Never Expected

Hoofdstuk 18

Pov Zayne (jongeman)

Ik kon mijn ogen echt niet van haar afhouden. Ze was echt de mooiste indiaan die ik ooit gezien heb en ik kan het weten. Zodra ik wist dat mijn zielsverwante bij indianen woonde, ben ik elk indianendorp langs gegaan in de hoop haar te vinden.

Na jaren gezocht te hebben, kwam ik bij een oude indianenvrouw uit. Zij vertelde me dat hier, in dit huis ook ooit een indianenmeisje van mijn "soort" is geweest en zeker terug zou komen. Ik kwam hier drie weken geleden aan en ik ben heel blij dat ik toch ben gebleven.

Zuchtend keek ik naar haar terwijl zij haar brood aan het smeren was. Ze had een heel mooi figuur, met rondingen op de juiste plek en geen grammetje te veel.

Mijn ogen bleven haar volgen. Ze ontweek mijn blik met roze wangen. Met enige moeite sneed ze het brood in kleine stukjes. Ik schoot haar snel te hulp. Haar handen trilden en haar witte verband op haar handen kleurde langzaam rood.

'Laat mij maar even,' zei ik zacht. Ik pakte het bestek van haar over en sneed het snel in kleine stukjes. Nog steeds durfde ze me niet aan te kijken, maar dat zou nog wel komen. Daar was ik zeker van.

Ik bleef naast haar zitten. Bijna zo stil als een muis wist ze haar eten op te eten. Bewonderend wilde ik haar aankijken, maar besloot dat toch maar niet te doen. Wel vroeg ik me af hoe ze dat heeft geleerd. Mij heeft het een paar maanden geduurd voordat ik het onder de knie had.

Maar dat was nu niet belangrijk. Ik wilde echt alles van haar weten. Dus begon ik maar met de normaalste vraag. 'Wat is je naam?'

Ze wilde net het laatste stuk brood in haar mond stoppen, maar voor haar mond liet ze de vork in de lucht zweven. Zuchtend legde ze de vork neer op haar bord. Haar bruine ogen keken me onderzoekend aan. 'Waarom wil je mijn naam weten?' vroeg ze. Ze draaide zich naar me toe en bleef me aankijken.

Ongemakkelijk keek ik van haar weg. Haar blik brandde op mijn huid. 'Gewoon.' mompelde ik met mijn hand over mijn nek wrijvend. 'Ik wil je leren kennen. Mag dat?' Ik richtte mijn blik weer op haar en zag in haar ogen een tweestrijd.

'Hoe weet ik dat je niet bent zoals alle anderen?' vroeg ze, haar stem niet harder dan een fluistering. 'Waarom zou ik je vertrouwen?'

'Ik ben je mate. Daarom.'

Pov Spirit

*WAARSCHUWING*

Niet begrijpend keek ik hem aan. 'Dat kan niet,' mompelde ik meer tegen mezelf dan tegen hem. 'Dat kan gewoon niet. Het zou toch niet eens mogelijk moeten zijn?'

'Wat?' vroeg hij. Hoorde ik nou bezorgdheid in zijn stem? 'Wat is onmogelijk?'

We kunnen hem niets over Tobias vertellen, gromde de stem in mijn hoofd toen ik mijn mond wilde opende om antwoord te geven. Hij zou hem willen vermoorden! Hou je mond!

Maar wat zou ik hem moeten antwoorden dan? vroeg ik de stem. Ik kan hem toch ook niet niet antwoorden? Dat zou niet echt aardig zijn.

Nog voordat de stem mij antwoord kon geven, voelde ik warme tintelingen door mijn lichaam glijden. Onbewust leunde ik meer tegen hem aan. 'Niets,' fluisterde ik zacht met gesloten ogen. 'Niets in onmogelijk.'

'Dat weet ik, schoonheid.' Zijn stem klonk zwoel en zacht, waardoor een warm gevoel door mijn lichaam trok. Het deed me ontspannen en mijn hoofd vulde zich met mist. Zijn vingers gleden over mijn huid. Rillingen trokken over mijn rug, maar niet van de kou.

Langzaam draaide hij me om in zijn armen. Zijn blauw bruine ogen keken me liefdevol aan. Zijn handen gleden van mijn heupen naar beneden. Zachtjes drukte hij me dichter naar zich toe. Onze gezichten nog op geen paar centimeter afstand.

Zonder dat ik het besefte, kwamen zijn volle lippen steeds dichter naar de mijne. Op elk plekje waar onze lichamen elkaar raakte, voelde ik alleen de tintelingen, waardoor ik niet meer helder kon nadenken.

Hij trok me nog wat dichter naar zich toe, voordat hij zachtjes zijn lippen tegen de mijne aan. Vuurwerk ontplofte in mijn buik en ik drukte me nog dichter tegen hem aan. Zijn lippen bewogen zacht, in een rustig tempo, die ik al heel snel volgde.

Hij kneep lichtjes in mijn kont, waardoor ik opsprong en mijn benen om zijn heupen vouwde. Als vanzelf gleden mijn handen om zijn nek. Mijn rug belandde met een doffe knal tegen de muur.

Zijn tong tikte tegen mijn onderlip en die toestemming gaf ik maar al te graag. De zoen verdiepte zich en ik kon alleen nog maar aan hem denken.

Zijn handen gleden onder mijn schortje en streelden mijn verbrande huid. Tranen van de pijn die er doorheen trok, deed me terugtrekken.

Hij trok me dichter tegen zich aan. Met zijn duim veegde hij mijn tranen weg. Zijn stem fluisterde zachte woordjes in mijn oor, waar ik langzaam van kalmeerde. 'Ik wilde je geen pijn doen.' fluisterde hij toen ik gekalmeerd was.

Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder en knikte licht. 'Weet ik,' mompelde ik, zelf niet wetend of het eigenlijk wel waar was.

Zachtjes werd ik hoger opgetild. Ik bleef hem stevig vast houden, ergens wel bang dat hij me zou laten vallen. Hij liet me voorzichtig zakken op het zacht tapijt die er altijd al gelegen had.

Eem zucht gleed tussen mijn lippen door, toen mijn rug het tapijt aanraakte. Mijn lichaam ontspande automatisch. Mijn ogen gleden dicht, ontspannen voelde ik hoe de pijn, die ik niet meer had gevoeld toen hij me aanraakte, weer terug kwam.

Een zachte soort vacht kriebelde mijn buik. Verbaasd opende ik mijn ogen. Ik zag hoe een soort kat met spitse oren en groen bruine ogen me aankeek. Gek genoeg schrok ik niet van het dier. Hij zat ontspannen naar me te kijken. Waar herkende ik zijn ogen van?

Weer een hoofdstukje. Raak niet in de war van haar 2 "mates". Alles zal duidelijk worden.