Umut - Gay

3.Düğün

Yine kaos dolu bir bölümü şuraya bırakıp gidiyorum.

Direkt paylaştığım için gramer hatalarımı düzenleme fırsatım olmadı.

Keyifli okumalar ✨

_

Umut'dan;

Dün gece olanlardan sonra yatağımda boş boş uzanıp sadece tavanı seyrediyordum. O lafları nasıl etmiş, nasıl kırmıştım Deniz abiyi?

Benim için yaptığı onca şeyden, onca iyilikten sonra nasıl kırmıştım kalbini hala inanasım gelmiyordu kendime.

Kapının çalması ile ayaklandım.

"Gel!"

Dememe karşı içeri yürüdü babam. Omuzlarım düşmüş, üzgün bir şekilde ona doğru adımlayıp boynuna sarıldım.

"Özür dilerim. Özür dilerim, niyetim ne Deniz abiyi ne seni üzmek değildi baba. Ben böyle biri değilim, nasıl yaptım nasıl böyle birşey söyledim hala aklım almıyor."

Ondan ayrılmamı sağlayıp yüzümü avuçlarının arasına alarak her zamanki gibi bir öpücük kondurdu saçlarıma.

"Deniz abine yaptığın hiç hoş birşey değildi. Hele ki zamanında ben bile yanında olmazken o hep elini tutarken, konuşacağına inanırke. Sırf sen mutlu ol diye İzmirde bir okul kazanmasına rağmen burada ki bir okula başlayarak, bizim ilerde ne olacağımız bile belli değilken, bir gün boşanırız diye anlaşmamıza rağmen senin için bu konağa gelip gitmeyi bile göze almış birisi Deniz. Öyle büyük bir yüreğe sahip ki dün gece sanki hiçbir şey olmamış gibi bu sabah seni kahvaltıya çağırmak için odana geliyordu."

"Gerçekten mi?"

"Gerçekten tabii ki. Ama izin vermedim! Burada kendi başına kalıp yaptığın hata üzerine düşünmeni istedim. Ki biri birinin yanına gidecekse bu sensin tamam mı? Sen benim oğlumsun, o ise sevdiğim adam. Bizim beraber senelerimiz, bir sürü güzel anımız oldu. Ve sizi böyle kırgın görmek istemiyorum anlıyor musun? Ayrıca oğlum olman yaptığın saygısızlığı tolere edeceğim anlamına da gelmiyor. Şimdi aşağı, mutfağa inip birşeyler yiyeceksin ve seni hastaneye bırakıp oradan işe geçeceğim anlaştık mı? Deniz abin ile konuşup ondan özür dileyeceksin."

Babam ile konuşup anlaştıktan sonra hızlıca kahvaltımı edip yola çıktık. Hastanenin karşısına geldiğimizde karşımda ki binanın en tepesinde yazan Umut Özel Hastanesi yazısına gözlerim dolarak baktım.

Hayallerini gerçekleştirirken bile beni unutmamış, hastaneye benim ismimi vermiş birine dün resmen senin fikrinin bir önemi yok iması yapmıştım.

Üstelik kalben böyle birşey düşünmüyorken...

İçeri girip girmemekte terddüt etsem de bir cesaretle kapıdan girip koridorlar boyunca ilerledim. Asansöre binerek Deniz abinin olduğu kata çıktığımda karşılamada oturan Ayşe yengeyi gördüm.

Ayşe yenge babamın kuzeni Ferhat abinin eşiydi ve Deniz abinin hastanede asistanlığını yapıyordu.

"Umut, hoşgeldin."

"Hoşbuldum yenge."

"Deniz'e mi geldin?"

"Hı hı. Müsait mi acaba hastası var mı?"

"Şuan bir boşluğu var, yarım saat sonra hastası gelecek."

"Tamamdır ben geçiyorum o zaman. Evde görüşürüz."