Never Expected

Hoofdstuk 25

Pov Spirit

Verbaasd keek ik naar mijn opa die de kleine kooi open maakte. Zonder dat hij wat had gedaan was Chase neergevallen. Ik hoopte voor hem dat hij iets gebroken had.

Zijn hand pakte me voorzichtig bij mijn heupen en trok me de kooi uit. Langzaam zette hij me op de grond. 'Laat je ware grote maar eens zien,' zei hij met een glimlach op zijn gezicht.

Ware grote? Cloë, wat bedoelt hij? Ik kon voelen dat ze zich heel ver van me vandaan had begeven. Ik wist dat ze Jake mist, net zo erg dat ik Zayne mis, dus eigenlijk verwacht ik geen antwoord.

Ik bleef laag op mijn buik liggen, hopend dat opa me niet zou herkennen en ik naar Zayne kon, ergens wetend dat hij nog wel leeft.

'Ik weet dat je het bent, Spirit,' zei mijn opa zacht. 'Ik weet ook dat de lynx die bij je was, je mate is, dus ga hem helpen nu het nog kan.'

Spannend drukte ik me tegen zijn benen aan, werd nog even door hem vertroeteld voordat ik het bos in snelde, op zoek naar Zayne.

***

Verbaasd bleef ik staan op de kleine open plek. Ik wist zeker dat dit de plek was geweest waar Zayne voor dood achter was gelaten. Maar waar is hij nu?

Ik snoof in de lucht en rook een vaag bloedgeur. Met mijn neus aan de grond volgde ik het spoor. Ik voelde me net een hond.

Ben je ook, grijnsde Cloë in mijn hoofd. Ik rolde met mijn ogen en volgde het spoor. Ik kwam uit bij een boom, waar een oude vrouw een lynx in haar armen had.

Ik herkende Jake en wist meteen dat hij veilig was. Die oude vrouw was namelijk mijn oma.

Ik dook op hen af en Zayne opende zijn ogen. Hij wurmde zich uit mijn oma's handen en drukte zijn snuit tegen mijn snuit. Ik voelde mezelf ontspannen en merkte dat ik hoger van de grond stond dan zonet.

De ogen van Zayne en van mijn oma fonkelden. Waarom eigenlijk? We zijn zo erg met elkaar verbonden, dat onze mateband zich ontwikkeld heeft, begon Cloë met haar uitleg. Daardoor zijn we groter, sterker en is de mateband voelbaar en opspoorbaar door het hele continent.

Wow, was het enige wat ik kon uitbrengen.

Zayne was terug veranderd en trok me tegen zich aan. 'Als je weer terug wilt naar mensen gedaante,' fluisterde hij zacht in mijn oor, 'dan hoef je je daar alleen maar op te concentreren.'

Zuchtend dacht ik terug aan elk detail van mijn lichaam. Mijn lange bruine benen, mijn smalle taille, mijn armen, mijn hoofd. Voor ik het door had, lag ik in Zayne's armen.

Zachtjes drukte Zayne zijn lippen op mijn hoofd. Ik ontspande me nog verder en ik voelde Zayne zuchtten.

'Ik dacht dat ik je kwijt was,' hoorde ik zijn stem fluisteren. Ik drukte me tegen hem aan en ik voelde hem even glimlachen.

'Je raakte me nooit kwijt,' fluisterde ik terug. 'Ik ben hier en ik ga niet meer bij je weg. Je zit aan me vast, en je komt nooit meer van me af.'

Zayne glimlachte naar me. Een oprechte glimlach en ik drukte mijn lippen op de zijne. Een explosie van vlinders en vuurwerk ontplofte in mijn buik. Het deed mij goed om hem weer te zien, in de voorgaande angst dat ik hem nooit meer levend zou zien.

Ik schrok toen ik een ander paar armen om mij heen voelde. Ik klemde me dichter tegen Zayne aan, maar ontspande al snel toen ik mijn oma's stem hoorde.

'Je bent al zo groot geworden,' mompelde ze in mijn oor toen ik Zayne had losgelaten en mijn armen rond mijn oma had geslagen.

'En je opa en ik zijn zo trots op je.' Haar stem deed me nog meer kalmeren en voor ik het wist, werd ik door Zayne opgetild em viel ik in een diepe slaap.

Pov Tobias

Versufd werd ik wakker. Verbaasd keek ik om me heen. Wat doe ik op de grond in het bos? Kreunend kwam ik overeind. Wat is er gebeurt?

Remmend voetstappen kwamen mijn richting op. 'Tobias!' Stan knielde bij me neer en keek me bezorgd aan. 'Gaat het wel?'

'Ja,' glimlachte ik licht naar hem. 'Wat is er gebeurt?' Alles in mijn hoofd was een dikke witte mist en ik kon me niets meer herinneren van de afgelopen paar dagen. 'Ik kan me echt niets herinneren van wat er de afgelopen dagen is gebeurt en iets zegd mij dat ik het eigenlijk ook niet wil weten.'

Stan haalde opgelucht adem. 'Er is eigenlijk niets gebeurt.' zei hij terwijl hij me omhoog hielp. 'Laten we terug gaan en verder gaan. Misschien is het handig als je voor een paar dagen rust neemt.' ging hij verder toen ik wankelend steun bij hem moest zoeken.

'Ja, dat is inderdaad geen slecht idee.' mompelde ik.

We strompelden langzaam door het bos en ik zag verschillende roedelleden naar me kijken. Ook rook ik een geur van verbrand hout. Toen ik aan Stan wilde vragen waarom het daarnaar rook, zag ik hem al met zijn hoofd schudden.

Verbaasd en fronsend keek ik weer voor me uit. Waarom zou hij het me niet willen vertellen? Ach, wat maakt het eigenlijk ook uit. Stan weet wel wat wel en niet belangrijk is.

Ik had me net op de bank laten ploffen toen een van mijn wachters binnen kwam gestromd. 'Er is een onbekende wolf op ons territorium gesignaleerd Alpha,' zei hij terwijl hij me aankeek.

'Vertel me iets over hem of haar,' zei ik. Het verbaasde me dat ik nog niet overeind was gesprongen en opzoek was gegaan. 'Was hij of zij gewond?'

'Ze is inderdaad gewond Alpha,' zei mijn wachter. 'Ze bleef steeds maar herhalen dat haar zusje er niets aan kon doen, volgens Ray. Hij brengt haar deze kant op. Moet ze richting de kerkers?'

'Nee,' zei ik meteen. 'Breng haar naar een van de kamers boven. Ik hoor wel wanneer ze verschijnt.'