Never Expected

Hoofdstuk 14

Pov Tobias

Tegen mij aan was ze weer in slaap gevallen. Langzaam tilde ik haar op. Ze was heel licht, wat het voor mij makkelijker maakte. Ik pakte nog snel een deken, sloeg dat om haar heen en verdween zo stil en snel mogelijk uit de tent.

Niemand was rond de tent, wat ik natuurlijk niet erg vond. Toch maakte ik me er wel zorgen over, dus ik maakte me zo snel mogelijk uit de voeten. Ze had haar hoofd weer tegen mijn borst gelegd en sliep met een kleine glimlach op haar lippen.

Met een glimlach dacht ik terug aan wat er was gebeurt. Wat al snel veranderde. Bezorgd ging ik nog een keer in mijn hoofd na wat ze allemaal gezegd had. Hoe kan het dat ze haar eigen familie heeft vermoord?

Misschien heeft dat met die vreemde energie te maken die ik steeds bij haar voel, zei Chase. Ik heb je toch gezegd dat er een rare energie was? Ik weet eigenlijk wel zeker dat het daarmee iets te maken heeft.

Is het mogelijk dat ze eens de controle verloren heeft en toen haar familie heeft vermoord? vroeg ik nadenkend. Mijn benen stonden op automatische piloot en brachten ons richting huis. Nou richting mijn huis.

De kans is groot, was het enige wat Chase nog antwoordde voordat hij zich terug trok. Dat deed hij alleen maar als we op ons eigen territorium waren, dus ik wist meteen dat het niet zo lang zou duren voordat Stan voor mijn neus zou staan.

En ik had gelijk.

Vanuit de verte zag ik hem al aan komen rennen. Nog voordat ik had kunnen knipperen met mijn ogen, stond hij al voor me. Grijnzend keken we elkaar aan. 'Hoe ging het Alpha spelen?' vroeg ik terwijl ik doorliep en hij achter me aan kwam. 'Ik neem aan dat het niet zo moeilijk was, aangezien ik je naar niets heb horen vragen.'

'Nee inderdaad,' bekende Stan, 'het was niet zo moeilijk als ik gedacht had. Maar ik zie dat je haar gevonden hebt. Waar was ze?' Zijn stem was een en al nieuwsgierigheid en ik kon er alleen niet om lachen, wat ik eigenlijk normaal wel kon.

'Bij druïden.' zei ik emotieloos. 'Ze deden heel vriendelijk en zacht tegen haar toen er een vrouw bij haar in de tent kwam, maar buiten de tent werd er bijna elke minuut wel iets vermoord. Het was echt een bloedbad buiten. Gelukkig dat ze dat niet gezien had. Anders weet ik niet wat ze dan gedaan had als ze dat gezien had.'

'Druïden?' vroeg Stan verbaasd terwijl hij zich bijna verslikte. 'Ik dacht dat onze overgrootouders ze lang geleden allemaal hadden uitgemoord!'

'Blijkbaar dus niet.' gromde ik. 'Dat had ik eigenlijk wel verwacht. Het was nooit mogelijk om echt elke druïde de kunnen vermoorden. Ik hoef ze ook niet per se dood te hebben. Alleen zodra ik last van ze krijg... dan moeten ze gaan oppassen.'

'Weet je ook hoever ze van ons verwijderd zijn?' vroeg Stan die de deur van het grote huis open hield zodat ik makkelijk met haar in mijn armen naar binnen kon lopen. 'Als je het dan goed vindt, kunnen we extra wachtposten opzetten.'

'Dat hoeft ook weer niet.' zei ik nadenkend terwijl ik de trap op naar boven liep. 'Ik denk dat ze hier rond een halve dag lopen vandaan zijn, dus rennend rond de zes al zeven uur.'

'Dat is best wel dicht bij!' riep Stan uit.

'Wees stil!' gromde ik kwaad naar hem. 'Straks maak je haar wakker!'

Ze bewoog iets in mijn armen, maar sliep al snel weer vaster verder. Ze had mijn shirt stevig vast gepakt. Glimlachend keek ik op haar neer. Ze was helemaal van mij!

'Ik laat je wel met rust,' grijnsde Stan voordat hij via de trap naar beneden liep.

Fuck... hij was er ook nog! Beschaamd keek ik hem na terwijl ik hem hoorde lachen.

Ik opende de deur van mijn slaapkamer en liep naar het bed. Voorzichtig legde ik haar op mijn grote zachte tweepersoons bed. Nadat ik haar warm onder de dekens had gelegd, bleef ik nog even naar haar kijken, voordat ik de kamer verliet en haar liet slapen.

Pov Spirit

Gapend wordt ik langzaam wakker. Tintelingen gleden door mijn lichaam. Een arm had zich om mijn taille geslagen en ik voelde een lichaam tegen de mijne drukken. Verbaasd kneep ik mijn ogen een keer goed dicht, denkend dat het nog iets was van net wakker worden.

Ik bleef de arm rond mijn taille voelen en ik moest toegeven, ik genoot ervan. De klok gaf aan dat het pas 04:49 was, veel te vroeg dus om op te staan. Dus ging ik weer beter onder de dekens liggen, wat dichter naar hem toe voor meer warmte en die fijne tintelingen. Zuchtend sloot ik mijn ogen en voor ik het wist was ik weer in slaap gevallen.

***

Om 09:54 precies werd ik weer wakker. De arm was weg, maar de warmte van de plek verried dat hij er pas nog gelegen had. Zachtjes hoorde ik water stromen en ik wist dat hij nu onder de douche stond. De kraan werd uitgedraaid en meteen ging ik weer beter onder de dekens liggen. Ik had al gezien dat ik mijn kleding nog aan had, dus ik hoefde me geen zorgen te maken dat hij me naakt gezien had.

Een deur ging open en snel sloot ik mijn ogen. Ik wilde niet met hem in gesprek komen. Ik wist nog steeds niet wie het was en dat wilde ik eigenlijk ook zo houden. Ik wilde niemand kennen, wilde gewoon vrij zijn, dus no way dat ik hem laat zien dat ik wakker ben!

Maar hij hoort bij ons, zei de stem weer. Geef hem alsjeblieft gewoon een kans.

En hem dan toelaten in mijn hart zeker? Nee, bedankt. Daar heb ik ook al wel genoeg ervaring mee.

'Ik weet dat je wakker bent,' klonk zijn stem geamuseerd. Betrapt opende ik mijn ogen, durfde hem niet aan te kijken. 'Mag ik je iets vragen?' ging hij verder.

Verbaasd keek ik even om me heen. Ik hoorde hem wel, maar ik zag hem niet. Aangekleed en wel kwam hij uit een deur. 'Inloopkast.' zei hij lachend toen hij blijkbaar mijn verbaasde gezicht zag. 'Maar mag ik je een vraag stellen?'

'Dat heb je net al gedaan.' zei ik bot terwijl ik het deken hoger over mijn lichaam trok en rechtop ging zitten. 'Dus ik hoef nergens antwoord op te geven.''

'Mag ik dan twee vragen stellen?' vroeg hij grijnzend, niet luisterend naar mijn botte antwoord.

'Nee, dat mag je niet!' Ik trok het deken over mijn hoofd en hoopte dat hij hierdoor weg zou gaan. Karma stond weer eens tegenover me, want met en ruk werd het deken van mij af getrokken. Ik keek naar hem op en meteen wilde ik dat ik het niet gedaan had. Zijn ogen waren pik zwart en al zijn spieren waren gespannen.

Zonder wat te zeggen, pakte hij me ruw vast bij mijn bovenarm en trok me uit het bed. Ik gilde het uit van de pijn toen hij me hard tegen de muur aan smeet. 'Je kan gewoon normaal antwoord geven!' gromde hij kwaad terwijl hij boven me uit torende. 'Heb je dat begrepen?'

Angstig maakte ik me zo klein mogelijk. Hoe hij zo was... het was gewoon doodeng. Tranen gleden over mijn wangen terwijl ik me zo klein mogelijk maakt. Wat had hij eigenlijk gezegd? Ik wist het al niet eens meer.

Een voet belandde hard tegen mijn borst. Alle lucht werd uit mijn longen gedrukt en ik hapte naar adem. 'BEGREPEN?!' riep hij kwaad en hard waarvan het hele huis deed schudden.

Bang keek ik naar hem op. Zijn ogen waren nog zwarter dan daarnet.

'Ja,' piepte ik.

Al snel werd alles zwart.

Nee, Tobias.... wat heb je nou gedaan?!

Hoe vinden jullie het boek tot nu toe? Laat het me weten.

Ik heb deze update extra lang gemaakt omdat ik niet zeker weet of ik morgen of zaterdag kan updaten, aangezien ik moet werken en daardoor weinig tijd heb. Vanaf zondag zal er vast wel weer een deel op staan!!

Groetjesss Sofie