Never Expected

Hoofdstuk 26

Pov Spirit

Een bekende geur drong mijn neusgaten in toen we het kamp van mijn opa en oma in liepen. Het was een aardig groot kamp met heel veel mensen die gezellig bij elkaar zaten.

Ik zag kinderen rond rennen, maar ze werden al snel door hun moeders terug geroepen. Eerst snapte ik niet waarom, maar al gauw had ik door dat het tegen Zayne en mij was.

Mijn oma duwde ons zacht naar voren, ook voelend dat haar volk niet echt op ons gestemd was. 'Gewoon doorlopen,' zei ze zacht in onze oren. 'Ze weten nog niet wie jullie zijn, dus ik snap hun argwaan best. Het gebeurt namelijk niet vaak dat lynxen naar een wolvenpack komen.'

Ik knikte dat ik het begrepen had, maar kon door de mateband voelen dat Zayne er niets van begreep. 'Ik leg het je nog wel uit,' fluisterde ik zacht.

'Je opa is daarbinnen, Spirit,' zei oma toen we voor een grote tent stonden. 'Hij zou je graag eerst persoonlijk spreken. Tot de tijd dat je met hem bezig bent, zal ik me met jouw mate bezig houden.'

Lachend keek ik naar Zayne toen ik zijn gezicht wit zag wegtrekken. 'Beloof je me wel dat je hem geen kwaad doet?' vroeg ik zacht in haar oor. 'Hij is namelijk heel nerveus.'

Mijn oma gaf me glimlachend een knipoog voordat ze Zayne met zich mee trok. Hij wierp me een bijna bange blik en geruststellend glimlachte ik naar hem.

Ik zag hoe hij ontspande na mijn glimlach en ik wist dat het goed zou komen met hem. Ik haalde even diep adem en keek naar de grote tent voor me.

Dus hier woonde opa en oma. Fijn om dat eindelijk te weten.

Weer haalde ik diep adem en stapte toen de tent binnen. Ik zag mijn opa bij een klein vuurtje op de grond zitten. Langzaam liep ik naar hem toe. Ik wil1de hem eigenlijk niet storen, maar volgens mijn oma verwachtte hij me.

'Ik dacht al wel dat jij het was,' zei mijn opa zonder zich om te draaien. 'Het doet me goed om je zo gelukkig te zien met die jongen. Ik kan je alleen niet niet houden.'

'Wat bedoelt u, opa?' vroeg ik verbaasd. 'Waarom zou ik hier niet kunnen blijven? Na al die tijd zoeken, na jullie eindelijk gevonden te hebben, waarom kan dat dan niet? Waarom stuur u me weg?'

'We zijn niet hetzelfde, Spirit,' zei opa zacht. 'Zou je het zelf niet raar vinden om twee lynxen in een wolvenpack te zien? We zijn gewoon veel te verschillend en je oma had het al tegen mij gezegd. Maar ik wilde niet luisteren. Je oma had gezegd dat ik je beter niet hierheen had kunnen halen, je verschilt gewoon te veel van ons.' Hij had zich naar mij omgedraaid en keek en me met een spijtige blik aan. 'Het spijt me, meisje.'

Tranen stroomden over mijn wangen heen. Hoe konden ze dat ons aan doen? Het voelde alsof er een stuk van mezelf afstierf toen mijn opa dat tegen me gezegd had. Ik dacht dat we altijd voor elkaar klaar stonden en elkaar niet in de steek zouden laten.

Blijkbaar hebben we dat dan allebei gedacht, gromde Cloë bitter.

Mijn opa wilde me in een knuffel trekken, maar Zayne stormde de tent binnen. Hij nam me in zijn armen en zei sussende woordjes terwijl hij me zacht heen en weer wiegde. De tranen bleven maar komen en ik kon geen woord uitbrengen. Mijn hart bloedde en ik wist dat het lang zou duren voordat het gat weer geheel was.

'Kom, we gaan,' zei Zayne zacht in mijn oor en we liepen de tent uit zonder mijn opa een blik waardig te gunnen.

Pov Akecheta

Leontine kwam binnen nadat zij weg waren gegaan. 'Je hebt echt het beste voor hun en ons gedaan.' zei ze zacht. Ze sloeg haar armen om mijn schouders. 'Het was nooit goed gegaan tussen de jongeren. Misschien dat we ze ooit nog eens zien.'

Zuchtend knikte ik. Vaarwel, Spirit. Onze lieve kleindochter.

***

Pov Zayne

'Gaat het wel?' vroeg ik haar zacht.

Natuurlijk gaat het niet! riep Jake naar me. Waarom denk je anders dat ze al dagen niets gezegd heeft?! Ze is in de war. Laat haar even.

Ze schudde haar hoofd en haar schouders begonnen weer te schokken. Meteen trok ik haar weer in mijn armen. Tranen gleden over haar wangen en werden opgevangen in mijn shirt.

'Sorry dat ik het vroeg,' fluisterde ik in haar oor. 'Maar ik maak me zorgen om je. Ik wil gewoon dat je... Ik wil dat je gelukkig bent. Maak ik je ongelukkig?'

Ergens wist ik dat het niet zo was, dat ze ongelukkig was omdat ze niet bij haar filie kon zijn, maar dat komt alleen maar door mij. Het kwam als een mokerslag bij me naar binnen. Doordat ik bij haar was, was zij ongelukkig.

Ze zei niets, ontkende niet dat ik diegene was die haar ongelukkig maakte. Maar ze zegd ook niet dat jij haar wel ongelukkig maakt, zei Jake. Maar ik luisterde niet naar hem.

'Ik merk het al.' mompelde ik terwijl ik haar van me los maakte. 'Het spijt me dat ik je ongelukkig maak, dat ik je bij je familie weg houdt. Ik zal je met rust laten.'

Met pijn in mijn hart ontweek ik haar gekwetste blik en draaide me om. Een traan gleed over mijn wang toen ik veranderde en de bossen in rende, weg van mijn mate die door mij ongelukkig is.

ahwww wat zielig :(

Ik heb besloten dat ik niet meer elke dag update. Dat haal ik gewoon niet meer. Dus er komt een update rond de 2 á 3 dagen.

Vote, coment, vollow??

Xxx Sofie