Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar :)
_
Umut'tan;
"Tamamdır Aydın bey, dosyanın son halini bana mail atarsınız."
"Peki Umut bey başka bir isteğiniz yoksa eğer.."
"Yok çıkabilirsiniz."
Oturduğum koltukta geriye yaslanıp kravatımı gevşettim. Yine bir sürü dosyalar ile boğuştuğum bir günün sonuna gelmiştik.
Nereye gidersen git, ne kadar uzaklaşırsan uzaklaş doğduğun topraklar senin tek gerçeğindi.
Benim de öyle olmuştu..Okulumu bitirip pilot olma hayalleri kuraraken kader rüzgarları beni yine aynı yere savurmuştu.
Tabii bu okulumu bitirmeme engel olmamıştı. Bir gün o uçağı havalandıracağıma inanarak şimdilik aile şirketimizi devralmıştım. Seneler birbirlerini kovalarken yirmi sekizinci yaş günümü kutlamıştık daha dün...
Elimde ki dosyayı çekmeceye bırakırken bağcığı kopmuş bilekliği aldım elime. Tamir ettiririm deyip kaybolmasın diye çıkarmıştım kolumdan ancak iş yoğunluğundan kuyumcuya vermeyi de unutmuştum.
Rıdvan'ın hediyesi olan bileklik.
Melike annesinin bulduğu kısmet ile evlenip ailesi ile beraber annesinin memleketine taşındığında Rıdvan da yaşadığı üzüntüye daha fazla dayanamayarak, lokantayı satıp annesi ile birlikte dayısının yanına, Almanyaya taşınmıştı.
O günden sonra benim şirket işleri, onun kendine kurduğu düzen derken ilk zamanlar sadece birkaç kez konuşmuş, sonrasında iletişim numarasını arasam da ulaşamamıştım.
Merak ediyordum.. Hem de çok fazla. Ancak o kendi başının çaresine bakıyordur diyerek yeni hayatında rahatsızlık vermeme kararı almıştım. Hem o bana illa ki dönerdi aramak istediği zaman.
Başımın ağrıdığını farkettiğimde ayağa kalktım.
"Bugünlük bu kadar yeter."
Ayağa kalkıp kapıya doğru ilerlemek istediğimde kapı açıldı. Ceren'i gördüğümde gözlerim şaşkınlık ile büyüdü.
