Never Expected

Hoofdstuk 24

Pov Leontine (oma Spirit)

Glimlachend keek ik vanuit de verte naar de twee lynxen. De een lag heerlijk languit te slapen en de ander lag ook languit terwijl hij de omgeving in de gaten hield. Ik hoopte dat die twee de populatie omhoog konden helpen.

Opeens zag ik dat de lynx zich oprichtte. Zijn oren stonden gespitst en hij maakte zich laag. Hij blies hard naar iemand. Een schot klonk en ik zag dat de lynx neerviel.

Meteen pakte ik mijn pijl en boog. Ik zou diegene neerschieten die het arme dier hebben verwond. Een man helemaal in het groen gekleed kwam uit de struiken. Verbaasd keek ik naar hem. Ik kende hem. Het was de Alpha van die wolvenpack. Maar wat moet hij met twee lynxen?

Nauwlettend volgde ik elke beweging die hij maakte. De lynx die languit slapend op de grond lag, was in een kooitje gestopt. Waarom bewoog ze niet? De angst dat zij niet meer in leven was, werd met de minuut groter.

De neergeschoten lynx grauwde naar hem toen de Alpha hem probeerde op te pakken. Goedzo, vecht maar terug, dacht ik grimmig. Laat hem zien dat er met jou niet te sollen valt.

Blijkbaar dacht de Alpha er anders over, want hij liet hem los, trok zijn pistool en schoot weer op de lynx. Een piep van de pijn werd hoorbaar, waarna de lynx stil op de grond bleef liggen.

De kleine lynx in de kooi was wakker geworden en piepte droevig. Ze bleef piepen en rolde zich op als een klein bolletje.

Het deed me zeer om van een afstand toe te kijken. Ik wilde het liefst iets doen voor de twee lynxen, maar als ik nu iets zou doen, dan zou het alleen maar problemen opleveren voor ons allemaal.

De Alpha draaide zich grijnzend om en liep weg van de lynx, de andere lynx meenemend. Van ver kon ik nog hier zielige gepiep van de vrouwtjes lynx horen.

Ik snelde naar de lynx die op de grond lag. Ik knielde bij het dier neer en zag tot mijn opluchting dat zijn buikje nog op en neer ging.

Ik aaide hem even over zijn kopje en hij opende moeizaam zijn oogjes. 'Het komt allemaal goed,' fluisterde ik zachtjes. 'We gaan je vriendin terug halen, kosten wat kost.'

Het beestje spinde even en ik glimlachte zwakjes. Ik pakte hem voorzichtig op en zorgde ervoor dat hij zo stil mogelijk bleef liggen.

Snel maar stil liep ik naar een boom en legde hem daar neer. 'Wees stil en niet bewegen,' zei ik zachtjes en ik ging opzoek naar de kruiden die de wond zouden helpen genezen.

Pov Zayne

De pijn die door mijn lichaam schoot, was niet te beschrijven. De oude vrouw had me in de schaduwen van een grote boom gelegd. Ze zou kruiden halen? Of heb ik dat verkeerd verstaan?

Ik was dood ongerust over Spirit en ik durfde er niet overna te denken wat hij met haar zou gaan doen.

Ik rilde bij de gedachte en dook in elkaar toen ik geritsel hoorde. Een aai over mijn kop bewees dat de oude vrouw terug was en ik gluurde naar haar.

'Ga op je goede zij liggen,' zei ze zachtjes en ze pakte wat uit een klein bundeltje om haar heup.

Ik deed wat ze vroeg en volgde haar handelingen nauwkeurig. Ze legde een doek over mijn kop heen en meteen voelde ik me rustig worden. In het donker voelde ik me thuis.

Ik piepte luid toen ik een stekende pijn in mijn zij voelde en probeerde weg te kronkelen. 'Lig stil, alsjeblieft,' zei de vrouw zachtjes.

Met moeite deed ik wat ze vroeg en langzaam nam de pijn af. Ik voelde dat er iets kouds op de wond werd gedrukt en ik rilde even.

'Zo,' hoorde ik de vrouw zuchtten. 'Nu de tweede wond nog.' En alle handelingen begonnen opnieuw.

Een kwartiertje later waren de wonden verbonden en had ik mijn zicht terug. Dankbaar keek ik haar aan en ze glimlachte naar me.

Ik sloot even mijn ogen en toen ik ze opende, stond ik langzaam op. Ik moest haar zien te vinden en ik wist meteen hoe ik dat moest doen. Ik klom de boom in, maar werd door de vrouw weer uit de boom gepakt.

'Rustig aan, kereltje,' grijnsde ze. 'Wacht nog een dag, ga slapen, sterk aan en dan kun je haar terug gaan halen.' Ze hield me stevig tegen haar lichaam gedrukt en het lukte me met geen mogelijkheid om uit haar armen te komen.

Jake? vroeg ik zacht toen ik het opgegeven had. Gaat het wel? Al een hele tijd had ik niets meer van hem gehoord, en dat baarde me zorgen. Hij heeft altijd al de oren van mijn hoofd gekletst en nu zegt hij gewoon niets meer.

Ik mis haar. Zijn stem klonk gebroken. Die drie woorden deden mijn hart nog verder open scheuren dan dat het al was.

Pov Chase

Grijnzend keek ik haar aan vanuit haar kooi. Ze had zich als een klein bolletje opgerold en was maar blijven piepen. Ik vroeg me af of die lynx haar echte mate was of niet. Ik hoop voor haar van niet, want hij gaat het niet overleven.

Ik kwam aan op de open plek waar ik had afgesproken met die indianenstamhoofdgast. Blijkbaar had hij iets met mijn Beta afgesproken of haar terug halen.

Ik zag vanuit de bosrand hoe de oude man naar voren kwam. Dat rijmt! zei Tobias. Ik besloot er niet op te reageren. Het enige wat ik deed was met mijn ogen rollen.

Ik zette de kleine kooi, waar ze maar net in paste, op de grond en keek ongeïnteresseerd voor me uit. Het maakte me geen ene fuck meer uit wat er nu allemaal zou gebeuren. Zolang ik maar van haar af was.

'Ik zie dat je niet overdreef,' zei hij toen hij voor me stil bleef staan. 'Maar waar is die ander?'

'Blijkbaar kan er ook geen hallo meer vanaf,' mompelde ik zuchtend. 'Ik hoop dood, anders ligt die nog ergens te creperen van de pijn. Boeiend.'

'Het is haar mate, Chase,' zei hij zuchtend. 'Ik denk niet dat je dat zou begrijpen, maar ze zijn aan elkaar verbonden en de pijn die hij voelt, voelt zij ook. Zeg me niet dat er niets in je zit, wat spijt heeft van wat je met haar mate gedaan hebt.'

Diep van binnen was een smeulend vonkje dat zich schuldig voelde, maar no way dat ik dat zou zeggen. 'Nee,' zei ik zonder blikken of blozen. 'Ik heb nergens spijt van. Waarom moest ik haar perse meenemen?'

Zijn antwoord hoorde ik niet meer, want een duisternis overspoelde me.