Never Expected

Hoofdstuk 6

Pov onbekend

Bezorgd keek ik neer op haar. Ze had een beginnende koorts en in haar toestand zou dat wel eens fataal kunnen zijn.

Zachtjes streelde ik over haar haren. Ze had me echt laten schrikken door zo wakker te worden. Zodra ze weer wakker is, zal ik er naar vragen.

Ik weet niet hoeveel tijd er voorbij was gegaan, maar blijkbaar genoeg om te zorgen dat het vlees gaar was.

Zachtjes maakte ik het meisje wakker. 'Het eten is klaar,' zei ik glimlachend terwijl ik een konijn van het spit haalde. Ik gaf het aan haar en ze keek me dankbaar aan.

Ze scheurde met haar nagels reepjes vlees van het konijn af. Geïnteresseerd keek ik naar wat ze deed. Ze stopte toen ze doorkreeg dat ik naar haar keek.

'Wat is er?' vroeg ze verbaasd.

Fronsend knipperde ik met mijn ogen. 'Niets,' zei ik na enige tijd. 'Waarom zou er iets zijn?'

'Je keek naar me.' Zag ik haar wangen nou rood worden?

'Wie zou er niet naar je kijken?' vroeg ik grijnzend.

'Iedereen,' mompelde ze. Ze legde het konijn opzij, ook al had ze er weinig van gegeten. 'Iedereen, behalve jij.' Ze keek me recht aan en ik kon niets anders dan wegkijken. 'Waarom?'

'Ik-'

Een grom achter haar deed me mijn mond meteen houden. Ik keek langs haar heen en zag een beer staan. Fuck, dit zou best zijn hol kunnen zijn.

'Ik wil je niet laten schrikken,' zei ik tegen haar. 'Maar er staat een beer achter je.'

'Een beer?' vroeg ze zacht. Denkrimpels verschenen tussen haar wenkbrauwen en ik kon mijn blik niet meer van haar afhouden.

'Misschien...' mompelde ze. Ze draaide zich langzaam om naar de beer en keek hem aan. 'Machk?' vroeg ze zacht.

Zonder waarschuwing kwam de beer dichter bij en drukte het meisje om. Argwanend keek ik naar de beer, die haar blijkbaar geen pijn ging doen.

'Wat ben je groot geworden, Machk.' fluisterde ze zacht tegen hem. 'Heb je al iemand op het oog?'

De beer gromde wat en liep van haar weg. Meteen stond zij ook op en volgde met enige moeite de beer. Ook ik stond op en legde haar arm over mijn schouders heen.

Heel even leek het alsof ze hem eraf wilde slaan, maar uiteindelijk besloot ze dat niet te doen. Ze leunde zelfs dichter tegen me aan. 'We moeten hem volgen,' zei ze zacht tegen me. 'Blijkbaar kan hij het niet zelf oplossen.'

'Hoe weet je dat we hem moeten helpen?' vroeg ik zacht terwijl ik de beer niet uit mijn ogen liet ontsnappen. 'Het enige wat hij had gedaan was naar je gromde en weg liep en jij volgde hem gewoon.'

'Jij ook,' mompelde ze terwijl ze bijna struikelde. Ik pakte haar snel steviger vast en hield haar tegen me aan gedrukt. 'Ik ken Machk al sinds ik een klein kind was.' zei ze terwijl ze naar de grote rug van de bruine beer keek. 'Hij heeft me ooit gered van jouw... ik bedoel, andere Kachadas. Nu kan ik eindelijk wat terug doen.'

'Kachadas?' vroeg ik verbaasd. 'Wat betekent dat?'

'Witte mannen,' mompelde ze.

Pov Spirit

Ik voelde hem verstijven tegen mijn lichaam. Beschamend durfde ik hem niet aan te kijken. Ik wist dat ik het scheldwoord van de indianen voor blanken niet had mogen noemen. Toch had ik mezelf niet tegen kunnen houden. Wat had ik anders moeten zeggen? Hij heeft me ooit gered van jouw soort? Dan lijkt het al helemaal alsof ik hem als iemand behandel die me niet dierbaar is.

'Beter had je dat wel gedaan,' zei hij en ik kon de woede in zijn stem horen. 'Nu voel ik me al helemaal een buitenstaander.'

Hij liet me los en wankelend kon ik net nog een boom vast pakken. 'Ben ik echt een buitenstaander voor je?' vroeg hij zacht, zijn stem klonk nu niet boos meer, alleen gekwetst en dat stak me nog meer. 'Zie je me echt aan als een Kachada?' Zijn ogen waren glazig toen hij me aankeek. 'Ik dacht dat je me vertrouwde...'

Dat doe ik ook, wilde ik zeggen, maar het kwam niet over mijn lippen. Het voelde alsof iemand anders mijn lichaam had overgenomen toen ik het volgende zei: 'Ik heb van mijn ouders geleerd geen Kachadas te vertrouwen.' Mijn hart brak toen er een traan over zijn wang stroomde.

Ik wilde een stap naar voren zetten, maar hij tilde zijn hand op en keek me met gekwelde blik aan. 'Dan zal ik je niet langer tot last zijn.' was het laatste wat hij zei voordat hij tussen de bomen door verdween.