Never Expected

Hoofdstuk 27

Pov Zayne

Ga terug! riep Jake me toe. Ze staat op instorten. Je moet haar helpen! Draai om! Verdomme Zayne! Je laat haar nu in de steek! Ze heeft echt onze hulp nodig!

Grommend en koppig rende ik verder. Ze heeft niet gezegd dat wij haar niet ongelukkig maken, gromde ik naar hem terug. Ze heeft ons ook niet terug geroepen, of wel? Als ze had gewilt dat we waren gebleven, dan had ze ons terug geroepen, toch?

Ja, gaf Jake toe. Toch vind ik dat we terug moeten gaan. Dat zij ons niet heeft terug geroepen, mag niet meteen betekenen dat we haar in de steek moeten laten. Dus kom op. Ga terug en troost haar. Het enige wat ze nodig heeft is iemand die voor haar klaar staat, iemand die om haar geeft en er niet meteen vandoor gaat.

Nou, aan dat laatste zullen we al niet meer voldoen, mopperde ik. Ik wist gewoon dat het een domme keuze was geweest om meteen weg te gaan, maar om nu weer terug te gaan met een staart tussen de benen, dat stond me al helemaal niet aan.

Maar wetend dat we elkaar allebei nodig zouden hebben, draaide ik me toch om en rende weer terug, hopend dat ze nog steeds op dezelfde plek was.

Pov Spirit

Met de tranen die over mijn wangen stroomden, keek ik naar de plek waar Zayne in het bos verdwenen was. Waarom had ik hem niet terug geroepen? Waarom had ik niet gezegd, dat hij niet diegene was waarom ik ongelukkig was?

Nu was ik én mijn overige familie kwijt én mijn mate. Cloë was helemaal de kluts kwijt en dat hielp mij ook niet met logisch nadenken. Ik ging tegen een boom aan zitten, die dicht bij de open plek was en probeerde mijn gedachten op een rij te krijgen.

Een geritsel deed me ontwaken uit mijn gedachtes. Met al mijn spieren aangespannen keek ik naar de plek waar het geritsel vandaan kwam.

Even hoopte ik dat het Zayne was die terug was gekomen, maar ik verstijfde toen ik een wolf aan zag komen.

Ik probeerde me ontzichtbaar te maken, maar het moest mij weer eens overkomen dat ik de wind in de rug had en de wolf zo mijn geur op kon vangen.

Grommend kwam die op me af en ik schoot naar rechts. Ik moest hier zo snel mogelijk weg!

De wolf sprong op me af en met een gil kwam ik op de grond terecht. De wolf drukte me met zijn scherpe klauwen naar beneden. Piepend bleef ik stil liggen.

'Wat doet een kleine lynx zoals jij helemaal alleen in het bos?' vroeg de wolf spottend. 'Ik dacht dat er altijd een tweede in de buurt was aangezien ik twee geuren had opgevangen.'

Dat moet Zayne zijn. Laat hem alsjeblieft terug komen! smeekte Cloë in mijn hoofd.

De nagels van de wolf sneden in mijn schouders en benen. De pijn werd langzaamaan steeds erger en zwarte vlekken werden zichtbaar in mijn gezichtsveld.

'Slaap lekker, prinsesje,' zei de wolf voordat ik in een zwart gat werd getrokken.

Pov Seik

Grijnzend keek ik naar mijn vriend die in wolvenvorm op de kleine lynx zat. Na een tijd lang zoeken hadden we haar eindelijk.

Met stevige passen liep ik naar hen toe en James ging van haar af toen ik bij haar neer knielde. Haar wonden gingen meteen weer dicht en je zag er niets meer van.

Zacht streek ik met mijn vingers haar haar uit haar gezicht. Ze was echt nog mooier dan dat de oudsten van ons dorp hadden voorspeld.

'We gaan.' was het enige wat ik zei. James pakte haar op en liep me achterna. Nog voordat we echter van de open plek af waren, zag ik tot mijn genoegen een andere lynx de open plek op komen.

Deze was groter dan normaal en duidelijk een man. Hij kwam dreigend op ons af gelopen toen hij merkte dat wij haar hadden.

Ik gebaarde naar James dat hij alvast kon gaan. Hij rende met haar weg en ik hield hem makkelijk tegen. Mijn wolf was net wat groter dan zijn lynx, wat me goed deed.

Zijn ogen stonden vol woede en haat. Wat ik ergens wel snap, aangezien wij zijn mate meenemen. Hij sprong op me af, maar ik ontweek hem makkelijk. Ik had verwacht dat hij me weer zou aanvallen, maar hij rende langs me heen James achterna.

Ik gromde kwaad. Hij is slimmer dan ik dacht...

Zo snel als ik kon volgde ik de lynx en James. Blijkbaar had James een moeilijke weg genomen voor ons, want met moeite wist ik me door de takken, struiken en lage bomen te wurmen.

Ik zag tot mijn schrik dat de lynx kleiner was geworden en makkelijk vooruit kwam. Woedend probeerde ik harder tussen alles door te komen, maar het enige wat ik daarmee bereiktte was dat ik juist vast kwam te zitten.

Grommend en grauwend keek ik toe hoe de lynx steeds verder van me vandaan kwam. Tussen alle struiken, bomen en takken door zag ik James rennen in mensenvorm met het meisje nog in zijn handen.

De lynx zat dicht achter hem en ik wist dat James het niet zou halen.

Geritsel achter mij deed me omdraaien. Schaduwen gleden tussen de bomen en struiken heen en ik wist zeker dat er iemand was.

Mijn ogen scanden mijn omgeving, maar zagen niets wonderbaarlijks. De temperatuur om mij heen leek te dalen toen een paar vogels voor mij opvlogen.

Alle spieren en elk zintuig in en van mijn lichaam stond op scherp. Schaduwen gleden langs me heen. Een grotere schaduw kwam op me af en ik ontspande iets toen de schaduw voorbij was.

Maar blijkbaar had ik tevroeg opgelucht adem gehaald, want ik werd opeens hard tegen de grond gedrukt. Met een blik op het dier dat me tegen de grond had gedrukt wist ik dat mijn leven voorbij zou zijn.

Het was een bergleeuw...

Het lukte me nog om een signaalhuil naar James te sturen dat er een bergleeuw was, voordat er tanden om mijn nek klemden en alles zwart werd.

Pov James

Mike waarschuwde me dat die lynx dicht achter me zat. Wat?! riep ik naar hem. Ik dacht dat Seik hem wel bezig zou houden!

Had hij ook, maar dat was van korte tijd, zei Mike. Hij kan niet verder door de struiken etcetera want daar is hij te groot voor en als hij terug zou veranderen, zal het te lang duren voordat hij bij ons is.

Een velle pijn schoot door mijn enkel. Schreeuwend van de pijn zakte ik door mijn benen en moest het meisje los laten. Voordat ze de grond raakte, lag ze op de rug van de lynx.

Hij grauwde nog woedend tegen me voordat hij weg snelde.

De enige vraag dat in mijn hoofd bleef hangen was: Waarom vermoordde hij me niet?

Een pijnlijke huil weerklonk door het bos. Mijn hart stond stil. Dat kon maar een ding betekenen. Diegene die Seik heeft vermoord, moet wel een bergleeuw zijn en dat betekent alleen maar problemen.