Never Expected

Hoofdstuk 28

Pov Zayne

Hijgend en trillend op mijn poten strompelde ik verder door het bos met Spirit nog steeds op mijn rug. Ik liep al uren en wilde graag stoppen, maar Jake bleef me pushen om door te blijven gaan om zo ver mogelijk bij de bergleeuw vandaan te komen.

'Zayne?' Met een ruk stond ik stil. Mijn poten begaven het meteen en piepend zakte ik er doorheen. 'Zayne!' Ze gleed bezorgd van mijn rug en nam mijn kop in haar kleine handen.

'Gaat het wel?' Haar ogen waren groot en haar bezorgdheid was duidelijk te zien. Ik knikte licht met mijn kop en ze legde hem op haar schoot.

Alleen uitgeput, dat is alles, mompelde ik tegen haar via de link voordat ik in slaap viel.

***

Wordt wakker! Haar stem die door mijn hoofd galmde, liet me wakker schrikken. Ik opende mijn ogen en zag haar in aanvalspositie voor mij staan.

Ik keek langs haar heen en zag de bergleeuw een paar meter voor ons staan. Ik sprong op en blies boos naar hem. De bergleeuw grauwde naar ons en sprong op ons af.

Ik duwde Spirit aan de kant en met een harde klap kwam de bergleeuw op me terecht.

Ik kreunde even en krabde toen hard over de buik van de bergleeuw. Hij grauwde en sprong achteruit.

Spirit sprong nu op zijn rug en wist hem bij me weg te krijgen, zodat ik een kans had om op te staan. Ze had haar nagels in zijn vel gedrukt en haar tanden in zijn nek gezet.

De bergleeuw brulde en probeerde Spirit van zijn rug af te krijgen. Ik rende op de bergleeuw af toen ze van zijn rug werd afgegooid en beet me vast in de wond die Spirit al gemaakt had.

De bergleeuw brulde nu zo hard dat het me niet zou verbazen als de opa en oma van Spirit dit zouden horen.

Ik voelde hoe Spirit ook op de rug van de bergleeuw sprong en ze maakte een nieuwe wond, net naast de plek waar ik me nu in vast beet.

De bergleeuw slingerde ons van zich af, maar in plaats van ons weer aan te vallen, verdween die in het bos. Hijgend en nog steeds alert keken wij hem na.

Zachtjes drukte ik mijn snuit tegen haar hals en ze keek me verbaasd aan. Onbewust was ze naar de plaats blijven staren waar de bergleeuw verdwenen was.

Ze leunde uitgeput tegen me aan en we veranderden allebei terug. Ik ving haar op en liet ons zacht op de grond zakken. Haar bibberende lichaam trok ik tegen me aan, in de hoop dat ik haar zo opwarmde.

Ze klemde zich aan mij vast en sloot haar ogen. 'We moeten een schuilplaats vinden, Spirit,' zei ik zacht in haar oor. 'Dan kun je slapen.'

Moeizaam gingen haar ogen weer open. Ik zag hoeveel moeite het haar koste om wakker te blijven. 'Ik beloof het je, schatje,' ging ik zacht door. 'Zodra we een schuilplaats hebben gevonden kun je zo lang slapen als je wilt.'

Ze knikte langzaam en voorzichtig hielp ik haar omhoog. Ze leunde zwaar op mij en ze ademde zwaar. 'Ik kan niet staan,' bracht ze moeizaam uit. 'Mijn lichaam wilt niet doen wat ik wil doen.'

Aan haar stem kon ik horen dat ze ieder moment in huilen uit kon barsten. Langzaam liet ik haar weer op de grond zakken. 'Kun je wel veranderen?' Ik durfde het haast niet te vragen, bang dat ze boos op me zou worden.

'Ik voel Cloë niet meer,' mompelde ze terwijl ze haar hoofd tegen mijn borst legde. 'Ik weet niet wat er aan de hand is. Ik voel haar niet meer, mijn lichaam werkt niet mee, ben uitgeput en heb erge buikpijn.'

Jake maakte een sprong van blijdschap. Ik weet wat dat betekent! riep hij enthousiast door mijn hoofd. Ik weet wat dat betekent!

Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Jake zegt dat hij weet wat dat betekent.' zei ik aarzelend, niet wetend of het handig is om te zeggen.

'Ik denk ook al wel dat ik het weet,' zei ze terwijl ze me aankeek. 'Cloë laat echter niets los dus ik heb een vermoeden.'

Met een glimlach keek ik haar aan. 'We komen er nog wel achter. Voor nu,' vervolgde ik voordat ik op vier poten stond. Kom je op mijn rug en kun je slapen.

Door de mateband kon ik voelen hoe dankbaar ze was. Ik maakte me kleiner, kroop onder haar door en werd langzaam groter. Ze voelde licht aan onder mijn poten en ze kneep zacht in mijn vacht, wat ze nog wel kon, en langzaam kwam ik in beweging. Mijn ogen scanden het bos waar we langs kwamen zorgvuldig af. De zon begon al te dalen toen ik eindelijk een goed verblijf kon vinden. Het was een grot die voor het grootste gedeelte verborgen stond achter struiken en bomen. Als ik niet gestopt was, dan had ik heel die grot niet gezien.

Moeizaam werkte ik me de grot binnen zonder Spirit pijn te doen. Voorzichtig liet ik me op de grond zakken in een beschut stukje van de grot. De wind waaide recht de grot in en Spirit bibberde van de kou. De honger die ik voelde moest ik dan maar wegdrukken. Zolang Spirit niet in haar lynx kon veranderen, liet ik haar niet alleen.

Ik liet me naast haar op de grond zakken. De wind ging over mijn rug heen. Ik vormde een windscherm voor haar en al snel stopte ze met bibberen. Ze lag warm tegen me aan en ik sloot langzaam mijn ogen.  Al snel was ik diep in slaap gevallen.