Never Expected

Hoofdstuk 40

Pov Spirit (eindelijk weer een keer ;) )

Wat suf en half wakker keek ik rond. Het licht deed zeer aan mijn ogen en mijn hele lichaam was stijf en koud. Alleen het beetje warmte wat van de lynx naast me kwam was warm. De warmte liet mijn spieren ontspannen en ik merkte dat mijn hart sneller begon te kloppen toen het dier nog dichter tegen me aan kwam liggen. De enige vraag die ik mezelf kon stellen, was waarom?

Iets in mijn hoofd, heel ver weg diep in mijn hoofd, riep me toe dat ik wel wist waarom en de stem riep telkens een naam die ik niet kon verstaan. Het maakte me moe toen ik me op de stem probeerde te concentreren en al snel was de stem ook weg. De lynx keek me met zijn grote ogen aan en weer voelde ik een warme gloed door mijn buik trekken. Waar kende ik hem van?

'Waar ben ik?' Mijn stem klonk schor en ik voelde me niet helemaal lekker. Het was me ook opgevallen dat er nog andere lynxen waren. Wordt ik opgegeten? Die gedachte maakte me heel bang. En nog banger werd ik toen de lynx voor mij veranderde in een MENS?!

Wat gebeurt hier allemaal?!

Angstig probeerde ik naar achteren te kruipen, maar zijn armen trokken me in een omhelzing. Prettige tintelingen schoten door me heen. Waarom kon ik me niet herinneren wat er de afgelopen tijd gebeurt was? Het enige wat ik kreeg als ik terug dacht was hoofdpijn.

'Weet je nog wie ik ben?' vroeg de onbekende jongen zacht. Hij had me nog steeds dicht tegen zijn borst aan getrokken en zijn geur werkte verslavend op me.

'Nee,' mompelde ik tegen zijn borst. 'Ik weet niet wie je bent. Het spijt me?'

De spieren van zijn borst spanden zich aan en hij trok me nog dichter tegen zich aan. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen,' mompelde hij tegen mijn haar. 'Weet je wel wat je bent?'

Wat ik ben? Nadenkend fronste ik mijn wenkbrauwen. Wat ben ik? Wat ben ik? Lynx. De fluistering spookte door mijn hoofd.

Toch kon ik niet geloven wat de stem zei. Ik kon helemaal geen lynx zijn. Mensen kunnen niet veranderen in een dier. Dat is gewoon onmenselijk.

De jongen bromde wat toen ik niet antwoordde en ik verstijfde iets. Hij ontspande iets zijn spieren en ik merkte dat ook ik iets ontspande.

Mijn aandacht werd getrokken door de lynxen in de hoek. Ze kwamen langzaam op ons af en onbewust moest ik mijn spieren hebben aangespannen, want de jongen streelde even zacht over mijn hoofd heen.

'Ze doen niks,' fluisterde hij. 'Ze zijn vrienden.'

Ik knikte zachtjes maar toch geloofde ik het niet. Hoe kon je nou vrienden zijn met lynxen? Ik bleef de lynxen in de gaten houden en merkte dat een van de lynxen nu dichterbij was dan dat de anderen waren.

Nieuwsgierig keek ik het dier aan en het dier mij. Iets in me zei dat ik deze lynxen kon vertrouwen en ik geloofde de stem.

'Wat is je naam?' vroeg ik toen aan de jongen terwijl ik iets omhoog keek.

'Je herkend me echt niet meer, he?' In zijn stem klonk een klein randje teleurstelling en verdriet door en meteen voelde ik me schuldig.

Ik merkte pas dat er tranen over mijn wangen liepen toen hij ze zachtjes weg veegde.

'Stt,' zei hij sussend terwijl hij me weer stevig tegen zich aan drukte. 'Het maakt niet uit, het komt allemaal goed. Je zult het je wel weer herinneren. Daar ben ik zeker van.'

'Maar wanneer?' vroeg ik half huilend. Ik deed geen poging om mijn tranen tegen te houden en liet me door hem iets kalmeren.

'Alles op zijn tijd, lieveling,' mompelde hij in mijn haar. Ik werd warm van binnen door het koosnaampje en ik nestelde me tegen hem aan.

Ik sloot mijn ogen en luisterde naar de rustige hartslag van de nog steeds onbekende jongen.

'Mijn naam is Zayne trouwens,' zei hij zachtjes en met een glimlach viel ik in een rustige slaap.

Pov Zayne

Ik glimlachte toen ik mijn lieve mate slapend in mijn armen had. Ze was wakker geworden!

Vergeet niet dat ze je niet herinnerd, zei Jack toen. Misschien zal ze je zelfs nooit meer herinneren!

Jack, hou daar over op! schreeuwde ik. Ze gaat me zich herinneren. Let maar op!

Ik verbrak de verbinding en zuchtte toen. Soms was Jack echt niet te genieten.

Ik zag hoe Jozefien naar ons toe kwam en ik glimlachte even naar haar. Ze kwam nog dichterbij en ging toen tegen me aan liggen. Haar warmte verwarmde mij en ik verwarmde op mijn beurt mijn slapende mate.

Ze zag er zo breekbaar uit nu. Zonder herinneringen van de dingen die we hadden meegemaakt en misschien was dat ook wel goed. Misschien was het wel beter zo.

Ik glimlachte weer even naar mijn slapende mate en drukte toen mijn lippen op haar voorhoofd. Ze mompelde even wat in haar slaap maar sliep wel verder.

Opeens sloeg de twijfel, of we ooit weer een gelukkig en blij stel zouden zijn, toe. Kon ik wel zeker weten dat ze nog steeds hetzelfde voor mij voelt? Of dat ze nog steeds de pups wil die in haar buik groeien en met de dag groter worden? Zal ze het überhaupt volhouden deze winter met de kou?

Zoveel vragen, zoveel onzekerheden. Te weinig antwoord.

Maar ik was van plan om achter al die antwoorden te komen. Ik zal mijn mate bijstaan, totdat ik erbij neer val.

Ben ik weer. Ja ik leef nog ;)
Sorry van de hele hele hele late update, maar ik had toetsweek, zoals ik vermeld had, en tot nu toe heb ik erg weinig inspiratie. Gelukkig wist mijn zus me nog te helpen.

Daarom is dit hoofdstuk ook aan haar opgedragen.

(Ik had gezien dat je bovenaan de naam van diegene kan zetten? Weet iemand hoe dat moet?)

Over een verdere update is volgende week niet zeker aangezien ik dan in Londen ben.

Iedereen nog een fijne vakantie en sterkte voor diegene die maandag weer naar school moeten ;)

Iig tot volgende week zaterdag/zondag

Groetjessss