Never Expected

Hoofdstuk 55

Pov Zayne

Ergens diep in mijn hoofd hoorde ik een klik. Verbaasd spitste ik mijn oren terwijl ik mijn kop oprichtte,  in de hoop en met de gedachte dat ik het geluid weer zou horen. Mijn ogen scanden de omgeving en langzaam kwam ik omhoog. Waar kwam die klik vandaan? Dat moest ik eerst gaan uitzoeken voordat ik weer zou gaan slapen. Veiligheid gaat voor alles.

Langzaam liep ik de open plek over. Vanaf alle oogpunten die ik had, kon ik nog niets ontdekken wat niet in de omgeving zou passen. Een windvlaag kwam me tegemoet. Het blies mijn vacht naar achteren en mijn ogen gingen half dicht door de snijdende wind. Een onbekende geur bereikte mijn neus en meteen was ik op mijn hoede. Die geur kende ik niet.

Ik opende mijn ogen weer en zag een man voor me staan. Zijn geweer had hij geladen en met zijn vinger om de trekker op mij gericht. Met grote ogen keek ik naar de man. Waarom had ik hem niet opgemerkt toen ik deze open plek op kwam?

Langzaam liep ik achteruit, maar de man liep achter mij aan. Ik sprong verschrikt op toen ik iets scherps om mijn linker achterpoot voelde klappen. De ijzeren klem sneed door mijn vlees, door mijn spieren en bot. Piepend bleef ik staan, door mijn sprong had ik mijn wond alleen nog maar meer verwond.

De man keek me lachend aan. Hij liep op mij af terwijl hij zijn geweer liet zakken. Waar herkende ik die man toch van? Hij komt me te bekent voor. Ik probeerde verder van hem weg te komen. Mijn blik bleef op hem gericht, lettend op elke beweging die hij maakte. Natuurlijk zag ik een andere klem niet liggen en stapte daar ook in. Mijn linker voorpoot mocht aan de pijn ook geloven.

Ik grauwde het uit van de pijn. Trillend bleef ik staan. Hevige pijnscheuten trokken door mijn lichaam heen, maar ik was niet van plan om zonder tegenstand me over te geven. De man kwam weer dichter bij met een grijns op zijn gezicht die steeds groter werd. Ik moest iets verzinnen om hier weg te komen.

Mijn mindlink werkte niet. Ik had expres een plek gekozen die ver van Spirit en onze kinderen vandaan was. Ik wilde op dat moment niet lastig gevallen worden. Nu baalde ik ervan dat ik geen plek dichter bij had gekozen. Dan had ik nog hulp gehad. Nu moest ik zelf zien weg te komen.

De man knielde bij me neer. Jammer genoeg wel op een veilige afstand, anders had ik zijn gezicht al goed te grazen genomen. 'We treffen elkaar weer zo te zien.' zei hij met nog steeds die grijns op zijn gezicht. 'Het doet me deugt dat ik je nu wel te pakken heb. Het heeft me een tijd gekost om je te vinden, maar dat is het nu helemaal waard.'

Grauwend keek ik hem aan. Nu wist ik wie dat was. Het was dezelfde man die samen met zijn vrouw en kinderen in de grot was geweest. Toen had hij ons ook al willen vermoorden, maar toen was zijn vrouw degene geweest die hem had tegen gehouden. Als zij nu ook eens hier heen komt.

Opeens kwam er een geweldig idee in me op. Een grijns trok over mijn snuit en de man zijn grijns verdween. Ik keek langs hem heen, in de hoop dat hij om zou kijken. En dat deed hij. Hij draaide zich om, met zijn geweer in de aanslag. Ik liet mijn lichaam ontspannen en was met de seconde naar mijn menselijke gedaante veranderd. Ik zou hem eens laten zien met wie hij nog meer te maken heeft.

'Waar zit je naar te kijken?' vroeg ik spottend. 'Toch niet naar iets wat niet bestaat? Want dan kun je lang zoeken.' Door mijn woorden draaide hij zich meteen weer om. Met grote en verraste ogen keek hij me aan.

'Hoe is dit mogelijk?' vroeg hij verbaasd. 'Het kan toch niet zo zijn dat jij je kan veranderen?' Hij bleef me onderzoekend aankijken terwijl mijn grijns op mijn gezicht bleef staan. Het deed me goed om te weten dat hij zo verrast was. Misschien dat ik toch weg kan komen.

'Dat zie je toch?' was natuurlijk mijn bijdehante reactie. 'En er zijn veel meer mensen die dat kunnen. Zoals je vrouw bijvoorbeeld. En dat kindje die naar mijn vriendin kwam.'