Never Expected

Hoofdstuk 13

Pov Spirit

'Hey,' zei een bekende stem zacht in mijn oor. 'Wordt wakker. We moeten hier weg!' Een vinger prikte in mijn heupen en geergerd draaide ik me van de stem weg. 'Weet je wel waar je bent?' ging de stem verder. 'Je bent niet waar je denkt waar je bent.'

'Laat me slapen!' mokte ik terwijl ik het deken over mijn hoofd trok. Pijn schoot door mijn lichaam bij die bewegingen. Hard beet ik op mijn lip om niet te laten merken dat het zo veel pijn deed. 'Waar bemoei je je mee? Flikker toch lekker op!' Ik sloeg het deken van me af en keek hem kwaad aan. 'En hoe heb je me gevonden? Is het niet duidelijk dat ik niet bij jou wil zijn?!'

Pijn was in zijn ogen duidelijk te zien nadat ik dat gezegd had. Hij keek me aan alsof ik hem geslagen had. Het knaagde blijkbaar ergens in mij dat ik hem zo veel pijn had gedaan, want ik legde mijn hand op zijn hand die op het bed lag. 'Sorry,' kwam er al uit mijn mond voordat ik er erg in had, 'ik had dat niet moeten zeggen. Het spijt me.'

Hij opende zijn mond om wat te zeggen toen de vrouw naar binnen kwam die mij verzorgd had. 'Wat doet hij hier?' vroeg ze met een zachte vriendelijke stem. 'Ik wist niet dat je iemand had uitgenodigd, lief kind.' Ze ging op een kussen zitten dicht bij het warme vuur.

Beschaamd keek ik van haar weg. 'Ik wilde niet uw gastvrijheid beschamen,' zei ik zacht. 'Ik wist zelf eigenlijk ook niet dat hij zou komen. Maar vindt u het erg als hij hier nog even blijft?' Waar kwam die laatste zin vandaan? Ik wilde dat helemaal niet zeggen!

Maar ik wel.

Wie zei dat? Snel keek ik naar de jongeman, maar het leek alsof hij niets gehoord had. Waar kwam die stem dan vandaan?

'Natuurlijk mag hij hier nog wel even blijven,' glimlachte ze. 'Ik zal jullie wel alleen laten. Roep je me als je me nodig hebt?' Ze keek me vragend aan, maar haar woorden waren rakelings langs me heen gegaan.

Zeg iets!

Weer die stem! 'Ja, zal ik doen.' beloofde ik de vrouw, niet echt zeker wetend wat ik nou beloofd had. Diep in gedachten had ik niet door dat hij dichter bij was gekomen. Ik schrok pas uit mijn gedachten toen ik zijn warme handen om mijn taille voelde. Zijn chocola bruine ogen blonken zacht en ik voelde hoe een blos naar mijn wangen begon te stijgen.

Zijn gezicht kwam steeds dichter bij de mijne. Zijn hete adem was voelbaar op mijn gezicht. Zachtjes werd ik wat dichter naar hem toe getrokken. Zijn geur overspoelde me, deed een mist ontstaan in mijn hoofd waardoor ik niet meer helder kon nadenken. Elk detail werd duidelijker en duidelijker na mate hij dichter bij kwam.

Als vanzelf sloten mijn ogen. Niet wetend wat er eigenlijk aan zat te komen. Tintelingen schoten door mijn lichaam heen toen ik zijn zachte lippen lichtjes tegen de mijne voelde. Plagerig gleden ze over de mijne heen, alsof ze me uit de tent wilde lokken. Fronsend leunde ik naar achteren. Wat was ik aan het doen? Ik kon hem mij toch niet zomaar laten zoenen?

Dat kun je wel! zei de stem weer. Wij zijn van hem dus hij mag ons zoenen!

Nog verwarder dan dat ik al was, wurmde ik me uit de armen van de jongeman. Hij keek me verbaasd aan. 'Is er iets aan de hand?' vroeg hij zacht terwijl hij me aan mijn pols weer dichter bij trok. 'Waarom trok je nou terug?'

'Waarom?' vroeg ik licht kwaad terwijl ik mijn pols los rukte, 'Ik weet helemaal niet wie je bent. Je achtervolgde me en bent me komen zoeken terwijl ik helemaal niet bij je wilt zijn.'

En toch wilde je met hem zoenen.

Zucht. Kan die stem niet voor even haar mond houden? Wat een irritant ---

'En toch wilde je met me zoenen.' grijnsde hij zelfvoldaan. 'Dat moet toch iets zeggen of heb ik dat mis?'

Pov Tobias

Grijnzend keek ik naar haar verbaasde gezicht. Ik had haar in de hoek gedreven door dat te zeggen. Ze kon nu niets anders dan nee zeggen, dat wist ik zeker. Wees maar niet al te zelfverzekerd, Tobias, zei Chase en ik kon de grijns op zijn gezicht bijna horen. Ze is in de war door een stem in haar hoofd. Ik kan er geen contact mee maken dus ik denk niet dat het haar wolf kant is. Toch kan ik wel een andere soort energie in haar voelen wat je niet bij iedereen voelt.

Misschien hebben alleen indianen dat? Het kan zijn dat iedere indiaan een spirit heeft vanaf de geboorte. Die blijft waken totdat de indiaan overlijd en dan een ander zoekt.

Kan zijn, maar dat kunnen we niet met zekerheid zeggen. Misschien dat ze het je verteld als je er naar vraagt.

Ik wist dat hij gelijk had. Ook merkte ik dat ze nog steeds niet geantwoord had. Ze was bleek weggetrokken, zelfs een blinde kon dat zien. Voorzichtig streek ik met mijn vingers over haar wang en met een schok kwam ze "terug". Met grote ogen keek ze me aan. Tranen ontstonden in haar ogen en ik wist niet waarom.

Zonder iets te zeggen trok ik haar dicht tegen me aan. Ze legde haar hoofd tegen mijn borst en ik trok haar nog wat dichter tegen me aan toen hete tranen mijn shirt deden doorweken. 'Shh,' fluisterde ik zacht bij haar oor. 'Stil maar, alles is goed.' Verbaasd keek ik haar aan toen ze licht met haar hoofd schudde.

'Alles - alles is niet - goed.' snikte ze terwijl ze me iets van zich af duwde. 'Mijn familie - is dood - vanwege - mij...' Meerdere tranen begonnen weer over haar wangen te lopen. 'Ik - ik ben - een monster.' Ze keek naar beneden, frunnikend met haar handen.

Met mijn hand onder haar kin dwong ik haar me weer aan te kijken. 'Je bent geen monster,' zei ik zacht terwijl ik haar wangen droog veegde. 'Daar geloof ik niets van.'

Ze haalde bibberig adem voordat ze haar ogen naar me opsloeg. 'Ik heb ze gedood.' Haar stem was niet meer dan een fluistering, maar ik kon het duidelijk verstaan. 'Daarom was ik eind zomer en herfst op weg. Ik was op weg naar mijn andere familieleden. Hen heb ik alleen niet gevonden.'

'Ik heb je gevonden,' zei ik zacht. Ik trok haar weer dichter tegen me aan. 'Ik zal er altijd voor je zijn. Dat beloof ik je.'