Never Expected

Hoofdstuk 56

Pov Spirit

Zo snel ik kon rende ik naar de plek waar Michel me heen had gestuurd. Ze zei dat Zayne dringende hulp nodig had in de conditie waarin hij zich verkeerde. Ik had eerst niet weg willen gaan van mijn welpen, maar Michel had me overtuigd dat ze veilig zouden zijn in haar zorg.
Ik voelde Zayne's aanwezigheid steeds sterker, maar hoe meer ik zijn geur rook, hoe sterker ook de geur van het bloed werd.

Ik verminderde mijn pas toen de bomen verder uit elkaar kwam te staan. Een teken dat er een open plek aan kwam. Voorzichtig om me heen kijkend, liep ik de open plek op.
Mijn hart bonsde erg in mijn keel en het duurde even voordat ik Zayne zag liggen. Zijn kleren waren helemaal gescheurd en ik kon niet zien of hij nog wel aarzelde.

Zonder aan mijn eigen veiligheid verder te denken, rende ik op hem af. Ik moest en zou weten hoe hij eraan toe was en wie het gedaan zou kunnen hebben.
Een heel bekende geur hing rond Zayne heen toen ik eindelijk bij hem was. Maar ik kon de geur niet meteen plaatsen.

Mijn ogen liet ik beter over mijn vriend glijden toen ik bij hem stil stond. Hij was er nog erger aan toe dan dat ik verwacht had. Diepe sneden waren zichtbaar op zijn rug waar nog steeds ligtjes bloed uit stroomden.

Zijn linker pols en enkel lagen in vreemde hoeken. Het leek wel alsof die gebroken waren geweest en nu verkeerd aan het helen waren. Ik moest er niet aan denken hoe veel pijn dat gedaan moest hebben. Ik moest er ook niet aan denken hoe veel pijn het hem ging doen om het weer in de goede positie te zetten.

Zijn gezicht was bedekt met donkere vlekken en vertrokken in een pijnlijke grimas. Voorzichtig likte ik over zijn wonden heen. Zayne reageerde bijna niet en dat baarde me zorgen.
Snel keek ik om me heen. Ik zag een klein meer met helder water dat je de vissen kon tellen. Misschien genas hij sneller als hij koelte zou hebben van het water.

Zachtjes likte ik over zijn gezicht heen en heel even gingen zijn ogen open. Een opluchting was te zien en ik likte weer over zijn gezicht heen. Ik duwde met mijn kop tegen zijn wang, in de hoop dat hij begreep wat ik wilde doen.

Ik veranderde terug naar mijn mensenvorm. Langzaam hielp ik hem omhoog aan de rechter kant van zijn lichaam. Steunend op mij strompelde we het meertje toe. Het koste me veel moeite om hem omhoog te houden, maar ik wist dat hij zijn best deed om toch zo min mogelijk op me te steunen.

Bijna hadden we het meertje bereikt toen er gegrauw achter me klonk. Voordat ik haar gezien had, herkende ik haar al. Ik was teleurgesteld dat ze toch niet veranderd was. Ze was nog steeds dezelfde persoon als voordat alles gebeurde waarvan ik de oorzaak was.

Ik liet Zayne eerst op de grond zakken voordat ik me naar haar omdraaide. Ze had al haar aanvalspositie aangenomen en ik wist dat ik nu niet meer pratend een gevecht kon voorkomen.
Ik veranderde en ging beschermend voor Zayne staan die zich kreunend naar het water probeerde te trekken. Volgens mij had hij ook door dat het water voor hem beter zou zijn.

Joan kwam langzaam dichter bij en trok haar bovenlip op als uitdaging. Ze keek heel even langs me heen en ik had de neiging om me om te draaien. Toch wist ik dat ik dat niet moest doen. Zayne was binnen armlengte van mij verwijderd en als er iets met hem mocht gebeuren, dan had ik die persoon of ding eerder te pakken dan dat Joan bij mij zou kunnen zijn.

Zonder waarschuwing kwam ze op me af. Met een grote sprong dwong ze mij om omhoog te kijken. Achteraf zou ik zeggen dat ze dit expres deed, want ik werd verblind door de zon en kon haar zo niet zien aankomen.

De klap waarmee ze op me neerkwam was harder dan ik verwacht had. Ik voelde botten kraken onder het plotselinge gewicht en het liet me grauwen van de pijn.
Haar nagels zette ze in mijn rug waardoor ik haar niet van mn rug geslingerd kreeg. Ze trok me mee naar de grond en greep met haar bek naar mijn nek.

Met moeite wist ik die beet te ontwijken en probeerde haar te krabben zodat ze me los zou laten. Karma stond deze keer niet aan mijn zijde. Haar nagels boorden zich dieper mijn rug in. Als reactie daarom krulde ik me op. Ik wist niet wat ik zo snel anders kon doen. Verschillende radertjes draaiden continue in mijn hoofd. Wat te doen? Hoe kan ik dit oplossen zonder dat ik Joan pijn doe en dat ik Zayne helpen kan en dat ik het zelf overleef.

Ik keek langs Joan heen naar mijn vriend. Hij had het water bijna bereikt, dus moest ik nog even mijn best doen om Zayne de tijd te geven om weg te komen. Of in ieder geval een plek te zoeken die meer beschut was dan hier op de open plek.

Door een drukkend gevoel om me keel werd ik terug in de werkelijkheid getrokken. Met grote ogen keek ik naar mijn zus. Was ze echt van plan om me te vermoorden? Mijn luchtwegen moesten steeds meer moeite doen om lucht naar binnen te zuigen. Het bloed leek naar mijn hoofd te stijgen. Chloe leek woorden naar me te roepen, leek me advies te willen geven hoe ik dit kon oplossen.

Tintelingen schoten door mijn lichaam heen. Dat kon maar een ding betekenen... Zayne! Meteen probeerde ik me weer te weren. Het was veel te gevaarlijk voor hem om zo dicht bij te zijn. Het lukte me gelukkig om iets van de druk om mijn keel lost te maken. Het liet de zwarte vlekken in mijn gezichtsveld langzaam wegzakken en de mist in mijn hoofd werd gelukkig ook minder. Heel even had ik de tijd nodig om me te oriënteren op mijn omgeving. 

Joan leek op de een of andere manier ergens door afgeleid te zijn en dat was precies wat ik op dat moment nodig had. Door mezelf te verkleinen, wist ik in een vloeiende beweging onder Joan vandaan te kruipen.

Snel bekeek ik de situatie. Zayne was op de een of andere manier bij ons terecht gekomen en had nu volledig Joan's aandacht. Ze keek hem aan alsof hij de makkelijkste prooi was om op te jagen.

Haar ogen bleven op hem gericht, ook toen ik me weer groot maakte en met een boog naar hem te liep. Ik moest hem verdedigen mocht dat nodig zijn. Maar opeens keken de ogen van Joan een heel andere kant op.

Ik kon niet weerstaan om ook die kant op te kijken en ik was blij dat ik dat gedaan had.
Chat stond aan de rand van de open plek met een grote zak over zijn schouder met zijn geweer in de aanslag. Mijn lichaam begon te koken van woede toen ik zacht gepiep uit de zak hoorde. Hij had onze welpjes te pakken! Dat is echt laag en dat zou ik hem zeggen ook.

Zonder nog een seconde vuil te maken, veranderde ik terug naar mijn mensenvorm. 'Wel een beetje laag dat je onze welpjes pakt. Neem toch lekker iemand van jouw eigen grote.' Ik had die woorden al uitgesproken voordat ik er erg in had.

Ik wist dat ik een grote fout had begaan, maar ik zou alles doen voor onze welpjes. Ook al zou dat mijn dood gaan betekenen.

'Dus je wilt dat ik jou liever pak dan de welpen?' vroeg Chat met een grijns op zijn gezicht. 'Dat kan geregeld worden hoor.'

Met een plof liet hij de zak op de grond vallen. Mijn woede werd alleen maar meer aangewakkerd toen ik een pijnlijke piep van Lucie hoorde. Zonder na te denken, rende ik op Chat af. In slow motion zag ik hoe hij zijn geweer oprichtte en een oorverdovende klap weerklonk met een schok in mijn borst. Schreeuwend zakte ik door mijn benen heen. Een branderig gevoel trok door mijn lichaam heen terwijl ik me zo klein mogelijk maakte.
Wat was dit? Waarom leek het alsof al mijn energie uit mijn lichaam verdween?

Omdat je dood gaan sukkel! riep Chloe in mijn hoofd. Dit is geen normale kogel. Hij heeft het vergiftigd en door daar we al gewond zijn, maakt dit het alleen maar erger.

Mijn hoofd begon te tollen. Het enige waar ik nog aan dacht, was dat ik gefaald had als moeder en als vriendin.

Ik weet dat het een hele lange tijd geleden is en dat spijt me. Ik had de tijd en motivatie niet om verder te schrijven. Nu heb ik dat weer opgepakt en hopelijk blijft dat voor een tijd. Ik weet niet wanneer ik weer een update ga plaatsen, maar ik hoop dat jullie van dit hoofdstuk genoten hebben.