Never Expected

Hoofdstuk 38

Pov Spirit

Zwart was het enige wat ik om me heen zag. Het maakte me kleiner dan ik me voelde op dit moment. Het tijdsbesef had ik al lang niet meer. Voor mijn gevoel leek het alsof ik hier pas een paar minuten was, maar iets in mij zei dat ik al veel langer hier rond zwierf.

Gelukkig had ik geen pijn en ik denk ook dat dat het is dat me hier houdt. Stel dat ik terug zou gaan, dan zou ik alleen maar pijn voelen en wensen dat ik terug kon naar deze plek. Het enige wat me weerhield van het daar heen gaan was dus die vervloekte pijn.

Hoe weet je zou dat het pijn gaat doen als je wakker wordt? vroeg een stem aan mij, wetend dat het een stem was die ik zou kunnen vertrouwen. Misschien zijn je wonden al geheeld en hoef je alleen nog maar wakker te worden.

Die woorden deden me twijfelen of het wel een goed idee was om hier te blijven. Het was hier wel pijnloos, maar ik miste het gevoel dat er iemand bij me was, hier was ik zo alleen terwijl ik daar misschien wel iemand had die op me aan het wachten was. Maar stel dat dat niet zo is? zei een andere stem opeens.

Hopeloos wist ik niet meer wat ik moest doen. Twee stemmen die tegen me praten maakt me echt gek.

Pov Zayne

Al voor een paar dagen lag ze naast me in haar mensenvorm. Ze eet alleen dingen die ik bij haar naar binnen duw, zelf doet ze niets om in leven te blijven. De drie kleinere lynxen was ik heel dankbaar. Ze hadden haar geholpen toen ik dat niet kon en zelf in de val zat. Onwillekeurig gingen mijn gedachten weer terug naar de plek waar ik dacht dat ze weg was.

Flashback
Moeizaam kwam ik die avond omhoog bij de rotsen. Mijn lichaam was uitgeput en ik kon bijna niet meer vooruit komen. De jagers waren langer buiten blijven zitten dat bij Spirit en ik wist dat als ik nu niets iets zou eten, dat ik dan echt van mijn stokje ging.

Mijn blik was alleen maar op de grond gericht waar ik mijn poten moest zeggen toen ik de grot in kwam. Pas toen de jongste lynx naar me toe kwam met wat vlees keek ik op. Dat was ook het moment dat ik met een schok zag hoe erg mijn mate eraan toe was.

Ze lag opgekruld bij de twee andere lynxen en ik zag haar bibberen van de kou. Meteen was ik ook mijn honger en pijn vergeten. Ik rende op haar af en de twee lynxen weken opzij.

Langzaam en voorzichtig liet ik me achter haar op ze grond zakken. Ze ging warmer tegen mijn vacht aan liggen en met mijn nagels probeerde ik de kogel die nog in haar borst zat eruit te halen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan.

Telkens als ze piepte of bewoog, stopte ik waardoor het alleen maar langer duurde voordat ik de kogel uit haar borst had gekregen.

Haar wond ging langzaam dicht toen ik na een half uur prutsen de kogel verwijderd had. Wat een rot klus zeg!

Pas toen ik mijn kop weer naast mijn poten op de grond legde, kwam de jongere lynx weer naar me toe. Ze gaf me wat vlees, wat ik opat en al snel weer in slaap viel.

Die volgende dagen gingen veels te langzaam voorbij. Mijn lichaam genas langzamer dan normaal en dat frustreerde me tot op het bot. Het liefst wilde ik dat we hier weg konden komen, maar zolang Spirit nog niet wakker was, was dat ook niet mogelijk. Daarom dat we hier in de grot vast zaten.

Eind flashback

Zuchtend keek ik de grot rond. Het was stil sinds de 3 lynxen niets zeiden en Spirit niet bij bewustzijn was. Ik wist dat, als zij niet snel wakker zou worden, dat ik dan door het lint zou gaan. Jake was er namelijk ook niet blij mee. Het lukte hem maar zelden om contact te maken met Cloë, maar dat is dan zo zwak, dat Jake er steeds meer gefrustreerd door raakt.

Met een schok besefte ik me dat ik de namen van de lynxen niet eens kende. 'Wat zijn jullie namen eigenlijk?' vroeg ik schaapachtig, wetend dat als ik mens was geweest, dat mijn kaken nu rood van schaamte waren geworden. Zacht hoorde ik iemand opstaan en mijn kant op komen. Met dat ik op keek, zag ik dat het de jongste en kleinste lynx was. 'Mijn naam is Jozefien,' zei ze terwijl ze zich aan de andere kant van mijn mate liet zakken.

'Mijn zussen heten Clarissa en Wendy.' ging ze verder. Aan hoe ze naar ze keek, wist ik op te maken dat de grootste Clarissa moest zijn en de net iets kleinere Wendy. Ik hoopte ergens dat ze niet zo erg op elkaar leken in mensenvorm dan dat ze als lynxenvorm. Waarom ik me dat afvroeg is me een raadsel.

'Maar waar zijn jullie ouders dan?' vroeg ik terwijl ik mijn gedachten afsloot en me tot haar wendde. 'Er moet toch een reden zijn dat jullie met z'n drieën zijn? En waarom zaten er jagers achter jullie aan?'

'Ik kan in één zin al de drie vragen beantwoorden.' Haar stem trilde iets door de opkomende emotie die ze vast moest voelen. 'Mijn ouders zijn vermoord door de jagers die achter ons aan zaten en we zijn de enige drie die het van onze clan hebben overleeft.'

Ze wendde zich van me af en meteen wist ik dat ze er niet meer over wilde praten, Ik had wel een uitleg verwacht van de jagers en haar ouders, maar niet van dat ze waren vermoord door de jagers. Ergens wist ik dat ik er niet over door moest gaan, maar ik moest ze iets positiefs geven om door te gaan.

Na nog even aarzelen, vroeg ik het toch, niet wetend of Spirit ermee eens zou zijn of niet: 'Zouden jullie misschien bij ons willen aansluiten?'

Heeeeyyyy

Dit is weer lang geleden zeg, maar liefs 17 dagen!! Ik hoop dat jullie niet boos op me zijn, maar ik heb het zo druk met school dat ik gewoon niet echt de zin heb om te schrijven. Maar gelukkig ben ik nu aan het oppassen dus kan ik wel schrijven.

Voor diegenen die mijn andere verhaal over Victoria en Newt lezen, de update komt waarschijnlijk ook vanavond nog, en anders dit weekend.

Groetjes!!!!