Umut - Gay

33.Yangın

Umut'tan;

Bugün Karan ile sevgili oluşumuzun üzerinden tam bir ay geçiyordu..

Geçen bir ayda her fırsatta görüşüp zaman geçirmeye ve birbirimizi daha yakından tanımaya çalışıyorduk. Konu konuyu açtıkça birbirimizin daha fazla özelliğini öğreniyor, daha yakından tanıyınca daha fazla sevmeye başlıyordum onu.

İlk kez değildi belki aşık oluyordum ama ilk kez sonrasını düşünmüyordum.

Sürekli düşündüğüm tek şey ise Karan'dan sakladığım gerçeklerdi..

O akşam Haluk'un evinde anlatmaya çalıştıktan sonra bir kez daha denemiş ve bir kez daha başarısız olmuştu bu girişimim.

Sanırım evren bana vazgeçmeme dair bir mesaj göndermişti. Bense bu konuyu kapatmaya karar vermiştim artık. Eğer bir gün Karan öğrenirse o zaman dürüst olacak ve bildiğimi söyleyecektim. Hem inanıyordum, Karan belki kızacak, belki küsecekti bana ama affedecekti beni.

O bana, ben ona bu kadar iyi geliyorken birbirimizden vazgeçemezdik ki.

"Ben çıkıyorum Neriman teyze."

Dedim yanağına bir öpücük kondurarak.

"Bu aralar yüzünü gören cennetlik ama hayırlısı bakalım."

Dedi, anladığına dair bir tebessüm ederek.

"Söz, anlatacağım sana her şeyi Neriman teyzem bana sadece biraz daha zaman ver."

İkimiz de neden bahsettiğimi biliyorduk ama şimdilik üstü kapalı konuşmuştuk.

Ceketimi giyinerek çıktım evden. Sokakta biraz turlayıp Karan'ın taksiden dönmesini bekledim. Yine tüm gece sabaha kadar çalışmıştı sevgilim...

Mahalleye geldiğinde evlerine beraber geçip önce annesine ve ardından birkaç gün sonra aynı şekilde Neriman teyzeye anlatacaktık aramızda olanları.

Rıfat amca ve Karan'ın babası öğrendiğinde muhtemelen olumlu tepki vermeyeceklerdi. Hatta Karan'ın babası oğlunun cinsel yönelimini öğrendiğinde muhtemelen kıyameti kopartacaktı ama Karan bunların hiçbirini umursamıyor, o umursamadığı için ben de daha rahat davranıyordum.

Benim durumumu tüm sevdiklerim biliyordu zaten..
Önemli olan Karan'ımın üzülmemesiydi. Ki onu da bir şekilde halledecektik.

Yürüye yürüye kahvenin oraya gittiğimde Kaya ile karşılaştım. Sırtında çantası okuldan dönüyordu.

"Umut?"

Dedi gülümseyerek.

"Kaya abi, okuldan mı?"

Aramızda çok büyük bir yaş farkı yoktu ama ona abi demek hoşuma gidiyordu. Çünkü öyleymiş gibi hissettiriyordu bana ne zaman karşılaşsak.

Çok karşılaşmazdık gerçi, evden çok fazla çıkmazdı.

"Evet bu gün dersim azdı erken döndüm. Sen ne yapıyorsun?"

"Hiç dolanıyordum öyle."

Saatine baktı.

"Abim gelir birazdan."

Söylediklerine şaşkınca bakarken yüzü düz bir ifade aldı.

"Yürüyelim mi biraz?"

Sanırım anlamıştı..

"Olur." Dedim. Heyecanlıydım..

Ara sokaklardan birine girip diğer mahallelere giden yolda yürüdük. Sanırım konuşacaklarımızı tanıdık birileri duymasın diyeydi.