Never Expected

Hoofdstuk 52

Lees AN aan het einde alsjeblieft. Daar leg ik uit waarom ik zo lang niet geschreven heb.
Veel leesplezier!!

Pov Spirit

Ik werd wakker toen ik merkte dat Zayne bewoog. Hij had zich dichter naar de grond gedrukt en ik wist niet waarom. Gapend werd ik wakker, waarna ik meteen rechtop ging zitten.

De geur was nu wel heel dicht bij. Na zo veel jaar zou ik haar weer zien. Hopelijk was ze niet veranderd. Het maakte me ergens bang of ze me eigenlijk wel wilde zien. Ik wist dat zij ook was ontkomen, dat heb ik altijd gevoeld, maar waarom was ze me dan niet achterna gekomen? Het leek net alsof ze me al die jaren ontweken had.

Ik richtte me op mijn omgeving, maar kon niets wonderbaarlijks ontdekken. Geen reden waarom Zayne bewogen had.

De welpen lagen nog steeds dicht tegen hem aan. Dus daarom kon Zayne ook niet per se bewogen hebben.

Mijn aandacht werd opeens getrokken door een beweging net zichtbaar in mijn ooghoeken. Ik wist dat, als ik me nu naar die beweging zou draaien, dat ik de komdende tijd die beweging niet meer zou zien. Dus bleef ik liggen met mijn kop op mijn voorpoten.

Mijn ademhaling was kalm. Nergens, ook niet aan mijn lichaamstaal, dat ik me van iets of iemand bewust was. Maar onbewust maakte ik me klaar om op elk moment actie te ondernemen.

Onbewust was ik licht in slaap gesukkeld toen de zon zich presenteerde met een lichte schemering. Op de achtergrond bovenin de lucht zag ik groene lichten dansen aan de hemel.

Mijn ogen gleden met de zachte groene kleuren mee door de hemel. Een vredig gevoel liet mijn lichaam ontspannen. Liet me vergeten waarom ik de hele verdere nacht wakker was geweest.

Licht stoote ik Zayne aan. Dit moet je echt zien! zei ik enthousiast tegen hem. Kijk al die mooie groene kleuren in de lucht!

Welke kleuren? vroeg hij slaperig. Hij knipperde loom met zijn oogleden. Gapend keek hij me aan. Er zijn helemaal geen kleuren in de lucht.

Verbaasd keek ik hem aan. Ik kon toch zien dat er kleuren in de lucht waren? Fronsend dacht ik na. Ik kon geen reden verzinnen waarom hij de kleuren niet zag. Ach, het maakte verder eigenlijk ook niet uitmaken.

Maar Zayne...

Verder kwam ik niet, want gegrauw klonk op uit de struiken aan de overkant van het meer. Allebei draaiden we ons naar de struiken. Een wolf stapte uit de struiken en kwam grommend naar ons toe.

Ik stond meteen op en liep laag op de wolf af. Zayne bleef beschermend bij onze jongen liggen. Was dit echt mijn zusje?

Joan?

De wolf kwam dichter bij, maar gromde al minder. Ik wist dat ze me niet herkende, in mijn lynxvorm. Ik liep naar Zayne terug. Hij piepte naar me en meteen keek ik om. De wolf was veel dichter bij gekomen, dan ik eigenlijk gewild had. Nu kwam ook Zayne overeind en begon zacht te grauwen naar, wat ik denk, Joan. Hij wilde niet dat ze zo dicht bij onze welpen kwam en dat kan ik ook wel begrijpen.

De wolf ging weer wat naar achteren. Hij of zij, wat ik niet op kon maken, draaide de oren in de nek en ging liggen. Hij of zij legde de kop op de voorpoten en keek ons onderzoekend aan. Ik wist niet wat ik nu moest doen. Mijn instinct zei dat ik zo snel mogelijk van de wolf vandaan moest komen, maar een ander stemmetje zei tegen mij dat ik moest blijven. Waarom weet ik ook niet.

Het voelde gewoon niet goed om weg te gaan, maar het voelde ook niet goed om te blijven. Twijfels kwamen naar boven en ik liep lichtjes heen en weer, nadenkend over wat ik moest doen. Het deed me pijn dat ik niet wist wat ik moest doen. Altijd heb ik geweten wat ik moest doen, en nu ik het een keer nodig heb, weet ik het niet.

Misschien moesten we toch naar gaan zodra de zon op kwam. Waardoor we weer verder konden of een andere slaapplek konden zoeken hier in de vallei, in een grot of onder struiken, in plaats van vol in het zicht voor elk dier dat voorbij komt. Dat is niet veilig voor Zayne en mij, maar al helemaal niet voor onze welpen. Ik hoopte dat de wolf, want ik begon steeds meer te twijfelen of het Joan wel was, aangezien de wolf niet reageerde op de naam, weg zou zijn.

Probeer wat te slapen, schat, zei Zayne via de mindlink. Je bent al veel te lang wakker. Je hebt je slaap echt nodig. Ik kan aan je zien dat je moe bent en alleen wakker bent, omdat je hoopt dat je zus hier ergens is. Ik weet dat je zeker weet dat ze hier is, ging hij verder voordat ik iets kon zeggen, maar door jezelf uit te putten en wakker te blijven, dat gaat ons niet helpen om haar te vinden. We moeten allebei uitgerust zijn om samen je zus te gaan zoeken.

Mokkend gaf ik toe. Ik kon ook niet altijd wakker blijven. Ik ging weer liggen en viel in slaap voordat ik nog aan iets had kunnen denken.

Pov Zayne

Die volgende ochtend waren we al vroeg weer op weg. Ik hield die wolf goed in de gaten. Dat ding volgde ons op precies honderd meter afstand. Ik had Spirit en de welpen voor me laten lopen, want als dat ding zou aanvallen, dat ik dan snel in kon grijpen.

Telkens draaide ik me om. Er zeker van zijnd dat we wel op dezelfde afstand bleven. Het minste wat ik nu wilde, was dat onze welpen werden gegrepen. Nu ik zo op hen lette, zag ik dat ze dicht bij hun moeder in de buurt bleven. Ook zij voelden de spanning die er in de licht hing.

Peter stond even stil en keek naar me om. Hij wachtte totdat ik bij hem was voordat hij weer door liep. 'Papa?' vroeg hij voorzichtig. Ik wilde niet op hem reageren, omdat ik anders dat ding niet in de gaten kon houden, maar ik kon mijn zoon ook niet negeren. Ik keek hem aan. 'Wat is er Peter?'

Hij aarzelde even en wende zijn blik naar achteren. Misschien om te kijken hoever dat ding van ons verwijderd was. Hij haalde diep adem voordat hij zijn vraag durfde te stellen. 'Waarom volgt die wolf ons?'

Zuchtend keek ik hem aan. Ik wist dat die vraag eraan zat te komen, maar het zou fijner zijn geweest als hij die vraag niet gesteld had. 'Mama denkt dat het haar zus is.' zei ik naar waarheid. Het had geen zin om te gaan liegen.

'Maar als mama haar kent,' zei Peter opgewekt, 'dan kunnen we naar haar toe!' Meteen draaide hij zich om en rende naar dat ding toe. Geschrokken grauwde ik naar Spirit.

Ze keek meteen om en zag dat Peter bijna bij de wolf was. Zonder na te denken rende ik op Peter af. Ik zag de wolf zich laag maken. Even schoot pure angst door me heen dat Peter in groot gevaar was.

Een gewicht kwam op mijn rug terecht. Zacht grauwend zakte ik door mn poten. Meteen merkte ik dat het mijn mate was. 'Waar is dat voor nodig?!' riep ik naar haar. 'Peter heeft onze hulp nodig!'

'Schat,' zei ze zacht, 'kijk eens.' Ik volgde haar blik naar Peter en zag iets wat me echt verbaasde.

Sorryy sorryy en nog maals 1000x sorryy, ik weet dat jullie lang op dit hoofdstuk moesten wachten, maar ik heb het momenteel erg druk op school, ivm onvoldoendes die ik nog moet ophalen, dus school is echt mijn eerste prioriteit.
Ik probeer echt vaker te schrijven, maar deze tijd is ook heel hektisch ivm familie redenen.
Sorry!
Sofiee