Never Expected

Hoofdstuk 37

Pov Zayne

Machteloos moest ik toezien hoe mijn mate met heel veel moeite de rotswand opklom. Het was niet alleen haar achterpoot waar ze last van had, maar ook van haar rug waar een sterke metaalachtige geur vanaf kwam. Ik hoopte maar dat ze er niet al te veel last van zou hebben.

Soms gleed ze weer terug naar beneden en ving ik haar moeiteloos op en drukte haar zacht weer verder omhoog. Ergens voelde ik dat we op moesten schieten. Het was hartje zomer geworden en de nachten waren dus kort. Ook had ik het idee dat er meer gevaar was dan alleen die drie of vier jagers onder ons. Iets diep diep in mij zei tegen mij dat er nog een veel gevaarlijker iets aan kwam.

Bijna waren we bij de grot toen een grauw van onderen mij deed omdraaien. Mijn hart begon sneller te kloppen toen ik zag wat het was. Ergens had ik gehoopt dat hij ons na dat incident in het bos met rust had gelaten, maar blijkbaar was hij uit op iets en wilde hij dat van ons hebben.

Ik duwde Spirit het laatste stukje omhoog voordat ik me grauwend omdraaide naar de grote bergleeuw die onder ons stond. Ik kon duidelijk zien dat hij nog niet genezen was van zijn wonden en nog wat mank liep, waarvan weet ik niet.

Spirit piepte naar me waardoor ik heel even werd afgeleid van de bergleeuw, waar hij profijt van deed. Hij sprong op me af en drukte me hard tegen de achterwand van de rots aan. De rotsen waar we op stonden waren er smal en dun. Misschien dat het door ons gewicht wel zouden breken.

Met een stevige trap wist ik hem van me af te duwen en beet hem hard in zijn voorpoot. Hij grauwde kwaad en drukte me hard tegen de puntige rotsen. Zijn tanden blonken in het maanlicht en het was zeker mijn dood geweest als de rotsen onder ons het niet opeens begaven hadden.

We vielen enkele meters naar beneden. Hard belandde ik op mijn zij op een scherpe rots. Ik had de bergleeuw van me af getrapt en hij viel verder naar beneden en harder neer op de rosten. Je hoorde de boten kraken en breken onder die klap. Tot mijn opluchting zag ik hem niet meer opstaan.

Spirit piepte bezorgd naar me vanaf de plek waar de ingang van de grot was. ze bleef me maar aanmoedigen om op te staan, duidelijk merkend dat ik maar moeizaam omhoog kwam.

Niemand van ons had gemerkt dat een van de jagers wakker was geworden. Hij stond met geladen geweer en richtte dat naar boven. Pas toen er een hard schot weergalmde langs de rotswand en Spirit hard piepend door haar poten zakte, merkte ik dat er echt iets grondig mis was.

Ik lag verdekt opgesteld, gelukkig buiten het zicht van de jager. Het begon langzaam licht te worden en de kans was groot dat Spirit in het licht had gestaan waardoor de zichtbaar was geweest.

Nu lag ze bovenop een rots, zonder enige beweging in haar lichaam. Pijn schoot door mijn hart toen ik zelf een conclusie trok en dat versterkte alleen maar toen de jager begon te juichen.

Ik was woedend en Jake jankte vanbinnen van de pijn. Ik wilde nu zo graag naar beneden springen en die jager bloeddorstig vermoorden, maar door mijn wonden kon dat niet.

Duidelijk zag ik hoe straaltjes bloed via de rotswand naar beneden liepen. Mijn blik hield ik strak op Spirit gericht en hoopte met heel mijn hart dat ze toch nog ergens de kracht had om te blijven vechten voor haar leven.

Pov Jozefien (jongste rode lynx)

Met grote ogen keek ik naar de prachtige lynx die bewegingsloos op de grote rots lag. Ik en mijn zussen waren naar de uitgang van de grot gerend toen we dat schot hadden gehoord en ik voelde de pijn die zij ook voelde.

Langzaam begon ik naar haar toe te kruipen, niet luisterend naar mijn zussen die me terug probeerde te roepen. Ik moest en zou zeker weten dat ze nog voor haar leven vechtte en niet aan het opgeven was.

Mijn hoop werd bijna de grond in geboord toen ik haar zo stil zag liggen. Bloed stroomde uit haar wond die door de kogel in haar borst was gemaakt. Het was dat ik kon zien dat ze nog in pijn was door haar iets te stevig dicht geknepen ogen, maar anders had ik echt gedacht dat ze er niet er niet meer was.

Voorzichtig pakte ik met mijn tanden haar nekvel en trok haar langzaam weg van de rand. Ik hoorde een schot en voelde de wind van de kogel die rakelings langs ons heen ging. Ik merkte dat mijn zussen me al snel kwamen helpen toen ze zagen wat ik probeerde te doen. met z'n drieën trokken en duwden we haar de grot in. Ze piepte van de pijn en eigenlijk durfde ik haar niet meer aan te raken, wetend dat ze daardoor meer pijn kreeg, maar als we het niet deden, dan zou ze zeker sterven. Binnen in de grot was het nog beschut en net wat warmer dan erbuiten.

Voorzichtig legden we haar tegen de zijwand van de grot en namen afstand. Heel veel anders konden we eigenlijk niet doen. Ik bleef wel bij haar in de buurt. Ik zorgde ervoor dat ze uit de wind lag door in de wind te gaan liggen en ik lag dicht genoeg bij haar zodat ze mijn warmte zou voelen, maar ver genoeg zodat ze nergens last van zou hebben.

Ik legde mijn kop op mijn voorpoten en sloot voor even mijn ogen. Toen ik na een tijdje mijn ogen weer opende lag er geen lynx meer naast me, maar zo'n persoon die ook geschoten had. Geschrokken sprong ik op en rende haast bij haar vandaan. Met grote ogen keek ik naar de jonge vrouw? die daar op de grond lag. Ze zat helemaal onder het bloed en rook wel naar die vrouwtjes lynx toen ik langzaam dichter bij was gekomen en aan haar geroken had.

Ik piepte naar mijn zussen toen ik zag dat ze aan het bibberen was van de kou. We moeten haar helpen. zei ik tegen hun. Ga alsjeblieft tegen haar aan liggen in de hoop dat ze het warmer krijgt.

Ik keek naar de uitgang van de grot toen we met z'n drieën om haar heen lagen en ze niet meer bibberde. Ik hoopte maar dat hij het ook zou overleven.