Never Expected

Hoofdstuk 4

Pov onbekend

Vloekend richtte ik me op, klopte de sneeuw van mijn kleding en rende haar achterna. Waarom moet ik nu net een koppige en eigenwijze indiaan helpen? Waarom kan het niet gewoon een indiaan zijn die wel even luistert of me in vertrouwen durft te nemen.

'Wacht!' riep ik weer. 'Blijf nu staan! Die blaren gaan daardoor echt niet weg hoor.'

Zuchtend haalde ik een hand door mijn haar toen ik haar achter de bomen en struiken zag verdwijnen. Zou ze terugkomen of niet? Eigenlijk wist ik wel zeker dat ze niet terug zou komen.

Snel rende ik terug naar de plek waar ik mijn spullen had achter gelaten, griste nog snel het wollige deken en de laarzen mee en volgde zo snel ik kon het spoor.

***

Verbaasd keek ik naar de plek waar het spoor ophield. Ze leek wel gewoon verdwenen te zijn.

Het spoor hield letterlijk op en er was geen boom in de buurt waar ze in kon zijn geklommen. Ik haalde gestrest mijn hand door mijn haar. Waar is ze nou?

'Help,' hoorde ik opeens zachtjes.

'Kop houden,' gromde een lage stem, die me heel erg bekent voorkwam. 'Als je meewerkt, is het zo over.'

'Nee!' klonk er harder en met een ruk keek ik om me heen toen ik kleding hoorde scheuren.

Zonder geluid te maken en met gefronsde wenkbrauwen, liep/rende ik naar de struiken toe. Verbaasd bleef ik staan toen ik zag wat hij aan het doen was met haar.

Hij had haar vast tegen de bodem aan gepint en probeerde de stevige stof rond haar bovenlichaam los te rukken, wat zo nooit ging lukken.

'Wat ben je aan het doen?!' vroeg ik toch.

Ik trok hem van haar af en smeet hem tegen een boom zonder hem antwoord te laten geven. 'Je kunt haar niet zomaar... Hoe haal je het in je hoofd dat te doen?!'

'Sorry, Alpha,' mompelde Dylan, een van mijn packleden. 'Ik wist niet dat ze al bezet was.'

'Daar gaat het helemaal niet om,' mompelde ik na een diepe zucht. 'Ga terug en zorg dat ik je voorlopig niet zie.'

'Ja, Alpha.' Zo snel als Dylan kon, verdween hij tussen de bomen, opweg naar mijn pack.

Langzaam draaide ik me om naar het meisje dat me met grote ogen van schrik aan zat te kijken. Ze had haar armen beschermend voor haar borst geslagen.

Met een lichte glimlach knielde ik bij haar neer en pakte het wollige deken uit mijn tas. Ik reikte het uit naar haar en meteen werd het uit mijn handen gegrist.

Bibberend van de kou en van de gebeurtenis, denk ik, sloeg ze het deken om zich heen. Ze liet zichzelf op haar zij zakken en sloot voor even haar ogen.

Meteen pakte ik mijn kans om dichter bij haar te komen. Voorzicht schoof ik een warme laars, die ik ook uit mijn tas had gehaald, om haar gewonde voet.

Blijkbaar was ze in slaap gevallen, want ze reageerde alleen met een zachte kreun van de pijn.

Toen ik ook de andere laars om haar andere voet had geschoven, pakte ik haar voorzichtig op. Ervoor zorgend dat het deken warm om haar heen bleef.

Met haar stevig en veilig in mijn armen, begon ik te zoeken naar een grot waar we voor een lange tijd veilig zouden zijn.

Pov Spirit

Kreunend draaide ik me om op de zachte grond. Het vuurtje verwarmde mijn huid dat niet onder het deken was. Een beverige zucht kwam over mijn lippen toen ik aan gisteren dacht en meteen schoot ik overeind.

Gisteren was ik in het bos. Waar ben ik nu?

Ik bleek in een kleine grot te zijn, met een warm vuurtje om mijn koude vermoeide lichaam aan op te warmen.

De grot zelf was van een heel lichte kleur grijs. Het leek zelfs bijna licht te geven in het donker. De schaduwen die het vuur wierp op de wand, waren beangstigend en schitterend tegelijkertijd.

Zoekend keek ik om me heen, er zeker van zijnt dat die jongeman er niet was. Ik wilde niet dat hij me kon zien.

Langzaam liet ik het deken zakken en keek naar mijn zijen, die helemaal blauw waren geworden door de benen van die Dylan, zoals die jongeman hem genoemd had.

Zachtjes en uitermatend voorzichtig streek ik over mijn blauwe plekken. Ik zuchtte opgelucht toen ik zag dat ze langzaam verdwenen. Ik kon het nog steeds.

'Gaat het alweer een beetje?' hoorde ik de jongeman opeens vragen.

Met een ruk keek ik om en ik zag dat hij met een paar konijnen en mijn boog met pijlenkoker in zijn handen bij de ingang van de grot stond.