Umut - Gay

19.Gidiş

Umut'tan;

Kahvaltımı bitirdikten sonra evden çıktım. Bu sabah Selim'in bazı işleri olduğundan beni okula bırakmak için her zaman beklediği yere gelemeyecekti.

Düşünceli bir şekilde yokuş aşağı inip köşeyi döndükten sonra biraz daha yürümeye devam ederken tanıdık bir ses ile olduğum yerde kalıverdim.

"Umut!"

İçimden milyonlarca ses devam etmem gerektiğini söylese de yapamadım.

Arkama dönmeme konusunda verdiğim savaşlara yenilerek sesin olduğu yöne doğru baktığımda birkaç adım uzağımda Savaş'ı gördüm.

Fotoğrafta gördüğüme göre daha iyi durumdaydı. Bu beni biraz olsun mutlu ederken ne ara dibime kadar geldiğini anlamamıştım bile.

"Biraz konuşabilir miyiz?"

Gerginliğimi üzerimden hızlıca atarak cevap verdim.

"Benim seninle konuşacağım birşey yok."

Gitmeye yeltendiğim sırada kolumu tuttu.

"Umut lütfen, sadece birkaç dakika."

"Israr etmen veya aylar sonra önüme çıkman birşey değiştirmeyecek Savaş! Ne sanıyordun ki? Üç ay beklersen yaptıklarını unutacağımı falan mı?"

"Öyle birşey düşünmedim. Özellikle de beklemedim ayrıca. Ben de çok kötü durumdaydım."

Aslında kötü durumda olduğunu biliyordum. Ancak ne yaparsam yapayım canını yakma isteğime engel olamıyordum işte.

"Konuşulacak birşey yok. Sen beni saçma sapan bir intikam planının içine çektin, ben de yaşattıklarını biraz olsun yaşa istedim. Ve aramızda ki konu kapandı."

"Ben sadece dinle istiyorum."

"Neyi? Hangi özür yada hangi söz yaptıklarını unutturacak ki? Ben sana dönmeyeceğim Savaş bunu ne kadar kısa sürede kabullenirsen senin için o kadar iyi olur. Kendine hayatını mahvedebileceğin başka birini bul."

Diyerek kolumu bırakmasını sağladıktan sonra hızlı adımlar ile uzaklaşmaya başladım. O sırada arkamdan bağırdı.

"Kapında yaşlansam bile vazgeçmeyeceğim tamam mı? Beni dinleyinceyedek vazgeçmeyeceğim."

***

Ve dediğini yapmış, haftalar boyunca arabasını konağın kapısından çekmemişti. Bu sırada okula Yılmaz ile gidip geliyor ve hiçbir şekilde Savaş'ın benimle iletişim kurmasına izin vermiyordum.

Selim...

Onunla ise son birkaç haftadır görüşmemiştik.

Odamın kapısı açıldığında babam ve Deniz abi yanıma gelip oturdular.

"Kendini odalara kapatarak çözemezsin biliyorsun değil mi?"

Deniz abinin söylediklerine karşı suskunluğumu sürdürmeye devam ederken bu kez babam girdi lafa.

"Biz Savaş ile konuştuk."

"Ne yaptınız?!"

Diye sordum büyük bir tepki ile.

"O senin canını yaktı evet. Hepimiz ona çok kızdık..
Sana yaptıkları yenilir yutulur şeyler değildi ve zaten ona geri dönmeni falan da asla onaylamayız. Ama ortada bir gerçek var; O sadece Halime hanımın kurbanı oldu."

"Eğer kendi iradesi olsaydı kimsenin kurbanı olmazdı."

"Ama herkes bazen doğru kararları veremiyor oğlum. Kimse dört dörtlük değil bunu bu konakta yaşayan biri olarak en iyi sen biliyorsun."