Never Expected

Hoofdstuk 30

Pov Zayne

Met mijn hoofd in mijn handen zat ik naast het vuurtje waar ik Spirit had neergelegd. Ik had wat mos en andere zachte dingen verzameld zodat ze niet op de harde koude grond lag. Haar gezichtsuitdrukking was vredig en het leek alsof ze elk moment wakker zou kunnen worden, maar zelf wist ik dat het nog wel een tijdje zou duren voordat ze wakker zou worden, aangezien ze al voor twee dagen bewusteloos is.

Waarom had ik dan ook zo gereageerd? Waarom had ik niet gewoon haar op kunnen tillen, van me af te zetten en uit te leggen dat ik zelf naar die wolf was gegaan om het zwijn af te pakken aangezien ik zelf ook te zwak was om zelfs maar een konijn te kunnen vangen? Als ze echt nooit meer wakker zou worden, dan vergeef ik het mezelf nooit. Hoe kan ik ooit met mezelf leven als ik mijn eigen mate vermoord heb? Dat zal ik, en Jake ook, niet aan kunnen.

Wat ik nu deed was eigenlijk ook niet goed. Ik had al die tijd het everzwijn niet aangeraakt en niets gegeten of gedronken. Ik kon niets over mijn lippen krijgen en voelde bijna elk uur mijn krachten afnemen. Jake zei me elke keer dat ik iets moest eten en drinken. Dat het zinloos was om mezelf uit te hongeren en uit te drogen. Ik was daar niet mee eens. Ik zat zo met mezelf in de knoop dat ik niet meer wist wat zou wel of niet handig was om te doen.

Ik gooide wat hout op het vuur en zag dat ik misschien nog voor een dag hout zou hebben. Dan zou ik toch echt naar buiten moeten. Daar keek ik nu al naar op.

HOU OP MET JE ZO TE GEDRAGEN, ZAYNE!! riep Jake in mijn hoofd. HIER HEEFT SPIRIT TOCH HELEMAAL NIETS AAN ALS ZE WAKKER WORDT? ZE HEEFT DAN IEMAND NODIG DIE VOOR HAAR KLAAR STAAT EN NIET ZICHZELF ZO ERG TOETAKELD DAT ZIJ NOG VOOR JOU MOET ZORGEN. SNAP DAN DAT JE VERKEERD BEZIG BENT!

Het leek wel alsof zijn woorden langs me heen gingen. Ik hoorde ze wel. Ik hoorde wel dat hij tegen me sprak, maar wat hij nou precies bedoelde... dat was voor mij een raadsel. Voor hoever ik me kan herinneren heeft hij ook nog nooit zo erg tegen me geschreeuwd.

Onbewust dwaalden mijn gedachten af naar de afgelopen twee dagen. De afgelopen dagen met veel stress en alertheid dat nergens voor nodig was geweest achteraf.

Ook dacht ik aan Spirit. Hoe ze op me zou reageren als ze wakker zou worden. Misschien werd ze wel helemaal niet meer wakker. Nee, daar moest ik niet aan denken. Ik schudde het van me af. In ieder geval dat probeerde ik, maar het kwam al snel weer terug.

Ik sloot mijn ogen en haalde beverig adem. Kalmeer eens, Zayne! gromde Jake gespannen. Waarom is hij zo gespannen? Mijn oren spitsten zich vanzelf en verweg en zacht kon ik voetstappen horen.

Meteen liet ik Jake de controle overnemen, wetend dat hij er beter met de situatie om kon gaan.

Pov Jake

Ik had Zayne zo ver mogelijk weg gedrukt zodat ik zijn gevoelens niet kon voelen die me afleiden. Voor dit moest ik in een goede concentratie zijn. Mijn blik gleed even naar Spirit en ik zag dat Cloë het ook van haar had overgenomen. Blijkbaar was het echt Spirit's kant die moest helen.

Het vuur was al eerder uit gegaan en daar was ik blij om. Misschien dat diegene die er nu aan kwam, wel gewoon een man of vrouw was en weg ging zodra hij of zij zag dat er twee lynxen in een grot zitten. Ik voelde de spanning stijgen na mate de voetstappen dichter bij kwamen.

Zo stil ik kon ging ik naar Cloë toe. Ik liet me naast haar op de grond zakken en keek met mijn kop op mijn voorpoten naar de uit- en ingang van de grot.

Een schaduw gleed over de zijkant van de grot naar binnen. Dat betekende dus dat diegene de grot in kwam... Met al mijn spieren tot het uiterste gespannen zag ik hoe de schaduw dichter bij kwam.

'Hier kunnen we wel schuilen voor nu!' werd er door een jonge man geroepen. Nu kwamen er ook andere schaduwen de grot in. Een bekneld gevoel daalde over me neer. Laat ze alsjeblieft voorin de grot blijven!

'Laten we op verkenning gaan!' riep een jonge stem, jonger dan de vorige. 'Ja!' stemden twee andere stemmen in. Waarom nu precies wanneer wij eindelijk een plek hebben om te kunnen rusten?

Wetend dat ik toch niet kon voorkomen dat ze onze kant op kwamen, liet mijn spieren ontspannen. Ik sloot mijn ogen, maar liet mijn oren wel gespitst.

'Poesjes!' Een meisjesstem wekte me uit mijn slaap. Blijkbaar was ik ingedommeld, wat absoluut niet de bedoeling was geweest. 'Mama! Mogen wij ze aaien.'

Langzaam opende ik mijn ogen en kwam tot de conclusie dat het meisje al recht voor me stond. Ze was na schatting een jaar of 6 en ik zag dat een jonge vrouw wit weg trok toen ze haar blik op mij had gericht.

'Clara,' zei ze zacht. 'Kom hierheen.' Ze stak haar hand uit naar het meisje dat denk ik haar dochtertje was. Clara schudde eigenwijs haar hoofdje.

'Ik wil poesje aaien!' zei ze hard. Ze stak haar hand naar me uit en probeerde me te aaien. Mijn eerste reactie was dat ik naar har zou grommen, maar toen ik zag dat er ook nog een oudere man met een geweer aan kwam lopen, bedacht ik me. Ik liet mezelf dichter naar de grond zakken en legde mijn oren plat in mijn nek. Hopend dat ze weg zou gaan.

Geluid van achteren deed me opschrikken. Ik richtte me meteen op en draaide me om. Een jongen zat gehurkt bij MIJN mate en probeerde haar aan te raken. Kwaad blies ik naar hem. De jongen keek geschrokken op en ging bij haar vandaan. Een schot weergalmde door de grot voordat ik een stekende pijn in mijn heup voelde. Piepend liet ik me door mijn poten zakken.

'NEE, poesje!' riep het meisje Clara geschrokken. Ze kwam op me af gelopen en ging bij me zitten. Moeizaam keek ik naar haar op.

'Clara, verdomme!' schelde de oudere man. 'Kom hierheen! Dat dier is levensgevaarlijk!' Vanuit mijn ooghoeken zag ik iemand naderen en ik probeerde op te staan. Toen er weer een schot klonk en ik weer een stekende pijn voelde, op dezelfde plek, verloor ik mijn bewustzijn.

Duizend maal sorry voor het niet lange updaten!!! Ik voel me daar echt heel schuldig over.... Hopelijk zijn jullie niet boos (?). Ik heb eigenlijk geen reden waarom ik niet geüpload had. Het spijt me in ieder geval heel erg. Volgende hoofdstuk komt sowieso eerder dan deze....

Nogmaals heeeeeel veeeeeel sorry....

Groetjes!!