Never Expected

Hoofdstuk 41

Pov Tobias

Verbaasd keek ik naar de jonge vrouw die in een diepe slaap in een bed van het packziekenhuis ligt. Haar golvende bruine haar wat eerst een vogelnest was geweest, lag nu in een nette staart langs haar gezicht. Haar wimpers lagen op haar wangen en er was iets meer kleur op haar getinte gezicht gekomen.

Haar leeftijd schatte ik ongeveer rond de 18 jaar. Maar ik twijfelde omdat ze veel jonger leek nu ze sliep.

'Alpha? Wat doet u hier?' De packdokter, Axel, kwam door de deur naar binnen. Het was een wat jongere man van rond de 25 jaar. Ik kende hem al mijn hele leven, waardoor ik meteen gerustgesteld werd omdat hij haar in de gaten hield.

Ik heb meerdere doktoren in de pack, zodat er meerdere weerwolven tegelijk kunnen worden behandeld. Mijn blik bleef op de jonge vrouw toen ik hem antwoordde. 'Ik was in de buurt,' zei ik, mijn stem zo neutraal mogelijk houden. Want eigenlijk wilde ik gewoon bij haar zijn.

Al sinds ik hier zit, is het gevoel dat ik bij haar moet zijn, groter geworden. Ik wilde nooit meer van haar zijde verwijderd zijn. 'Het is je mate,' zei Axel opeens zacht. 'Ik kan zien hoe je naar haar kijkt. Het is precies hetzelfde als toen ik mijn mate vond. Ik zal je een tip geven. Zodra ze wakker wordt, behandel haar niet zoals dat andere meisje.' Met die woorden liep hij de kamer uit.

Andere meisje? was het eerste wat door mijn hoofd schoot. Welk andere meisje?

Pov Spirit

Geluiden van vogels die hun ochtend lied zongen, maakten me wakker. Knipperend wende ik langzaam aan het felle licht dat in mijn ogen scheen. Zacht gras kribbelde op mijn blote armen en benen. Bomen stonden dicht bij elkaar met veel lage struiken voor een goede beschutting. Het lage gras naast mij was helemaal platgedrukt wat erop leek dat er iemand naast me had gelegen.

De lynx die opeens aan kwam lopen en naast me kwam liggen, bewees inderdaad dat er iemand naast me had gelegen. Wat ik me afvroeg was hoe het kwam dat we buiten waren. Ik wilde het aan de lynx vragen, maar herinnerde me dat hij vast niet kon praten.

Zijn vacht was lekker zacht en dik waardoor ik het niet koud kreeg zo vroeg op de ochtend. De geur die rond hem hing, verleidde me om nog dichter tegen hem aan te gaan liggen. Langzaam vielen mijn ogen weer dicht.

***

Het was middag toen mijn ogen weer open gingen. De zon scheen fel tussen de takken van de bomen en struiken door op mijn gezicht. De lynx lag nog steeds naast me. Wat me een gevoel van bescherming gaf. Het deed me goed om te weten dat ik niet alleen was. Bijna was ik weer ingedommeld toen geschrokken vogels opeens wegvlogen. Meteen richtte ik me op.

Ik stootte de lynx naast mij aan. Hij schoot meteen overeind en keek me met een bezorgde blik aan. Ik schudde mijn hoofd. Ik had nergens last van. Vanuit mijn ooghoeken zag ik wat bewegen en meteen keek ik erna. De lynx volgde mijn voorbeeld.

Hij begon te grauwen en ging beschermend over me heen staan. Blijkbaar wad het dus geen vriend van hem. Haast gelijk kwamen de drie lynxen van de grot ook bij ons staan. Het dier op de weg voor ons leek er geen last van te hebben dat hij in de minderheid was.

Met langzame stappen kwam hij op ons afgelopen. Hoe dichter bij hij kwam, hoe angstaanjagerder (is dat een woord?) hij werd. Je kon duidelijk zien dat hij hard gevochten had. Zijn vacht was kapot en pluizig. Donkere vlekken waren verspreid over zijn rug en je kon het bloed over zijn vacht zien lopen.

Kippenvel ontstond op mijn armen toen de lynx voor ons begon te grauwen. Het was zo'n eng geluid dat ik mezelf nog kleiner maakte onder hem.

De drie rode lynxen liepen hoog op hun poten naar de lynx om hem te intimideren. Het werkte niet. De lynx grauwde nog harder naar hen en haalde zelfs uit naar de kleinste van de drie. Bloed zag je wegspringen van haar kop. Piepend struikelde ze naar achteren terwijl de andere twee lynxen zich op de grauwende lynx storten.

Ook de lynx boven mij rende naar hen toe om hen te helpen.

Even keek ik met angst naar het tafereel dat voor mij gebeurde. Iets in mij leek me wakker te schudden, dat ik de gewonde lynx moest gaan helpen. Ik richtte me langzaam op, mijn ogen strak op de gewonde lynx gericht. Ze had zich klein gemaakt en was half onder de bosjes gaan liggen. De vechtende lynxen negerend, kwam ik dichter bij haar.

Ik hield geschrokken mijn adem in toen ik de kop van de jongste lynx zag. Bloed stroomde uit een diepe wond net boven haar linker wenkbrauw. Met de stof van mijn bovenstukje dat ik eraf had gescheurd, probeerde ik de wond te stelpen. Ze piepte van de pijn, maar bleef wel rechtop zitten.

De lynx die op de weg had gestaan en haar had aangevallen, lag nu een paar meter verderop. Toen ik omkeek, zag ik dat heel zijn lichaam open lag. Bloed stroomde nog uit de wonden. Mijn lynx en de twee rode lynxen zaten onder het bloed. Hopelijk was het zijn bloed en niet van hunzelf.

De twee rode lynxen gingen meteen naar hun zusje. De grootste van de drie keek me dankbaar aan toen ze de zag dat ik de stof om de kop had gebonden. Glimlachend keek ik naar de drie voordat ik me naar mijn lynx omdraaide en hem grondig onderzocht had.

Hij veranderde terug voordat ik het door had. 'En goedgekeurd?' vroeg hij geamuseerd.

'Helemaal.' grijnsde ik naar hem voordat zijn armen om me heen vouwde als een warm deken.

Heeyy Allemaal

Hey spijt me dat ik de afgelopen maand niet heb geupdate. Ik heb 0.0 aan inspiratie, daarom dat het zo lang duurde.
Hopelijk komt het volgende hoofdstuk sneller.

Iemand ideeën??

Groetjesss