdi.