Pov Spirit
Een zucht van opluchting schoot door me heen toen ik de controle weer terug kreeg en terug veranderde. De pijn die ik eerder gevoeld had vanbinnen, was bijna helemaal weggetrokken en daar was ik heel blij om. Nu konden we sneller reizen zonder dat ik ons ophield.
Zayne had me meteen tegen zijn gespierde borst getrokken en bleef maar herhalen dat het hem speet en of ik het hem kon vergeven. Ik moest lachen om zijn acties en vergaf hem al snel. Waarom weet ik eigenlijk ook niet.
We waren gestopt op een kleine open plek met een smal beekje dat er stroomde. De bomen waren in zebramotief wat ik altijd al mooi had gevonden. Mijn vader had me eens uitgelegd dat die bomen berken waren. Elke keer als ik dan zo'n boom zag moest ik aan hem denken, aan de goede en slechte dingen...
Nog voor ik er verder over kon nadenken, eiste Zayne mijn aandacht. Ik denk dat hij mijn emotie door de mateband kon voelen, waar ik in dit geval erg blij mee ben.
'Zullen we hier overnachten?' vroeg hij zacht terwijl de zon al wegzakte achter de bomen. 'We hebben voor vandaag wel genoeg kilometers achter de rug.' Gapend moest ik hem gelijk geven. We hadden echt veel kilometers achter de rug. Steeds als we ergens stopte, waren er altijd wel weer mensen in de buurt die aan het jagen waren en nu hadden we dan eindelijk een plek gevonden waar we rustig konden uitrusten.
We gingen in een kuil onder een boom zitten en veranderden naar onze kleine lynx. Zo pasten we allebei in de kuil en waren we ook beschermd tegen de wind en kou. Het voelde vertrouwd.
Bijna was ik warm tegen hem aan in slaap gevallen, maar en onbekend geluid belette dat. Langzaam richtte ik me op en keek net over de rand van de kuil de open plek op. Mijn hart begon sneller te kloppen toen ik daar een paar grote wolven zag staan, groter dan ik ooit gezien had.
Angstig kroop ik dichter tegen Zayne aan, in de hoop dat zijn lichaam me zou kalmeren. Het hielp niet... Ik wist dat de wolven in een hoge rang moesten staan anders werden ze nooit zo groot. Het boezemde me angst in nu ik zo veel wolven bij elkaar zie.
Zayne? vroeg ik zacht, niet durvend om het hardop aan hem te vragen, bang dat de wolven me zouden horen. Wordt alsjeblieft wakker! We hebben een groot probleem...
Zayne bewoog iets en wilde iets hardop vragen maar ik kapte hem al snel af, nog voor hij eigenlijk een woord gezegd had.
Niet hardop praten! Er zijn hier wolven. Hele grote wolven! De angst was duidelijk te horen in mijn stem en ik bibberde licht. Cloë en Jake probeerden me te laten ontspannen, maar ik wist dat het moeilijker zou zijn dan dat zij denken. Zayne trok me tegen zich aan en likte me over mijn snuit heen.
Ontspan, zei hij zacht met zijn snuit tegen de mijne. Als we stil zijn en ons niet laten zien, dan zullen ze ons nooit vinden, dat beloof ik je.
Gek genoeg ontspande ik al snel na zijn woorden. Ik wist dat Zayne gelijk had, dus er was niets om te vrezen. Al snel waren we dus ook allebei in slaap gevallen, wat al snel de grootste fout was gebleken.
Pov James (als je hem niet meer kent, zie hoofdstuk 27)
Uitgeput kwamen ik en mijn vrienden aan op een kleine open plek in het bos. Nadat Seik was vermoord door die bergleeuw ben ik samen met mijn vrienden die hun roedel vermoord hebben, op pad gegaan om die bergleeuw uit te schakelen. Alleen we hebben hem niet meer kunnen vinden. Wel hebben we sporen gevonden van die vervloekte lynx en nog een andere, waarschijnlijk zijn vriendin.
Het was al donker toen we op de kleine open plek aankwamen en iedereen was te moe om te checken of er iets of iemand in de buurt was. Het enige nadeel was dat we moesten beslissen wie de eerste wacht op zich zou nemen. Aangezien ik altijd al de eerste wacht op me had genomen en die verdomde anderen al of in slaap waren gevallen, of deden alsof, was ik ook maar de enige die wakker was. En ik was te lui om iemand anders wakker te maken.
Moe veranderde ik terug en ging gemakkelijk tegen een boom in de buurt zitten. Ik wist dat als ik beter had gekeken en niet zo moe was geweest, dat ik de kuil al veel eerder had gezien. Nu maakte een vriend van mij me wakker rond mindernacht omdat hij dus iets gevonden had wat we allemaal echt moesten zien.
Zuchtend richtte ik me op. Ik lag misschien net een uur te slapen en ik heb echt mijn slaap nodig. Mijn vriend, Alpha Fred, ging ons voor naar een kleine groep boompjes. Daar zagen we in een ondiepe kuil twee schattige baby lynxen liggen. Ze lagen warm tegen elkaar en leken in een diepe rust.
Als hier twee baby lynxen lagen, betekende dat dat de ouders niet ver weg konden zijn. En wat ons altijd geleerd is over lynxen, is dat ze hun welpjes fel beschermen tegen gevaar. Maar waar zijn hun ouders?
Snel keek ik om me heen voordat ik bij de kuil neerknielde en zacht de vacht streelde van de kleinere welp. 'Moest je ons hiervoor wakker maken, Fred?' vroeg Mort, een andere Alpha. 'Vermoord ze gewoon, dan kunnen we verder slapen.'
'We kunnen ze niet vermoorden.' gromde Fred tegen Mort. 'Als we dat doen, dan leven we morgen al niet meer. Die ouders laten ons echt niet leven als ze er achter komen dat wij hun welpjes hebben vermoord.'
'Waarom heb je ons dan wakker gemaakt?' vroeg mijn laatste vriend die mee was, Trent. 'We hadden net zo goed ook blijven slapen aangezien we toch niets met ze gaan doen.'
Ik bleef de vacht van de kleinste lynx strelen en zag dat het diertje langzaam wakker werd. Het drukte zich nog dichter tegen de andere aan en grauwde iets. Lachend streelde ik door en merkte dat de anderen er ook waren bij komen zitten. als ze nou haar ogen open zou doen en een geschokte uitdrukking zou laten zien, zou ik helemaal zelfgenoegzaam zijn. Wat ik hoopte kwam uit.
School is weer begonnen luitjes!! :( vandaag introductiedag gehad en morgen beginnen de lessen. yay... proef het sarcasme...
Hoe is jullie eerste twee weken, eerste week of eerste dag gegaan???
Groetjesssss
JE LEEST
Never Expected
RomanceSpirit, een indiaans 16 jaar oud meisje, is op eg naar haar opa en oma als ze haar "eerste" mate tegenkomt. Als al snel blijkt dat hij eigenlijk haar mate niet is en ze haar echte mate vindt, begint het verhaal pas echt. Wat er met hen gebeurt kom j...